Dagboekdelen 58

Hij ziet er redelijk uit, mijn oudste zoon. We hebben afgesproken op een terras in het dorp. De oude kerkklok slaat drie keer. Ik heb hem al maanden niet gezien, dus ik neem hem scherp in mij op. Elk detail, elk lijntje of vlekje, de blik in zijn grote bruine ogen, die allang niet meer lijkt op die van mijn zoon zoals hij eens was, ooit.

Hij kust me en ontwijkt mijn blik, hij wordt niet graag gedefinieerd. Zijn armen zijn bloot, hij is gehuld in een strak zwart shirt en rafelige spijkerbroek.
‘Ik heb honger,’ zegt hij, om zich heen kijkend, ‘ik heb nog niets gegeten.’ Hij neemt de menukaart in zijn hand en staart me aan.
‘Mag ik wat bestellen?’ Ik knik.

Als zijn gebakken eieren met spek geserveerd worden bekijk ik hem nogmaals aandachtig. Quincy is mijn zoon, maar hij voelt ver van mij verwijderd, bijna als een vreemde. Maar tegelijkertijd is hij mijn bloed, en mijn hart krimpt terwijl ik hem zie eten.
‘Ik heb een relatie met iemand,’ zegt hij met volle mond, eierstruif glijdt langs zijn kin naar beneden.
‘Ze is in de dertig,’ gaat hij verder, ‘en heeft een huis. Bovendien heeft zij een relatie met een heel rijke man.’

Ik zwijg, de informatie verwerkend.
‘Een relatie met een vrouw die al een man heeft?’ vraag ik, een slok van mijn Spa nemend.
‘En die man dan?’
‘Ach, hij is miljonair en heel vaak weg. Ik krijg vast een Rolex van hem.’ Hij kijkt me aan. Zijn gezicht vertrekt geen spier.
‘Waarom krijg je een Rolex?’ vraag ik weer.
‘Gewoon, omdat ik met haar omga. Ik wil rijk worden,’ is zijn redenatie.

‘Hoe gaat het op je werk?’ verander ik van onderwerp.
‘Ja, ja leuk.’ Hij eet gulzig van zijn eieren, alsof hij in geen tijden een fatsoenlijke maaltijd voorgeschoteld heeft gekregen. Ik schuif op mijn stoel en kijk om me heen. Stellen zitten te eten, een man en vrouw met zonnebril op drinken van een witte wijn. Zou er nog iemand zijn die op dit terras met haar zoon heeft afgesproken, zonder te weten wat te zeggen of wat te vragen.

Hij voelt als een vreemde, ben ik schuldig daaraan? Een golf van medelijden en verdriet slaat door me heen, en ik moet het ondergaan. Soms doe ik alsof het niet waar is, want dan hoef ik het niet te weten, of te vragen hoe het echt gaat. Want het antwoord daarop ken ik wel. Zoals hij daar zit, zoals hij praat. Hij maakt deel uit van mij, en dat zal altijd zo blijven.

Ik vraag niet meer dan dit. Want we weten het alle twee, hoewel we een wereld van elkaar verwijderd zijn. Ik houd van hem en hij van mij.
‘Heb je wat geld voor sigaretten?’ vraagt hij dan. Ik overhandig hem zwijgend wat muntstukken en hij staat op. Hij kust me weer en zegt me gedag. Ik kijk hem na. Totdat hij helemaal uit het zicht verdwenen is.