De energie van Rosa

Rosa heet ze. Ik dwaal af door de warme klanken in haar stem. Rosa. Een wereld van Oosterse schoonheid dringt zich aan mij op. Verloren gewaande tempels, een zinderende zon, verleidingen van flirtende mannen zonder borst- of neushaar. Volle bazaars en paarsachtige tinten. Rosa, een vrouw die warm, maar ook vastberaden klinkt. Ik besluit dat ik geen andere keus heb dan aardig te zijn. Ook al belt ze voor een energiemaatschappij. ‘Nou mevrouw, ik kan u een prachtig aanbod doen. Bij onze maatschappij heeft u windenergie voor de prijs van…’ Rosa. Ze klinkt zo lief, dat ik haar in haar appelwangetjes wil knijpen, als ze die heeft. Ik wil een rustig briesje door haar donkere haar zien gaan, of langs haar hoofddoekje, als ze die draagt. Rosa heeft een stem om al mijn geheimen veilig te bewaren.
‘Mevrouw?’
‘Oh, pardon, ik dacht even na. Wat zei u ook alweer?’

Haar tropische woordenstroom stopt alsof ik middenin het oog van de orkaan zit. Het lijkt mooi, maar het is levensgevaarlijk om mij nu naar buiten te begeven. Ze leest haar script nu hardop voor, lettergreep voor lettergreep alsof ik een debiel ben die haar tijd niet waard is. Ik krijg er jeuk van. Het is tijd voor de tegenaanval! Ik sta op van mijn bureaustoel, klem mijn telefoon tegen mijn schouder, pluk een pluisje van mijn shirt, sla stevig op mijn borstkas en bekijk mijn uitdagende houding kritisch in de spiegel. Ja! Ik ben klaar om Rosa eens flink aan de tand te voelen.

‘Rosa? Lieve, lieve Rosa, kan je mij verzekeren dat ik windenergie geleverd krijg en geen andere vorm van energie?’
‘Ik… vraag het even na aan een collega. Heeft u een momentje, mevrouw?’ Na twee momentjes en onderling geroddel hoor ik haar weer. ‘Dat weet ik eigenlijk niet. Maar u kunt ook twee maanden windenergie nemen en daarna verandert u het weer naar grijze energie, dan heeft u toch een bijdrage geleverd aan het milieu.’

Ik sta perplex. Rosa is ondanks haar warme stem gewoon een hoer van haar eigen verkoopcijfers. Snel roep ik uit: ‘Rosa! Dat kan niet hoor, ik kan mij niet halfbakken voor het milieu inzetten! Het is een belachelijk voorstel. En trouwens, heeft jouw bedrijf een certificaat dat jullie windenergie kunnen garanderen?’ Tot mijn grote verbazing geeft zij het op. En ik houd haar nog niet eens drie minuten van haar werk af! Ik laat mijn schouders zakken van verbazing. Gelukkig raap ik mijn mobiel snel genoeg op om te horen dat haar supervisor zich ineens voorstelt.

‘Ja, goedenavond. Wij kunnen u windenergie garanderen.’ De vervaarlijke schoonheid van Rosa is vervangen door een zacht Limburgs gezang, waardoor ik bijna spontaan een vage volksdans inzet. Mijn hand wil net mijn knie een flinke pets geven, maar ik weet het op tijd te beheersen. Ik recht mijn schouders, neem de telefoon over in de hand en ga verder met de test van hun productkennis. ‘Ik heb laatst gelezen dat er een nieuw windmolenpark in de Noordzee wordt gebouwd bij Zeeland, maar dat zal hooguit 300.000 mensen in energie voorzien. Als nu heel Nederland aan de windenergie wil, dan kan uw bedrijf dat dus niet garanderen.’
‘Wij kunnen het sowieso niet helemaal garanderen natuurlijk, tenzij er aparte leidingen in de grond worden gelegd voor grijze en groene stroom.’
‘Dat is waar.’ Ik moet haar toch een beetje tegemoet komen, natuurlijk.

Ik zie haar al staan, voorovergebogen over de werkplek van Rosa, die inmiddels verveeld rondjes draait tot haar belhel verder zal gaan. Klaar om het goede voorbeeld te geven, zodat Rosa nog wat van haar kan leren. Ze pakt door. ‘Vind u het milieu belangrijk, mevrouw?’
‘Ja, dat is heel belangrijk, natuurlijk. Maar u wilt dus zeggen dat uw bedrijf niet kan garanderen dat mijn energie uit een windmolen komt?’
‘Dat kunnen wij inderdaad niet garanderen, mevrouw.’
‘Dus u verkoopt een product waar u zelf niet achter staat?’
‘Nee, dat is niet waar. Weet u, ik zal u mijn persoonlijke visie vertellen, mevrouw. Persoonlijk hè, zou ik de grijze stroom kiezen, omdat dat goedkoper is. Het geld dat u daarmee bespaart, investeert u dan in goede doelen. Dat zou ik zelf doen.’ Bijna laat ik mijn telefoon weer vallen. Ik resumeer het advies nog even voor alle zekerheid, maar ze bevestigt het.

‘Dus, mevrouw, kan ik u intekenen voor grijze stroom van onze energieleverancier?’ Ik hop eenmaal van mijn linkerbeen op het rechter en grijns naar mijn spiegelbeeld. Dit gesprek is die dertien minuten en 47 seconden van mijn tijd wel waard. ‘Nee, maar ik wil u hartelijk bedanken voor uw tijd.’ Even blijft het stil. ‘Maar waarom niet, mevrouw?’
‘U staat me gewoon lulkoek te verkopen met uw persoonlijke visie. En omdat Rosa en u zijn vergeten mij een belangrijke vraag te stellen. U heeft mij nooit gevraagd of ik hier in huis verantwoordelijk ben voor de energiekeus. En daarvoor dient u toch echt bij mijn huisbaas te zijn. Dag, mevróuw.’