De donkere dagen van Kerst en Oud en Nieuw

Het is volop regenseizoen. Bijna dag en nacht vallen de tropische stortbuien neer. In Nederland zie je zelden zo’n hevige buien, maar hier is dit een alledaagse gebeurtenis. Het blijft warm, zo’n 32 graden overdag en 30 graden ‘s nachts. Gelukkig heb ik airconditioning in mijn slaapkamer.

De zon komt elke dag op om zes uur en gaat om zes uur ‘s avonds onder, zonder schemering. Het is net of iemand het licht uitknipt, zo vlug gaat de zonsondergang.

Mijn plastic kerstboom staat te schitteren in de woonkamer, die geen deuren of ramen heeft. Eén trede lager dan de woonkamer is het zwembad. Ik kan na het ontbijt mijn stoel 10 centimeter verschuiven en zo in het zwembad duiken.

Op Kerstdag kwamen de kerels van de wijk de bijdrage innen voor de Hindoe tempel in mijn straat. Elke inwoner, ongeacht zijn godsdienst, moet dit vast bedrag betalen. Kerstmis is een gewone dag voor hun. Iets later kwamen twee lieve meisjes geld vragen voor een Christelijk weeshuis. Zij veronderstellen dat ik zeker geen Moslim ben. Ik mag mijn atheïsme nochtans niet tonen, want dat is strafbaar in Indonesië. De zekerste manier om in de gevangenis terecht te komen is luidop het atheïsme verdedigen.

Omdat ik weet dat Kerstdag een bedel-dag is voor allerlei organisaties die je deur platlopen, besluit ik naar mijn Chinees-Indonesische vrienden te gaan, die op die dag “open house” houden.

Het echtpaar W en C zijn beiden dokter. Hij is specialist androloog en zij is huisdokter. Ik werd hartelijk ontvangen. Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat het bijna altijd de juiste keuze was om de genodigden aan te spreken met dokter. Hun drie kinderen zijn ook dokters, en de ooms en tantes wiens hand ik schudde zijn eveneens dokters. Een Chinese doktersfamilie op Bali dus.

Toch mocht ik een sigaretje opsteken na het eten van kalkoen. Een aantal tantes en ooms, alhoewel dokters, rookten ook.

Toen ik later terug thuis was telefoneerde Dr W mij. Ik had de dure sandalen van zijn broer, eveneens dokter, per ongeluk meegenomen. Het was al donker toen ik naar huis ging en vermits je geen Indonesisch huis binnenkomt met sandalen of schoenen aan, laat je deze buiten staan. In het donker had ik dus onschuldig een diefstal begaan! Ik voelde de schaamte groeien. Onmiddellijk ging ik terug en retourneerde de dure sandalen, maar gelukkig konden zij er mee lachen.

Nochtans heeft het verhaal een staartje. Vandaag bezocht ik een Balinese vriend en zijn vrouw. Zij zeiden vermanend dat ik geen sandalen mag stelen. Die mensen zijn patiënten van Dr W.

Zo zie je maar hoe vlug een verhaal doorverteld wordt op dit klein eiland.