De lease auto

Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.

En weer werd ik deze week meer dan twee keer irritant ingehaald door het ultieme simplisme. Dezelfde kleur auto van hetzelfde merk met daarin, jawel, hetzelfde soort ventje. We kennen ze inmiddels allemaal weer nu de economie omhoog begint te pruttelen en de mannetjes in het ‘luxere’ segment hun lease autootjes weer mogen uitkiezen. Er zullen ongetwijfeld ook vrouwtjes in dergelijke huurauto’s rijden, maar deze vallen in ieder geval niet op. Bovendien zijn zij sowieso minder irritant. En daarbovenop blijf ik er stellig in geloven dat juist zij kleur geven aan het leven en zoiets nooit zouden doen.

We hebben het hier natuurlijk over het mannetje in de zwarte-BMW-station-lease-auto-van-de-zaak. Sinds kort zit hij ook weleens in een BMW X3, want die valt kaal ook binnen de bandbreedte van deze ongelofelijke treurigheid. De gecultiveerde clown in zijn stalen harnas. Een in het riool van de corporate wereld meegesleurde eenheidsdrol die stellig van mening is dat hij het verschil maakt. Een pipolino. Een harlekijn in het monotone ritme van het establishment. Een nuancering is hier zeker niet op zijn plaats omdat generaliseren zo gedateerd is. Benoemen is de moderne confrontatie. Het BAM-gevoel. Dat iedereen weet wat je bedoelt. Dat mag tegenwoordig. Dus het gaat hier over een persoon die in een corporate vel hangt en denkt dat hij belangrijk is. Een pipo in pak, zeg maar.

Doe je ogen dicht, waan je op de A2 richting de hoofdstedelijke Zuidas en je ziet er zo een aantal voorbij stuiven op weg naar hun zelf gecreëerde belangrijkheid. Om die radartjes in kwestie nog wat verder op het RTL Business Class podium te duwen, zijn er aanvullende kenmerken die hem het mannetje maken wat er toe doet in de corporate wereld. Zo is daar de complementerende tankpas waar hij permanent de beschikking over heeft. Hiermee vult hij zijn dieselende-BMW- buma-auto tot aan de nok en liefst nog voller om vervolgens ook de Minicooper van zijn vrouw wat aan te vullen op kosten van de baas. Volg je hem op zijn eerste kilometers naar vakantie dan durf ik er een wedje op te leggen dat hij met dat pasje nog net even voor de grens tankt omdat ‘ie in het buitenland niet werkt. Al past er nog maar een litertje bij. Dat is namelijk gratis. Op dat litertje durf ik niet te wedden omdat het mannetje waarschijnlijk al een week vooruit heeft gecalculeerd leeg aan te komen bij de grens zodat hij nog net wat verder komt. Vaak heeft hij ook een jerrycan bij zich voor wat extra papegaaien sap. Gratis. Of beter gezegd ‘gratuit’. Hij gaat namelijk negen van de tien keer richting Zuid-Frankrijk want dat bekt zo lekker mee in de vol uitgeruste pantry op kantoor. De bijpassende grijns die hij heeft als hij naar de kassa loopt, kun je uittekenen. Dat is namelijk de grijns die deze mannetjes hebben omdat ze denken dat ze het verschil maken in deze 24-uurs economie die ze zelf twenty-four-seven noemen. Gratis tanken is wel het minste wat de baas voor ze terug kan doen. Nog belachelijk eigenlijk dat ze met hun pasje geen snacks kunnen afrekenen. Het gezin pakt tenslotte uiteindelijk de rekening op voor het harde werken van papa.

Ik zie hem op zaterdag bij de BMW dealer aankomen met een zelfvoldane grijns in een maatpak van de van oorsprong snelweg-pakkendealer om zijn welverdiende auto te gaan halen. Hoe toepasselijk. Een paar suède klappertjes met gesp, een fijn gesteven overhemd en een hoog opgeknoopte das die de gezonde toevoer naar zijn hersenen permanent heeft afgeknoopt. Kun je nagaan hoe hij op een doordeweekse dag gekleed gaat. En hee, wat leuk, zijn vrouw is ook meegekomen. Dat dit zijn vrouw is, zie je aan hun gezamenlijk versmolten uiterlijk en aanvullende vocabulaire. Een check op twee gelijke, glimmende gouden ringen bevestigt definitief dat ze aan elkaar verankerd zijn. Hij begint te praten en zij maakt het af. Kans groot dat ze een dikke buik heeft want veel zwanger zijn is weer hip en vooral goed voor het imago. De verkoper acteert opzichtig de traditionele autodealer in oversized double breasted glimpak om zo snel mogelijk deze honderd procent deal af te handelen zodat hij verder kan met interessantere dingen zoals een tweedehandsje verkopen aan een hardwerkende pauper die hem zelf moet betalen. De pipo glimt. Struikelend over zijn geadopteerde vocabulaire hoogdravendheid stottert hij de opties bij elkaar om uit te komen bij de business-lease-edition met aanvullend pipopakket.

Zijn vrouw is tevreden. Het formele geluk oogt nu eindelijk compleet. Net als bij de buren. En de buren van de buren. En de overburen niet te vergeten. En ook bij die schuin-tegenover-buren waar onlangs die zojuist geacquireerde bakfiets ongelukkig langs de zwarte parellak is gekrast. Die lak is overigens een extra optie. Dat dan weer wel. En zoals vroeger thuis. Pappie had ook altijd een BMW station weet ze nog. Op een gegeven moment zelfs twee. Ze lacht haar zware zwangerschap voor even weg. Misschien moet ik wel stoppen met werken, hoopt ze en pakt haar buik op bij het weggaan. De autoverkoper schudt de handen en de snelweg is weer zo een gedrocht rijker. Wat een wereld. Wat een eenvoud. Wat een herhaling van zetten. De opperpipo stijgt tot bovenin de showroom en landt definitief in het walhalla der pipoos in pakken.

En zo gaat het al heel lang en zal het nog heel lang doorgaan. We leven tenslotte in een wereld waar geen risico nemen in het leven vorstelijk wordt beloond en waarin radartjes worden gecreëerd die vergeten dat ze enkel nummertjes zijn. De lease pipo is hier het ultieme voorbeeld van. Sluit je ogen nog heel even en denk ze weg. Wat zal de A2 dan rustig zijn. En origineel. Misschien wel vrolijk. Met al die kleurtjes die mensen eigenlijk willen. De zon gaat schijnen en de lente komt er aan. We kunnen zelfs terug naar twee banen en een vriendelijke vluchtstrook waar af en toe een paupertje staat met een oververhitte motor.

B.B. Springfield