Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.

Zo was Springfield een paar dagen in Londen voor wat vertier en inspiraties om zijn writer’s block te slopen dat hem tegenhoudt zijn eerste roman uit te brengen. En ook om U2 te zien. De zelfverklaarde grootste rockband aller tijden. En dat willen ze ook graag uitstralen. Een gelikte show waarin alles klopt en waarin de rockers op de automatische piloot alle nummers afwerken waarvoor het publiek was gekomen.

En wat heb ik genoten. Van dat publiek. Ik stond midden tussen stomdronken Engelsen en Ieren die heerlijk primair aan het losgaan waren. Lelijke koppen, veel rood peentjeshaar, tandeloze grijnzen, zwetend en lellend wit vlees en heerlijke lege, niets-aan-de-hand blikken om nooit meer te vergeten. Terwijl Bono (dat is de zanger van U2) via zijn microfoon de wereld stond te verbeteren met vredelievende monologen, ging mijn directe omgeving volledig los. Gebroederlijk met elkaar. En op mekaar. Trekken, duwen en af en toe een vrijblijvende knal. Wat een heerlijkheid. Wat een genot om te zien dat het hier en nu alles is wat telt.

En wat een contrast ook. Meneer Bono (ik ken zijn echte naam niet) heeft er honderden miljoenen op zijn banken staan dankzij deze heerlijke arbeiders wiens tikwekkertjes iedere dag keurig voor de haan op Bono’s landgoed afgaan omdat er gewerkt moet worden. Eten op de plank, plank onder een dak, drank in de man en volksvertier zoals het bijwonen van een popconcertje. Want dat is het; gewoon een concert van een band die door zijn volgelingen is uitgegroeid tot een wereldact. En dat de leden totaal geen connectie meer hebben met hun inkomstenbronnen kun je ze niet eens kwalijk nemen. Het pluche en de verschoven moraal hoort nu eenmaal bij ‘succes’.

Naast mij werd gekotst door een rossige jongen van ergens begin dertig. Net toen Bono vertelde dat we allemaal het geweld kunnen stoppen. Ik ontfermde me even over hem en hielp hem overeind. Mijn handen plakten vast aan de fish&chips uitwerpselen op zijn onderarmen terwijl Bono ‘you, you and you’ riep. Even keek de rossige Ier (hij droeg een ondergekotste Ierse vlag om zijn middel) mij aan en ik voelde zijn strijd. Om gelukkig te blijven zijn. En dat waren we daar op dat veld. We hebben gesprongen, gelachen, gezongen en van het brallen is bij mij alleen blijven hangen dat hij een hardwerkend bestaan heeft. Vrouw, teveel kinderen en meerdere banen. Dat soort realiteit. Toen Bono het concert eindigde met de ingestudeerde quote ‘thank-you-for-giving-us-this-great-life’ viel alles bij mij op zijn plek. Mijn Ierse vriend omhelsde me en verdween in de tevreden massa.

Een paar uur later opende de nachtportier de hoteldeur en vroeg of het leuk was geweest. Ik knikte tevreden en perste er een U2 uit. Ik was met de metro naar London centrum gereden en naarmate mijn halte naderde stroomde de metro leger en leger totdat er alleen nog wat dronken pakken om me heen zaten met keurig gelakte gespschoenen. Op weg naar hun penthouses waar een gratis gruizig Tindertje ongetwijfeld voor de deur stond te wachten. Londen kwam tot rust en ietwat schuldig dacht ik in mijn kingsize bed aan mijn nieuwe Ierse vriend die nu pas thuiskwam met de bus. Vier kinderen, een Britse echtgenote en zijn vader die twee jaar geleden zijn vrouw was verloren in een tragisch ongeluk. Allemaal in een huis wat nog niet drie keer zo groot was als mijn hotelkamer. Mijn gedachten botsten op en neer tussen schuld, tevredenheid en toekomst. Een beetje ongerust viel ik met suizende oren en een glimlach in slaap.

Ik was in de late ochtend nog steeds aan het denken aan de Ier, Bono, de Ier senior die noodgedwongen bij zijn zoon moest wonen, de fiscale constructie van de BV U2 die via Nederland liep, de Brexit en de kotspartij toen ik ging zitten op een bankje in een parkje. Ik rook aan mijn arm die ik was vergeten extra goed te wassen. Nog een dagje Londen en morgen weer naar het duidelijkere Nederland. Rechts van mij zat een man. Een arbeider die aan het genieten was van zijn vroege lunch. Ik weet zeker dat hij is opgestaan voordat de haan op Bono’s landgoed wakker werd. Hij ziet er lief uit. Aandoenlijk werkt hij alle apart verpakte lekkernijen af die zijn vrouw liefdevol in zijn tas heeft gestopt. Stukje komkommer, brood, klein bakje met zo te ruiken een kipcurry, een thermoskannetje koffie, wat items die ik niet herkende en als toetje een zelfgemaakt taartje. Mijn ogen zoeken een briefje waarop staat dat ze van hem houdt. Ik wilde hem aanspreken maar besloot te blijven kijken omdat hij me raakte. Zijn handelingen en ogenschijnlijke gelukkige tevredenheid. Voor hem geen twijfel of ongerustheid over de verpauperende moraal in de wereld. Gewoon werken voor het gezin en gelukkig zijn. Zijn permanente glimlach was van een ongekende schoonheid. Op de achtergrond zag ik zijn collega arbeiders zitten. Voor even werd het leven weer duidelijk en dreef alles inclusief de Brexit uit mijn hoofd.

Bono werd wakker in het Four Seasons verderop en moest met een helikopter naar zijn landgoed aan de Ierse kust alwaar zijn vrouw en kinderen elkaar aan het zoeken waren op tweeduizend vierkante meter. Ik sloot mijn ogen, hoorde mijn buurman zuigen aan een elektronische sigaret en voelde mij licht en gelukkig. Mijn writer’s block is verdwenen. Denk ik.

B.B. Springfield

Categorieën: Algemeen

Bastiaan B. Springfield

Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven

4 reacties

Nummer 22 · 19 augustus 2017 op 18:05

Mooi..herl mooi.!

van Gellekom · 20 augustus 2017 op 10:52

Great!!

Esther Suzanna · 20 augustus 2017 op 15:40

Leuk om te lezen. Wel iets warrig, misschien een teveel aan inspiratie?

‘van het brallen is bij mij alleen blijven hangen dat hij een hardwerkend bestaan heeft,’ is tegenstrijdig met de navolgende informatie (vader, vrouw, hoeveelheid kinderen, huis, bus…) over de dronken Ier.

Vandaar warrig.

Wel een fijn verhaal.

Karen.2.0 · 20 augustus 2017 op 17:26

Helemaal eens met ES, ik wist ook niet zo goed hoe ik mn reactie zou schrijven, (Dank je wel Esther 😉 )

Geef een reactie

Avatar plaatshouder