Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.
Waren ze er maar. Bestonden ze maar echt. Gerobotiseerde autoverkopers met een stekker en een lithium oplaadbatterijtje met een range van maximaal zeven minuten waarin ze hun feitelijke verhaal kunnen doen. Punt. Zo een praatpop kan namelijk geprogrammeerd worden. De techneuten kunnen zo bepalen welke essentiële informatie tot ons komt zodat wij kunnen besluiten wat te doen. Ze kunnen niet denken, niet doen alsof ze kunnen denken en vooral geen ad hoc interpretaties geven aan subliminale koopwoedesignalen van de naïeve aspirant autokoper die vooral heel blij is dat hij zijn spaarcentjes kan gaan uitgeven. Geen strontkar vol onzin die een beetje verkoper graag over je heen pleegt te kieperen als marionet van een of ander hoofdkantoor bijvoorbeeld ergens in Stuttgart. Het leven in autoland zou er een stuk duidelijker en schoner door worden. De bulk braaksel die VW mondiaal blijft uitkotsen, wordt door de individuele verkoper in een glazen showroom op een winderig industrieterreintje namelijk ook nog eens met factor tien versterkt. Van slecht naar ongelooflijk ruk. Dat idee. Van de bron naar het heden. En nooit meer terug. Beetje zoals de bijbel is ontstaan. Verhalen mogen wel ietsiepietsie veranderen als we maar een beetje in de buurt van de laatste waarheid blijven.
Maar helaas. Mijn titel refereert aan een verkoper van vlees en bloed die is opgezadeld met de verkoop van elektrische heilige koeien met een handicapje. Zulke auto’s waar een batterij in zit. En geen gesjoemel nu; gewoon alleen een batterij. Kan dus geen papegaaiensap in. Is hij dan een andere verkoper dan die van auto’s die voortakkeren op fossiele brandstoffen? Ja, dat is hij verbaal zeker. Want bij de verkoop van elektrische auto’s is namelijk alles wat niet eerlijk is toegestaan. Alle registers in dit grijze gebied worden opengetrokken om de best nog een beetje onwetende klant uit te leggen dat batterijen in Duracell konijntjes met trommeltjes heel lang meegaan en batterijen in auto’s ook best wel als je maar weet hoe. Maar dat laatste is dus helemaal niet waar. Jezus die een ommetje maakt over wat water is nog plausibeler. En milieuvriendelijker bovendien.
Waarom stilstaan bij hoe lang iets meegaat als er nog zoveel anders moois te vertellen is over deze bijtellingskoe? Simpel. De eerste vraag van iedere ‘groene’ consument is hoe ver hij kan. En daar begint het verhaal van de elektrische auto verkoper wat nooit eindigt omdat het ongelooflijk eindeloos beperkt is. Want wat maakt hem zo uniek? Het is die manier van zeveren om die ene prangende vraag heen. Van open deuren tot technische onzin en van klimatologische verklaringen tot de zwaarte van je rechtervoet. Steeds verder wijkt hij af van de glimmende brochure waarin de ongelooflijke range naar je knipoogt om groen te gaan doen. De kunst is dat hij dit stukje bij beetje doet zodat het bereik nog steeds veel lijkt met als klap op de vuurpijl dat als je dit-dit-en-dit doet de kans bestaat dat je de brochure metrage haalt. 10 punten. Wow, wat gaaf. Dus minimaal dit, wat nog steeds veel is, en maximaal dat. Wat een spectrum van hoop en glorie. Een spel tussen mens en batterij. Dat gevoel blijft hangen terwijl je terugloopt naar je oude dieseltje waar je subiet niet meer van houdt. Een rozig gevoel met daaroverheen een hele groene deken met bloemetjes die aangeeft hoe goed het allemaal niet voor het milieu is. Kijk maar naar de bijtelling die Big Brother belooft. En dat riedeltje heeft die sluwe vos niet op de autoschool geleerd maar wel ergens, zeg pakweg in Stuttgart.
Verkocht.
Ik rij groen. Wat niet zo is, maar het voelt groen en dat is ook belangrijk. Zoals koeien ook groen voelen maar iedere dag een veelvoud aan auto’s uitpoepen. Dat er netto nog niet de helft van de beloofde range overblijft neem je daarom op de koop toe. Het is tenslotte een spel en dus kun je verliezen. Terwijl je feitelijk gewoon willens en wetens getild bent. Een stekker voor een stakker. Dat idee.
Vandaar de volgende uitgaanstip: ga op een regenachtige dag naar de Mercedes Benz dealer in de buurt. Die verkopen een B-klasse met alleen een batterijtje. En hocus pocus pilatus pas … batterijtje weer leeg. Goede elektrische auto verkopers hebben ze daar. Waarschijnlijk getraind ergens in Stuttgart. En ze hebben niet eens een stekkertje. Maar voelen wel groen aan. Moet je eens zeven minuten naar luisteren. Is lachen.
B.B. Springfield
0 reacties