De dag dat ze weer naar huis mocht

De tl-buis aan het plafond wierp een koud en onverbiddelijk licht over haar naakte lichaam. Het litteken op haar arm zag eruit als een opvallende blauwe vlek zodat ze het gevoel had dat de infuusnaald nu nog meer aanwezig was dan toen hij er nog in zat. Ze bestudeerde het litteken een hele tijd en probeerde zich Martijns gezicht voor te stellen als hij het zou zien. Ze kon zijn gezicht zien vertrekken van walging. ‘Gatver, wat een smerig ding! Je doet wel lange mouwen aan als je over straat gaat hoor, anders schaam ik me kapot voor je!’
Ze zuchtte nog maar eens een keer en besloot toen eerst maar eens naar de wc te gaan; straks kwamen haar ouders haar ophalen en ze had er geen trek in om het onderweg ineens niet meer op te kunnen houden.
Ze zette haar voeten op de koude vloer maar moest zich gelijk aan het bed vasthouden omdat ze door haar knieën zakte. Kut. Het was nu bijna twee weken geleden dat ze was opgenomen en sindsdien was ze het bed haast niet uit geweest. Wat achterlijk dat je dan gelijk nauwelijks meer kan lopen. Nog maar eens proberen. Goed concentreren en dan stapje voor stapje richting de wc. Nog drie stappen naar de deur, twee, een, en stevig de deurknop beetpakken. Ze haalde een paar keer diep adem, voelde de duizeligheid wegtrekken en deed de deur open.
Boven de wasbak naast de wc hing een spiegel. In de spiegel stond een blond meisje van een jaar of zeventien. Ze had een blauw litteken op haar arm en wallen onder haar ogen. Kleine borsten en grote ribben. De vetzak in de spiegel maakte haar misselijk en ze deed haar ogen dicht. Buiten zong een vogel. Er zoemde een of andere machine zonder duidelijk doel. Op de radio was een reclame bezig: …ontbijt dus met Extra Slank voor een mooi lijf zonder vet!
Ze deed haar ogen open en vroeg zich af hoe ze op de grond terecht was gekomen. Blijkbaar had ze haar hoofd gestoten want het voelde alsof ze een bult zou gaan krijgen. Ze wreef geïrriteerd over haar achterhoofd en had toen pas in de gaten hoe koud de tegels van het badkamertje aan haar kont waren.
…het overgewicht terug te dringen is de regering van plan het vette eten in schoolkantines nu toch eindelijk te gaan verbieden.
‘Godver, ik moet opstaan!’ Wie weet waren haar ouders er al bijna. Wie weet was Martijn wel meegekomen. ‘Yeah right, net of doe zo’n zwakke dikke koe zou willen zien.’ Wie weet liepen ze al op de gang, pakten ze de deurknop al beet. ‘Opstaan met je vette reet godverdomme!’
Ze krabbelde overeind en wankelde verder naar de wc met zo’n stomme beugel voor bejaarden en invaliden ernaast. Mooi niet dat ze dat lompe ding ging gebruiken! De pot stonk naar schijt. Die luie kutwijven waren dus nog te beroerd om dat ding even schoon te maken.
…de gezondheidsrisico’s en daarmee de extra druk die overgewicht op de gezondheidszorg legt onacceptabel vindt en dus…
Toen ze de uitgemergelde rug van hun dochter over de wc zagen hangen overstemde het gekots het geluid van de vallende bloemen.