Dagboekdelen 55

Carina heeft een dag vrij. Dat is aardig uitzonderlijk, aangezien er haast geen personeel meer werkzaam is bij de StaarShop. Ze heeft de auto van haar ex man, die op vakantie is, in bruikleen. De ex heeft een foto van zichzelf gestuurd, gehuld in dameskleding met een roze, zachte veren boa om zijn schouders gedrapeerd. Zijn wimpers zijn lang en donker, de lippen rood.
‘Het gaat goed met Johan zeker,’ merk ik op, starend naar de puntige glimmende pumps die hij draagt. De hakken zien er jaloersmakend hoog uit.

‘Hij heeft de auto niet goed verzorgd,’ zegt Carina, de motor startend. Er is een storend ronkend geluid hoorbaar.
‘Oh?’
‘Johan reed laatst te hard over een hobbel.’ Ze rijdt voorzichtig achteruit. We gaan onverwachts een bezoekje brengen aan haar filiaal, waar een personeelslid, een jong meisje nog, zojuist bedreigd is door een klant.

‘Ze was aardig van slag,’ vertelt Carina bezorgd, ‘daarnet aan de telefoon.’ Ze werkt een biologische lang houdbare meergranenpannenkoek naar binnen.
‘Smerig,’ zegt ze. Het ziet er inderdaad niet smakelijk uit.
‘Ik ben maar liefst twee ons afgevallen,’ gaat ze schamper verder, ‘met al dat zwemmen en lijnen.’
‘Zwemmen? Je loopt de helft van al die banen in plaats van dat je zwemt,’ lach ik.
‘Dat is ook beweging,’ protesteert ze verontwaardigd.

Het is warm in de auto. De temperatuur loopt op.
‘Ik denk dat de airco ook kapot is,’ mompelt Carina. Op de snelweg is het druk. De automobilist in de auto voor ons slaat af naar de vluchtstrook, maar bedenkt zich en rijdt net niet tegen ons aan.
‘Een vrouw,’ zeg ik eigenwijs, ‘die kunnen niet rijden, en anders is het een bejaarde.’ Carina zwijgt.

De klant in die het meisje in de winkel bedreigde, is inmiddels verwijderd uit de zaak door de politie. Hij wilde het kind vermoorden omdat ze zijn telefoon niet wilde omruilen voor een nieuwe. Het telefoonmerk was een Jerry, sowieso een verdachte merknaam. De waarde van het ding bedroeg vijftig euro.

Het meisje staat snikkend achter de balie. De klant, een man van rond de vijftig, had pijpgebaren naar haar gemaakt.

Carina ziet er moe uit. We nemen het geschrokken kind mee naar beneden en kijken naar de camerabeelden. We zien een man op het scherm, hij draagt een pet, de blouse in de broek. Hij loopt druk gebarend rond. Het is elf uur twaalf, volgens de videobeelden. Na tien minuten komen twee agenten binnen en rekenen de man in.

Mensen hebben geen geduld meer. Ze zoeken ruzie, en meestal gaat het om niks.
‘Wij werken hier ook maar,’ merkt Carina op. De woede kan zomaar opduiken. Bij jong en oud. Tegenwoordig lijken veel mensen zo kwaad. Kwaad en gefrustreerd.
‘En het hoeft vaak helemaal niet,’ gaat Carina verder, ‘als je het mij vraagt, is dat wat er mis is tegenwoordig.’ Haar collega, een meisje van net achttien jaar oud, kijkt naar Carina met haar grote blauwe ogen.
Ik was zo bang. Wat lief dat je bent gekomen. En dat nog wel op je vrije dag.’

‘Erg lief,’ zeg ik. Gelukkig weet het kind niet dat we nog terug moeten. Met een twijfelachtig oud barrel waarmee we wellicht niet zonder problemen onze eindbestemming halen.