De harde manier

Soms moet je in je leven keuzes maken. Niet altijd zijn ze leuk of gemakkelijk. Even vaak zijn ze minder leuk en moeilijk om te nemen. Het zijn vaak harde beslissingen die je neemt voor jezelf of voor je gezin. Om rust te creëren bijvoorbeeld.

Het liefst zou ik ook zo’n beslissing willen gaan nemen en misschien dat ik het ook wel doe. Weg met de onruststokers in mijn leven, weg met de mensen die altijd alleen maar hun zin willen, weg met de mensen die zich bemoeien met alles en iedereen, maar hun eigen leven niet eens op de rit hebben. En lekker verder gaan met een select groepje waar je wel echt van op aan kunt.
Het is het overwegen waard, maar brengt ook risico’s met zich mee.
Het is een gedachte die steeds vaker door mijn hoofd spookt, maar waarvan ik nog niet weet of ik het definitief doe en op welke wijze.
Soms laat je op een vriendelijke manier weten dat iemand je niet aanstaat of dat iemand een beetje moet indimmen.
Maar een vriendelijke toon werkt niet altijd.
Ik ben nu op een punt dat de harde manier in werking gezet kan gaan worden.

Ik ben een denker, zeer direct en met het hart op de tong die áls hij wat zegt tegenwoordig eerst nadenkt of het slim is om te zeggen. Dat is voor mij al een hele verbetering, want vroeger klapte ik alles eruit wat ik maar dacht. Nu kan ik het soms iets meer nuanceren. Dat komt overigens ook omdat mijn vrouw me er weleens op wijst dat je niet alles kunt zeggen.
Pas nog bijvoorbeeld: Ik keek het TV programma opsporing verzocht en wat me daar opvalt is dat de mensen die ze zoeken nog steeds dezelfde types zijn als 20 jaar geleden. Ik vind dan dat ik daar iets over mag zeggen en stuur een Tweet de wereld in met de tekst: ‘Het zijn in ieder geval geen blonde Finnen die ze zoeken bij #opsporingverzocht’.
Ik erger me eraan dat het altijd dezelfde types zijn. Dit is ook de reden dat ik misschien onbewust toch harder ben gaan denken over het slag mensen dat wekelijks bij Opsporing verzocht te zien is. Mijn vrouw wijst me erop dat het misschien niet slim is om dat de Tweeten, ze is bang voor eventuele reacties. Maar het viel dit keer reuze mee.

Het probleem in deze maatschappij is dat iedereen zich beter vind dan de ander.
Er is geen tolerantie meer, geen respect. En dat zorgt voor wrijving. Niet alleen binnen volksstammen en religies, maar soms ook in de kringen die dichtbij je staan.

Als iedereen nou eens toegeeft dat hij niet deugt, dan deugen we allemaal op dezelfde manier en zou het nemen van (harde) beslissingen niet nodig hoeven zijn.