De helft was ook genoeg geweest

Vroeger ging ik veelvuldig met mijn vrienden op stap, naar kroegen en cafés, en in de regel werd er dan flink ingenomen. Tegen mijn kinderen zeg ik hierover nog wel eens, als het uitkomt: “De helft was voor papa ook genoeg geweest.” Maar goed, zo ging het in die tijd nu eenmaal, en gedane zaken nemen geen keer. We hebben samen wel veel gelachen, dat moet gezegd.

Zoals die keer toen we met drie vrienden, flink in de olie, per se op één fiets naar huis wilden en om de haverklap in sloot of berm naast het fietspad terecht kwamen. Op een gegeven moment kregen we alle drie de slappe lach en waren absoluut niet meer capabel om samen verder te fietsen. Uiteindelijk is een van ons fietsend verder gegaan, en twee hebben de benenwagen genomen. Toen ik thuiskwam en het licht bij ons in de keuken aandeed, kwam ik er pas achter dat ik mijn bril miste. Die heb ik de dag daarna weer teruggevonden, in de sloot.

En dan, de winter van ‘79. Carnaval. Flink doorgezakt in het dorpscafé. Met mijn fiets wilde ik ’s nachts weer naar huis gaan, maar ik kon mijn jas met daarin de fietssleutel niet meer terugvinden. Ben ik in mijn shirt straight naar huis gerend. Vier kilometer, door bossen en weilanden. Het zag wit van de sneeuw en de vorst, en gelukkig zorgde maanlicht voor goed zicht. Spekglad was het, en koud! Als ik toen ergens ongelukkig was gevallen had ik misschien onze boerderij en de rest wel nooit meer teruggezien. Krijg nog de rillingen als ik hieraan terugdenk.

Of die keer dat ik met mijn broer thuis kwam van een avond flink hijsen. Vader stond ons al op te wachten en riep: “De koe moet kalveren, kómde gellie ’s helpe.” Hij mopperde toen hij zag in welke staat wij verkeerden. Maar er was geen pardon voor ons, we moesten mee naar de stal, helpen Godverdomme! Vader maakte een touw vast aan de twee pootjes van het kalfje die al uit het achterste van de koe tevoorschijn kwamen. Mijn broer en ik draaiden het einde van het touw rond een houten knuppel en; trekken maar. Toen het kalf los kwam doken wij allebei, met onze zondagse kleren achterover het stro in. Mijn vader pakte een bussel stro, begon het kalfje droog te wrijven en sprak wijselijk: “Goade gellie mar te bed. Ik werk ’t weiter hier wal allein af.” Hij zag wel in dat hij van ons niet veel meer hoefde te verwachten.

Het kon in die tijd wel eens gebeuren dat ik naar bed ging, en zodra ik de ogen sloot, begon het te draaien, net als op de kermis. Dan moest ik als de wiedeweerga naar beneden om over te geven, op het toilet. Uit voorzorg had ik daarom meestal al een emmer naast mijn bed klaargezet. Voor het geval dat. Zo lag ik weer eens een keer in bed en jawel, daar begon het gedraai weer. “Shit, geen emmer,” lalde ik tegen mezelf. Vlug opende ik het slaapkamerraam, hing mijn hoofd buitenboord, en deed wat ik moest doen. ’s Morgens werd ik wakker. Ik hing nog steeds uit het raam. Het had niet veel gescheeld of ik was naar beneden gedoken. Dan was dit een heel ander verhaal geworden.