De dame en haar gevolg

Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.

Het was alweer veel te lang geleden dat ik een middagje heb zitten bavianen in onze hoofdstedelijke P.C. Hooftstraat. Toen ik nog in de buurt woonde, was dat mijn absolute lievelingsuitje nadat ik een paar uur daarvoor in de Bastille het licht had uitgedaan. Op het terrasje middenin aan een tafeltje op de stoep. Zitten, cappuccino’s drinken en kijken. Vooral veel kijken. Het verlangen naar deze hobby is er nog steeds, maar inmiddels teruggeschroefd tot een sporadisch uitje wat gecombineerd wordt met ander vertier. Sinds we kinderen hebben, ben ik namelijk ingeparkeerd op het platteland en zijn het juist de koeien en soms de schapen die mij bekijken.

Het museum is zoiets wat eens in de zoveel tijd langskomt om bezocht te worden. Dat regelt mijn vrouw. Zij zorgt er voor dat ik de noodzakelijke culturele vitamines binnen krijg zodat ik kan blijven functioneren in mijn warrige wereld. Zo ook weer deze keer.

Het werd traditioneel niet ver van tevoren aangekondigd met het vriendelijke verzoek of ik mijn toch al lege agenda kon schoonvegen op die veelbelovende zondag. Omdat we naar het Stedelijk Museum gingen waar een voorstelling was die mijn vrouw absoluut niet wilde missen. En ik dus ook niet. Fotografie. Niet echt kunst, maar wel vaak de moeite waard. Over de leegheid van dingen. Niet zomaar leeg, maar heel leeg stond in de recensie waaraan trots werd gerefereerd zodat er meer mensen zouden komen. Maar die waren er niet. Wel meer mensen zoals ik, maar niet heel veel. Het was zelfs behoorlijk leeg. Daardoor kon ik er vrij hard doorheen zonder dat ik hoefde te veinzen dat ik alles gezien en bewonderd had. Het is mijn manier van absorberen. Ik appte mijn vrouw dat ik haar wel zou zien in de P.C. ergens in het midden. Met een kushartje gaf ze aan nog druk te zijn, maar te begrijpen wat ik wilde gaan doen, waar en waarom.

En zo zit ik heerlijk te genieten van een cappuccino en de werkelijke leegte van onze wereld. Volle mensen, met gevulde tassen in bomvolle glorie paraderend door een lege straat met drukke winkels. Heerlijk. Wat een tentoonstelling. Mijn ogen glijden naar verderop waar ik zo dadelijk in mijn favoriete winkel ga vragen of ze die tas ook in het groen hebben. De absolute climax van mijn vroegere uitje. Terwijl ik opsta, hoor ik gedecideerde hakken komen, gevolgd door het geslof van een lakei. Een ritmisch samenspel wat mij passeert terwijl ik cash afreken. Als ik vriendelijk groet naar mijn favoriete winkelportier en de zalvende logo’s mijn ogen strelen, zie ik haar zitten. De vrouw van mijn dromen. Ik schrik, ren de winkel uit terug naar het terras. Als ik daar aankom vraagt mijn reeds gearriveerde vrouw wat er is. Ik pak haar vast en stamel dat alles echt wel goed komt. De portier verderop steekt zijn duim op en schudt zijn hoofd. Ik lach verlegen terug.

B.B. Springfield