De man en zijn verhaal

Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.

Al sinds ik een beetje weet wie ik ben, struikel ik in de wat warmere landen geregeld over haastig uitgestalde spullen die er heel echt uitzien. Ik probeer dan zo dichtbij mogelijk te komen zodat ik kan zien wie die persoon is die al dat moois in de aanbieding heeft. Ik schuifel wat, tik met mijn schoenneuzen op de grond, maak oogcontact en probeer een kort gesprekje aan te gaan over niets. Zo ook vorige week toen ik in Milaan was voor een meeting over absorberende pads die je in je kleding plakt onder je oksels.

Mijn ogen gleden over zijn stoepetalage. De manier van presenteren verschilt nogal eens bij deze mobiele kiosken. De handige jongens hebben dit tot in de finesse uitgewerkt en weten inmiddels dat een plano kartonnen doos nu eenmaal slechter verkoopt dan een fluwelen ondergrondje. Inventiviteit gewenst want naast de juiste presentatie moet hun kiosk binnen vijf seconden weg kunnen wezen als het blauw in de straat de hoek om komt.

Het zijn vaak diep getinte mannen die deze winkeltjes runnen en schichtig om zich heen kijken. Hun rollende oogwit is mij van kinds af aan bij gebleven. Donkere, pezige handen die de producten oppakken en aangeven. Mensen die twijfelen, het aanpakken en krampachtig een aanraking vermijden. Het rood in hun waterige ogen maakte mij als kind al treurig. De zware, monotone stem prijst ongeduldig het product aan. Vaak korte zinnen, steekwoorden bijna roffelen geïrriteerd uit hun mond. Trommelend met hun vingers op het nep leer want de tijd tikt. Altijd.

Ik kijk daar naar. Het fascineert mij. Die mannen raken mij. Zo sterk dat ik met ze mee beweeg door een binnenstad of over het strand. Hun leven wil ik zien. Hun verhalen wil ik bundelen. Ze worden ongetwijfeld op pad gestuurd door een opperbaas die weer onderdeel is van andere bazen die baasje spelen voor de echte bazen. En ze zullen ongetwijfeld uitgebuit worden en uiteindelijk het minste verdienen in deze verziekte keten van onrecht. Maar wat is het intrigerend om deze straatfossielen bezig te zien. Schrijnend ook. Misschien juist daardoor. Ze moeten een ongelooflijk verhaal in zich hebben om te zijn wat ze zijn. En te doen wat ze doen. Stuk voor stuk hebben zij dingen meegemaakt waar een verhalenverteller enkel van droomt. Dat weet ik zeker.

Snel plak ik twee verse okselpadjes in en tik verder. Dat verhaal komt eraan.

B.B. Springfield

Nu ook op facebook