Dagboekdelen 53

Buurvrouw Carina en ik gaan zwemmen, zo hebben we besloten. In zwembad de Waterdam kun je banenzwemmen. Elke dag kan dat, en op dinsdag, onze vrije dag, begint het om zeven uur. In de ochtend.
‘Gaan we doen,’ appt Carina enthousiast, de avond voor onze waterdoop. Ze heeft er veel zin in, voegt ze eraan toe.
‘Ik moet wel mijn badpak zoeken, en mijn zwempas.’
‘Ok,’ antwoord ik. Zelf heb ik kortgeleden een bad tenue aangeschaft bij een postorderbedrijf. Eentje met een rokje en roezels bij het bovenstukje. Ik ben te vadsig om een normaal badpak te dragen, vind ikzelf, en deze kan er net mee door, of eigenlijk toch niet.

Om half zeven in de ochtend gaat de wekker. Ik moet er uit, maar ik zie het niet zo zitten.
‘Ik kan er niet uit komen,’ app ik, ‘en jij?’
‘Ik ook niet,’ is het antwoord. Het komt vanuit haar tenen. We besluiten een half uur later te vertrekken. Ik haal mijn buurvrouw op en sta iets later dan afgesproken voor de deur. Mijn hoofd raakt een spinnenweb, de spin valt en kriebelt in mijn decolleté. Carina doet open, gehuld in een te krap badpak.
‘Kijk,’ zegt ze, wijzend naar haar rug.
‘Al het vet is naar mijn achterkant getrokken. Die bandjes zitten veel te strak.’ Ik bekijk haar vlekkerige rug, en zie de inderdaad strakgespannen bandjes in het zachte vlees.
‘Heb je niets anders?’ wil ik weten. Dan valt mijn oog op de tekst onder haar borst. Speedo.
‘Ha,ha,’ begin ik te lachen.

‘Lach je me nu uit?’ zegt ze verontwaardigd. Speedo, de naam past niet zo bij mijn trage, rustige buurvrouw
‘Het was een duur badpak hoor, die Speedo’. Ze heeft geen fiets, dus lopen we naar het zwembad. Het is inmiddels acht uur.
‘Dat is een uur later,’ verzucht ik, ‘ik had het kunnen weten.’ Carina stoot een zuur lachje uit.
‘Ik heb nog geeneens ontbeten. Zelfs geen koffie gehad.’ Zwijgend gaan we naar binnen. In de douche staat een dikke man met een te kleine zwembroek. Hij zeept zich zorgvuldig in.
‘Een Speedo,’ fluister ik, Carina aanstotend.

‘Denk je dat er water in het bad blijft als wij er inspringen?’ vraag ik cynisch.
‘Ben jij klaar?’ sist mijn buurvouw. Ze laat zich langzaam zakken in het koude water en zwemt enkele slagen. Ik volg haar voorbeeld.
‘Het is rustig hier,’ zeg ik, om me heen kijkend. Er zwemt een oudere dame met magere armen en een donkerblauwe badmuts op. Een man met duikbril zwemt geroutineerd voorbij. Hij doet de borstcrawl.

Het zwemmen gaat me toch wat moeilijker af dan ik gedacht had. Mijn nek steekt, mijn onderrug protesteert. Ook zwem ik langzaam, erg langzaam. Carina zwemt naast me, ze klaagt over haar schouder. Die is geblesseerd, zegt ze. Halverwege de baan stopt ze met zwemmen en wandelt naast me mee naar de kant. Ik blijf zwemmen. Vraag alleen niet hoe. Carina krijgt de slappe lach. Het werkt aanstekelijk en ik begin eveneens te lachen, half zakkend naar de bodem.

De muziek schalt door de speakers, maar ons gelach is er bovenuit te horen. De man met duikbril kijkt vol afkeuring naar ons, de vrouw schudt met haar hoofd.
‘Morgen weer?’ vraagt Carina en hijst zich uit het bad. Ik lach. Trots. We hebben echt gezwommen. We hebben gesport.