De jacht ( fragment uit Virtuoso)

Zomer 1959

Ik lig aan het einde van een zandpad, verscholen achter bosbessenstruiken. Laat op de dag, doodtij. Het helle julilicht wil nog niet wijken voor de schemering. Ik ben op jacht. Mijn vader heeft uit een V vormige berkentak met zijn dolk een katapult voor me gesneden. Het hout is blank, een stevig rubber elastiek met een leren matje in het midden is via een inkeping aan beide uiteinden vastgemaakt.
Ik moet kracht zetten om het elastiek naar me toe te trekken en het handvat recht te houden, want hoe harder ik aanspan hoe meer mijn pols naar beneden wordt geduwd. Ik heb munitie naast me liggen, het hoopje stenen dat ik vanmiddag heb opgeraapt van het grindpad voor de boerderij waar we logeren.
Mijn jachtinstinct is gewekt door de hazen, die vanuit het korenveld plotseling met grote sprongen het pad oversteken. Meestal staan ze stil als ze aan de rand van het koren tevoorschijn komen. Rechtop lijkt het wel, met de kop in de wind, oren omhoog. Vanuit de dekking wachten ze even om eventueel gevaar op te kunnen snuiven. Lichtbruin tekenen de dieren zich af tegen het wuivende graan.
Ik doe mijn best het beven van mijn handen te bedwingen.
Daar! Ik span zo stil mogelijk de katapult, richt en laat los.
De steen ploft meters voor het dier op het pad, een stofwolkje spat op. De haas is met een sprong in het veld verdwenen.

Als het donker is zetten mijn vader en mijn opa de auto op het pad. Een lichtbak, daar komen ze op af zeggen ze. De hazen zijn dan verblind zodat ik ze makkelijker kan raken. Ik wacht in spanning, half onder de wagen liggend, met mijn wapen in de aanslag.
Dan springt mijn vader in zijn witte tropenhemd plotseling op handen en voeten voor de auto langs, zijn haar valt in slierten voor zijn gezicht en hij maakt rare geluiden. De mannen gieren van het lachen. Ik voel me vernederd, mijn keel trekt samen en voordat de tranen komen loop ik zonder iets te zeggen naar binnen.

‘Nu gaan we echt jagen jongen’, zegt mijn opa de volgende ochtend als hij, mijn vader en ik langs de bosrand wandelen. Tussen de knopen van zijn jas steekt een zwarte loop naar buiten. Ik snap dat we iets gaan doen dat verboden is.
‘Daar’, mijn vader wijst. In de verte zit een houtduif op een tak. Met een uitgestoken arm houdt opa Jo ons tegen, haalt de buks tevoorschijn en zakt op een knie. We durven nauwelijks te ademen als hij voorzichtig doorlaadt en aanlegt. Een droge tik en 25 meter verderop valt de vogel naar beneden.
‘Knap schot pa’, zegt mijn vader zacht. Mijn opa reageert niet maar loopt geconcentreerd verder.
De duif ligt op haar zij op het mos, het kopje half weggeschoten. Bloed en gele hersenen puilen uit de resten van de kleine schedel en druipen over het blauw witte lijfje. Een bleek groen oog drijft als een miniknikkertje in de derrie.
Mijn maag draait om, de realiteit van de jacht en de dood dringt zich in een flits aan me op. Instinctief wend ik mijn hoofd af maar ik weet op hetzelfde moment dat dit beeld, deze zinloze verwoesting, me altijd bij zal blijven.
Opa buigt zich even naar het lijkje en schopt het dan de struiken in.
‘Mager scharminkel’, bromt hij.
Jaren later, in de bossen van Noorwegen, als ik me een seizoen lang hippie en woudloper waan, snijd ik de buik van een net gevangen forel open en moet ik overgeven als ik het dier op zijn eigen hartenklop dood zie bloeden.