De ene man heeft nog maar net het loodje gelegd of ik heb alweer een nieuwe. De vorige was best heel braaf, maar een beetje een watje. Er zat niet veel actie in, en eigenlijk verveelde het me vrij snel. Ik heb goed voor hem gezorgd, maar toch heb ik last van een zeker schuldgevoel. Ik ben bang dat ik hem eigenhandig heb omgelegd.
Niet per se met opzet. Het was een ongeluk.

‘De oude’ vond ik wat ondermaats, dus voerde ik hem de laatste tijd extra bij. Hij had volgens mij een eetprobleem; erg kieskeurig. Dus bood ik hem een keuzemenu aan, bestaande uit kleine vliegjes, en wat grotere.
De grotere hadden ongeveer zijn formaat. Het scheelde in ieder geval niet veel, en ik denk dat het hem fataal is geworden. Zijn voer was hem de baas.
Even voor de duidelijkheid: ik was best een beetje van slag om hem ‘s morgens met de pootjes omhoog op de bodem van zijn hok te vinden. Het was toch een levend wezentje, waar ik veel energie in heb gestoken. Ik had ook goede hoop dat hij groot en sterk zou worden, en over zijn angsten heen zou stappen. Toch ergerde hij me. Misschien deed hij me wel een beetje aan mezelf denken?

Waar je je aan ergert of wat je stoort is namelijk meestal iets wat je zelf hebt, of wat je graag zou willen hebben…
Dat hij zo klein bleef, dat hij niet veel ondernemingslust had, en hij was gereserveerd; afstandelijk. Weinig eetlust (weinig levenslust…), en een beetje angstig.
Een huisgenoot die mij confronteert met mijn zwakke kanten is nou niet bepaald stimulerend.

De nieuwe man is net aangekomen. Hij kwam in een envelop, veilig opgeborgen in een reageerbuisje.
Het is een flink uit de kluiten gewassen exemplaar.
Ik heb gelijk zijn huis in orde gemaakt. Op de bodem een tissue met vouwen waarin hij zich kan verschuilen en één flinke fruitvlieg was de klos. Het reageerbuisje heb ik open gezet en in zijn tupperware gedaan.
Hij ging gelijk op onderzoek en binnen tien seconden trok ‘de nieuwe’ een sprint, en had de fruitvlieg gevangen.

Hij is groot, sterk, moedig, en heeft duidelijk een flinke eetlust.
Ik heb goede hoop.


Esther Suzanna

Ik schrijf omdat ik het niet laten kan op https://www.facebook.com/esthersuzanna/ en http://suzannaesther.nl/

10 reacties

Mien · 3 juni 2018 op 07:13

Een echte lizzardking! De prins maar overgeslagen?

Nummer 22 · 3 juni 2018 op 09:40

Probeer ’s wat stroop daarmee vang je zeker ook het voedsel.

De mutsen buiten in mijn tuin laat ik eeuwen met rust. Dozen gaan in de papierbak. Insectenhotels zijn nu al volgeboekt.

Mooi geschreven Esther Suzanna.

Arta · 3 juni 2018 op 09:47

Echt heel onderhoudend en mooi geschreven, Esther!
Het huisdier als spiegel van jezelf…
Wat ik me de hele tijd afvraag: Wat is het?

Nummer 22 · 3 juni 2018 op 13:08

Aha… spring spin de de bocht gaat in de spin gaat uit… oeps… daar is de tarantula om samen te spinnen.??

Nachtzuster · 3 juni 2018 op 21:33

Dapper en leuk! Ik vraag mij af of en hoe een spin zo´n reis overleeft. Brievenbuspost! Best een beetje zielig. Maar hij is bij jou in goede handen (of een lekker hapje voor Remy). 🙂

    Esther Suzanna · 12 juni 2018 op 18:28

    Hahaha, Remy vind hem ‘eng’. Bovendien is hij best lief met andere beestjes. Behalve met vliegen. Die eet hij op.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder