De Pest

De brief is helder. Ze heeft nog een week.
Ze strijkt met haar hand het papier glad, de mismaakte inktletters waar de vouwnaden ze heeft aangetast kent ze uit haar hoofd.
De officiële brief kwam twee dagen geleden per post, en ze had na lezing het stuk papier met tranen in haar ogen verfrommeld en door de kamer gesmeten.
Het ruimingsplan was al veel eerder in gang gezet.

Ze was naïef geweest. Het zal zo’n vaart niet lopen, had ze gedacht.
Nederland is een goed land, een eerlijk land.
Nederlanders houden van hun dieren.
De meeste mensen hebben katten, honden, konijnen, of cavia’s.
Nederlanders slaan zelfs autoruiten in als ze een hond in een door de zon geroosterde geparkeerde auto zien zitten.
Ze weet nu beter.

De grote steden zijn al ontruimd. Vol afgrijzen had ze het nieuws gevolgd, de razzia’s, de bussen, de mannen in pakken met maskers. Verzegelde woningen, afgezette gebieden. Mensen die handenwringend hun dieren lieten afvoeren. Huilende kinderen.
De vernietigingsteams die alle woningen van boven tot onder vlo vrij probeerden te maken.
Nu waren de dorpen aan de beurt.
Haar dorp volgende week.

Ze gaat verder met pakken. De speciaal geprepareerde koffer staat in de gang. De luchtgaten zijn onzichtbaar, het ingenieuze systeem dat voer en water mondjesmaat vrijgeeft, is niet detecteerbaar voor scanners.
Remi dartelt om haar heen. Ze neemt zijn kleine wollige lichaampje in haar armen en begraaft haar gezicht in zijn vacht. Zijn ronde bruine ogen kijken ernstig. Hij likt haar neus.
Ze lacht, en zet hem voorzichtig op het bed waar de koffer met haar kleding, boeken en toiletartikelen al bijna vol is.

Morgen is het zo ver. De ondergrondse komt hun halen. Ze weet niet hoe en al helemaal niet waar ze heen gaan. Het maakt haar niet uit. Zolang ze maar samenzijn.