De ogendief

Ik vroeg of ik haar ogen mocht lenen. Ze stemde erin toe. Al velen had ik versleten. Met beschadigd netvlies heb ik ze teruggegeven. Ik was kleurenblind totdat ik de ogen van anderen ontdekte. Ik zou een eeuwigheid moeten leven wilde ik door al die ogen kunnen zien. En dus koos ik voor de eeuwigheid. In heldere kleuren, door vreemde ogen. Verder van mezelf kon ik niet afdwalen. Dichterbij zou ik nooit kunnen komen. Ik leerde te zien en het geluid van de schreeuwende beesten te negeren. Al die percepties, al die verschillende manieren van zien..Soms duizelde het me. Maar ik bleef ze maar lenen. Ogen in verschillende vormen. Ogen in eindeloze kleurschakeringen. Soms, wanneer ik een adembenemend mooi exemplaar tegenkwam, raakte ik in de verleiding om ze zelf te houden, om weg te rennen, zonder een spoor achter te laten. Maar een ogendief wilde ik uiteindelijk niet zijn. Er zou vanzelf een nieuw stel langskomen. Misschien zelfs eindeloos mooier dan de vorige.

Vanaf het eerste moment dat ik haar ogen aanschouwde raakte ik bevangen door het idee dat perfectie werkelijk bestond. Als versteend stond ik aan de grond. Ik kreeg visioenen van hoe ik mezelf zou verliezen in Chinese kunst en Italiaanse architectuur. Eerst moest ik de moed zien te krijgen om iets tegen haar te zeggen. Vervolgens zou ik haar vertrouwen moeten winnen. Maar mijn stem klonk doods en oud.

“Ik weet wat je wilt vragen”, zei ze. Stilzwijgend staarde ik haar aan. In haar hand hield ze haar perfecte oceaangroene ogen. De aanblik van haar lege oogkassen vervulde me met opwinding. “Neem jij de mijne?”, vroeg ik haar. Met haar hand reikte ze naar mijn gezicht. Even dacht ik dat ze haar pezige vingers door mijn oogballen zou persen. Mijn hart stond stil. Had ik een grens overschreden? “Met liefde wil ik ze van je aannemen”, antwoordde ze.

“Niemand heeft ooit gezien wat ik zie”, vertelde ze me. Ik kon het me niet voorstellen. Hoe zuiver haar ogen ook leken, maagdelijk waren ze al lang niet meer. Vele mannen waren mij voorgegaan. Niets kon minder waar zijn. “Waarom wil je mijn ogen?”, vroeg ik haar. “Ik wil de blinde man kunnen zien”, antwoordde ze. “Door mijn ogen?”. “Alleen door jouw ogen”.

Met precisie ontnam ze eerst mijn rechteroog en plaatste het in haar lege oogkas. Met mijn linkeroog zag ik hoe een duivelse glimlach rond haar mond verscheen. In extase staarde ze me aan. Vervolgens liet ik haar willoos mijn linkeroog ontnemen. Hardop lachte ze. Na enkele minuten van eenzame duisternis voelde ik haar warme hand op mijn gezicht. “Ze zijn voor jou”, zei ze zacht. En ik voelde hoe de leegte in mijn gezicht werd opgevuld met haar vochtige oogballen.
“Ik zie niets”, riep ik in paniek.
“Dat klopt”, antwoordde ze.

“In mijn dromen probeerde ik te vliegen, maar nu kan ik zien”.

En juichend ging ze heen, de ogendief.

(Ogen zijn er om zelf door te zien, maar betekenisvoller is het om er anderen door te laten kijken).