Het is nog maar een 3 weken lente en ik zag de eerste cabriofanaat al door de wijk sjezen. Je weet wel, met dak open terwijl het elf graden is. Enthousiasme bij lente. Ik noem het, lenthousiasme. Best goed gevonden, al zeg ik het zelf.
Waarom, als het nog redelijk koud is, doet bijna elke cabriobestuurder het dak omlaag? Is dat een cabriodingetje waar ik als niet-cabrio-er nooit iets van zal begrijpen, totdat ik er zelf één heb? Want vooralsnog snap ik het niet. Voor mij is het een beetje opschepperij. Zo van, laat ik stoer mijn cabriodakje showen.
Wees dan ook een bikkel in de winter. Zon in winter? Ook dak omlaag. Dan ben je pas tof. Niet nu omdat de zon toevallig een beetje schijnt en er ‘lente’ op de kalender staat. Misschien is het wel jaloezie van mijn kant. Want een cabrio is nu eenmaal cool. Maar is pas echt cool bij beheersing. Beheersing in de zin van, je weet dat de optie er is, maar je houdt je in. In dit geval laat je je als bestuurder niet gek maken door zon, narcissen en fluitende vogeltjes. Hetzelfde met Porsche- en Audirijders op de rechterrijstrook. Je weet dat de bestuurder ‘m zo kan intrappen bij het stoplicht, dat gaspedaaltje, maar houdt zich in. Geen gekke wedstrijdjes bij het stoplicht. Nog één voorbeeldje, dan hou ik echt op. Cabrio bewust laag houden is net als Anouk met Lost. Je weet dat ze hard kan uithalen, maar ze houdt ’t klein totdat de laatste paar noten beginnen.
Enfin. Niet alleen het cabriogedrag houdt me bezig. Ook het te vroeg aan teenslippers en korte broeken beginnen vind ik een discussiepuntje. Of de jas uit terwijl kippenvel nog metersdik op de armen staat.
Geloof me, ik ben ook hartstikke blij met de komst van de lente, maar ik ben ook realistisch. Het is nog fris buiten. Je hebt zo een griepje te pakken. Ik uit m’n lentevreugde in andere zaken. Bijvoorbeeld in de liefde. In de lente wil ik gewoon nog meer liefde geven aan mijn vrouw, ze verdient het. Of wat dacht je van vrolijke kleuren dragen in plaats van het grauwe, geestdodende zwart. Of wat meer vrolijkere cd’s in mijn auto. Ik switch zo van het ruige, heftige Guns ’n Roses, naar de vrolijke riedeltjes van Nick en Simon.
Nu lieg ik, want naar Nick en Simon luister ik altijd. Maar je snapt m’n punt hier.
Alsjeblieft, geef het nog een maandje. Die zomer komt echt wel.
3 reacties
Mien · 14 april 2016 op 13:24
Bij Sick en Nimon begint altijd spontaan mijn neus te lopen. En dat is niet van lenthousiasme. Wat een geweldig woord.
In de eerste zin blijft jouw cabrio heel even in verleden tijd steken. Niet doen. Verder een leuke cabriobeschouwing. Ik vind die cabriochauffeurs met leren handschoentjes, petten, sjaaltjes en roze truitjes het meest schattig. Daavan word ik pas echt lenthousiast.
Meralixe · 14 april 2016 op 19:17
Als ‘ lenthousiasme’ een eigen uitvinding is dan krijg je van mij een tien en een bank vooruit. Hier in Vlaanderen kennen we de ‘dakloze’.
Als je met Nick en Simon Nick Cave en Paul Simon bedoeld, dat zal naar mijn mening niet elke lezer weten. (denk ik)
Frans · 15 april 2016 op 03:32
Ik was meteen voor de lenthouisma en kan niet wachten tot de voorspelbare rokjesdag, die ik dan weer verfoei. Niet de rokjesdag als zodanig maar het benoemen daarvan. Er is zelfs een speelfilm naar gemaakt. Die Martin Bril heeft een hoop naar de klote geholpen. En ik luister nu naar Maneater.