Ik vond een plaats naast een wat arrogant ogende oudere jongere die grunge muziek in zijn oren perste. Op die plek lag een laptoptas. Ik wees naar de tas, waarmee ik bedoelde te vragen of ik daar mocht zitten. Zichtbaar geërgerd zette hij de tas op schoot en ik kon aan het raam plaatsnemen. Hij startte de computer meteen op en begon ongegeneerd datingsites te bekijken. Tegenover mij hield toevallig volslanke Hetty, mijn geregelde raildate, de dubbele zitting bezet. Terwijl links naast mij voluptueuze hangboezems en billen met striae als klittenband over het scherm gleden, vertelde Hetty dat ze vandaag niet naar haar werk in een of ander obscuur datacentrum ging maar naar haar vriend in Wierden. Mijn linkerbuurman typte iets in, bedacht zich een moment en drukte op enter. Hij wachtte even en zette met een teleurgestelde blik zijn zoektocht naar gewillig vlees voort. Hetty keek hem wat meewarig aan. Ik zei zacht dat hij tevergeefs afspraakjes probeerde te maken met AnnaM die twee enorme tieten in de online aanbieding had gedaan en met Pluktruts panoramisch op de digitale toonbank uitgestalde bips. Hetty lachte. Ze boog voorover en fluisterde dat hij zich RoboCock noemde, vijfentwintig jaar van zijn leeftijd af en hetzelfde aantal in centimeters bij zijn lul aan had gelogen. Hoorde ik dat goed? En dat hij genoeg credits had om nog een poosje aan de praat te kunnen blijven. Toen pas kreeg ik verbinding. Rondborstige AnnaM en dikbil Plutrut zaten samen in de trein naar Wierden.

2 mei 2015  #BinnenDoorDenken

Categorieën: Algemeen

Robert

Robert Beernink auteur van verhalen, #binnendoordenkers en lichtgedichten. Zijn motto: elk verhaal is waar, elke waarheid slechts geloof.

4 reacties

Pierken · 4 mei 2015 op 16:13

Ik vind dit een zeer goed verwoorde en vilein samengevatte anekdote, Streeksteek. Je zet de lezer maximaal voorin als bijrijder naast jou neer. Voordat ik daar wat dieper op inga zou ik graag van je vernemen of je wederzijds ook geïnteresseerd bent of kan raken in wat anderen schrijven hier, wat zou kunnen leiden tot een reactie jouwerzijds op hen. Voel je tot niks verplicht, lees het ajb als een open vraag.

Esther Suzanna · 4 mei 2015 op 22:16

Ik vind het gegeven leuk..het zal je maar overkomen in de trein… 😯
De schrijfstijl is technich natuurlijk een stijl, goed. Naar mijn smaak teveel, te veel cynisme, te veel voor zo weinig woorden.
Lastig leesbaar omdat ik eerst negatief wilde reageren. Gelukkig las ik het nog eens…en nog eens… 🙂

Li · 5 mei 2015 op 21:58

Ik lees dit soort stukjes graag in tegenwoordige tijd. :laugh:

Mien · 6 mei 2015 op 08:17

Zeg maar dada tegen de data. Het mag duidelijk zijn dat de schrijver niet heeft opgelet met biologie. Met ietwat meer realisme was de binnendoordenken sterker overgekomen. Eens met Li. Ik lees in gedachten ook liever ‘er is’ in plaats van ‘er was’.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder