De columniste

Via mijn krant krijg ik wekelijks zo maar om niets het schrijven van Fleur Van Groningen cadeau. De columniste gunt – zo staat het althans in de aankondiging – de lezer een blik in haar eigenzinnige leven.

Steeds wordt de column begeleid door een foto van de schrijfster, gehuld in jeans broek en eenvoudige blauwe trui zich genoeglijk uitstrekkend op een soort Ikea-bank. Lange haren en uitstekend vakwerk van de fotograaf zorgen voor een milde erotische sfeer, nodig om haar schrijven al voor een groot deel in een welbepaalde richting te sturen. Haar contrast ouderwets gezinsleven en de eigen moderne vrijgevochten levensstijl is zowat iedere keer het stokpaartje voor de dan toch niet altijd even gelukkig over komende jonge vrouw. Wat er werkelijk uit het hart komt, of wat dan meer het super zeemzoeterige zou kunnen zijn waar ze als begenadigde woordengoochelaar haar boterhammetjes mee verdient, daar heeft de lezer een beetje het raden naar. Maar die hoeft het niet te weten, het kat en muis spelletje waarmee ze iedere week de lezer boeit zit goed in elkaar. De tegenstelling eenvoudig geluk – ver gezochte, meestal door de media opgedrongen luchtkastelen doet het bij mij althans nog een tijdje goed. Ze kan schrijven, laat dit vooral nog even de kerngedachte zijn.

Maar toch, eigenaardig is dat ik haar schrijven wekelijks terug vind in een bij onze krant gratis geleverde ‘Magazine,’ een minikrantje dat bulkt van allerlei trendy sturende onzin. Allerlei absurditeiten zoals, ik pik er maar eentje uit – spelen met textiel – proberen tal van mensen binnen een welbepaalde maar niet toevallig dure sfeer ‘geluk’ voor te spiegelen. En, ook eigenaardig, gemiddeld gezien gaat de voorkeur van de schrijfster dus uit naar een terug naar de eenvoud, weg van het snobisme dat haar dagdagelijks omringd.

Is er hier dan toch sprake van een ferme tegenstelling? Ik denk het wel. Enerzijds neemt ze de lezer iets te vaak mee naar huiselijke taferelen van rust die ze enkel nog sporadisch proeft bij haar ouders en grootouders. Anderzijds etaleert ze overduidelijk de vrijgevochten status van een moderne vrouw van meer dan dertig. Als singel op zoek naar ware liefde loopt ze rond in een duister bos vol opgepept geluk, vind ze de aan het werk gerelateerde ‘feestjes’ oersaai en dom, doorprikt ze de strategie en de hofmakerij van gladde heren, wolven in schapenvacht.

Fleur van Groningen (Breda, 1982) is een Vlaamse cartooniste, columniste, singer-songwriter en schrijfster. Ze werkt voor onder andere Goedele, Ché en dagblad De Morgen verteld Wikipedia mij. Zonder meer een brok talent maar… Of, het is een steengoede schrijfster met het enorme talent lezend Vlaanderen om de vinger te winden, of het is dan toch een broos dametje die zich schoorvoetend stukje voor stukje bloot geeft. Ik blijf haar volgen, met een onderhuids gevoel van schrik, schrik omdat kaartenhuisjes wel eens durven in elkaar te storten.