Dagboekdelen 57

‘Zeg, ik heb op WNL-deals een actie gezien. Voor drie euro per persoon kunnen we een keertje meedoen met Aquajoggen. Heb je zin?’ appt Carina me.
‘Aquajoggen? Dat is toch rennen in het water?’ stuur ik terug. Ik ben nogal een fanatiek zwemmer geworden en bezoek zwembad de Waterdam tegenwoordig gemiddeld zes keer per week.

We sluiten de deal en schrijven ons in voor een les Aquajoggen. Deze les wordt gegeven door een man, genaamd Henk, maar hij is niet aanwezig wanneer we arriveren bij het wedstrijdbad.
‘Henk is geopereerd aan zijn oogkas, dat viel helemaal open, hij kon het oog niet meer sluiten als hij sliep. Dan werd het oogwit droog en er kwam van alles in,’ deelt zijn vervangster, ene Esther, ons op vertrouwelijke toon mee.
‘Oh,’ zeg ik. We staan aan de kant te wachten tot de zwemmers van de plaatselijke zwemvereniging uit gezwommen zijn. Samen met een vrouw die naar eigen zeggen al twintig jaar lessen bij Henk volgt. Ze geeft hoog over hem op.

Dan hijsen de zwemmers van de plaatselijke zwemvereniging zich één voor één uit het bad. Een man met grijs kort stekelhaar en een klein snorretje komt mij, gehuld in een minuscule zwembroek, druipend tegemoet. Hij neemt de band van zijn zwembroek in de handen en schudt hard. Het water vliegt in het rond en ik krijg onbedoeld zicht op zijn harige geslachtsdeel.
Ik stoot Carina aan.

Inmiddels is Esther gereed om ons les te geven en zakken we met een brede kurk om ons middel het bad in. Esther heeft het koud, zegt ze. We moeten rennen in het ondiepe gedeelte, de armen gespreid. Carina rent naast me. Haar hoofd is rood en het haar plakt in pieken tegen haar slapen.
‘Pittig, hé?’ stoot ze uit. Ik lach. We hollen naar het diepe gedeelte. Esther praat over haar relatie en hoe lang ze nu samen is met haar tweede man.Carina heeft moeite om ons te volgen en blijft steunend een paar meter achter ons ‘rennen.’

Esther lacht naar de vrouw naast me en vertelt over de verbouwing van haar huis.
‘Ik had twee rollen behang bij Kwantum gekocht. Maar voor een vijfje,’ roept ze, de kant naderend. De vrouw en ik volgen. Carina komt er ook aan, breed lachend.
‘Ik ben er!’ roept ze triomfantelijk uit. De zwemlerares neemt geen notitie van dit indrukwekkende feit en duwt zich alweer van de kant af, druk verder pratend.

‘En terug!’ schreeuwt ze. We rennen zwevend naar de andere kant, terwijl Esther doorpraat over de verf. Te koop voor een kwartje. Carina hangt nog aan de kant, half voorover in het water. Haar gezicht is paars, ze maait met haar armen om zich heen. Esther, de vrouw en ik rennen verder.
‘Al met al had ik een koopje dus,’ roept Esther lachend uit, ‘met die spullen. Ik zoek alleen nog een deurmat!’

Ik kijk achterom, naar mijn spartelende buurvrouw, en voel de lach in mij opborrelen. Het komt in golven omhoog en ik ben niet langer in staat om verder te rennen.
‘Ze lacht me uit,’ zegt Carina sip tegen de zwemlerares.
‘Schaam je,’ lacht die tegen mij, ‘maar zo heb ik mijn moeder ook wel eens uit gelachen. Kan gebeuren.’ De andere vrouw kijkt streng naar ons.
‘Volgende week is Henk er weer,’ zegt ze op grimmige toon, ‘dan kun je pas echt lachen.’