De Pop

Ik knutsel graag. Het knutselen komt soms voort uit impulsieve aankopen op de ‘vlooienmarkt’ die ik graag bezoek. Gelukkig heb ik mijn persoonlijke moderator want ik had eerst ‘Le Marché de Puce’ die ik graag visiteer geschreven en dan had de zin een hele andere betekenis gekregen…

Zo had ik laatst op de vlooienmarkt een paspop gevonden. Het einde van de dag is de beste tijd voor dit soort markten omdat het aanbod dat over blijft niet voor het grote publiek geschikt is – lees nutteloos – en de kraamhouder bijna alles weggeeft omdat hij geen zin heeft om het voor de zoveelste keer mee naar huis te zeulen.

Zo hing zij daar wat triestig met haar piepschuimen arm om een paal geslagen. Om haar te zien moest je blik omhoog en de meeste bezoekers houden de blik juist laag, uit schaamte voor de met meuk beladen handkar of boodschappentas op wieltjes die zij voorttrekken. Ook gaat hun glazige blik van kraam naar kraam, links rechts, links rechts, om vooral geen verstopte schat te missen. Zeer zelden kijken mensen in de hoogte.

In dat laatste uur voor de markt sluit bevangt mij een soort trance die fungeert als een curiositeitendetector. Ik screen van links naar rechts, van onder naar boven en door die rollende ogen lijk ik waarschijnlijk een waanzinnige. Bij de laatste kraam keek ik omhoog en daar hing ze. Het was liefde op het eerste gezicht. Nou val ik niet op vrouwen maar laten we eerlijk zijn, de vrouwelijke vormen zijn vaak mooier dan die van de man, al is een mooi Apollo- of Adonisbeeld van willekeurig welk materiaal niet te versmaden. Dat zou ik best in mijn tuin willen. Nou heeft mijn tuin een strandthema dus wat een manspersoon met gespierde torso, met of zonder vijgenblad, daar doet is dan weer de vraag. Een naaktstrand? De huiskamer mag ook of misschien de slaapkamer?

Ik dwaal af. De paspop.
Mijn inspiratieklier sprong gelijk op tilt toen ik haar voor twee euro vijftig in mijn armen sloot. Met mijn voor twintig euro aangeschafte paarse nepbontjas aan, twee gratis pluche minidraken onder één arm, een enorme kitsch engelenhanger om mijn nek en met deze lichtgewicht, tengere doch wulpse dame zonder hoofd tegen het paarse bont gedrukt liep ik zielsgelukkig naar huis.

Ik heb haar een paar dagen op verschillende plekken neergelegd en bewonderd. Alles wat ik met haar zou kunnen doen schoot door mijn hoofd en ik kon niet wachten om met haar te beginnen. Liefdevol heb ik haar op een werktafeltje midden in de huiskamer gelegd, voorzichtig in groene zeep gedrenkt, haar hele lichaam bedekt met vierkantjes keukenrol en vervolgens ingesmeerd. Ze heeft op een stoeltje achter het raam gestaan om in de zon te drogen. Daarna sneed ik haar wreed open met behulp van een stanleymes en een schaar om uiteindelijk die tweede huid geheel van haar af te scheuren.

Het eerste experiment is mislukt. Op dit moment ligt ze van nek tot knie ingepakt in keukenfolie op het werktafeltje te wachten op de tweede laag krantensnippers gedrenkt in behangplaksel.

Ik heb grootse plannen met haar.