De reidel

Met enige fierheid durf ik te zeggen dat ik in een vroeger leven ‘meubelmaker’ was. Dit doet me denken aan mijn eerste werkdagen in een atelier met een veertigtal werklieden. Er heerste een duidelijke hiërarchie die alles te maken had met het echte vakmanschap. Ik, zestienjarig schoolverlatertje was al tevreden dat ik bij een echte stielman lijsten en panelen mocht opschuren met een keurig opgeplooid stuk schuurpapier korrel 120.

Naast hamer en schroevendraaier bestond en bestaat nu nog weliswaar in één of ander museum onder meer de zwong, de zweihaak, het kruishout en de oorzaag. Ooit gehoord van een lepelboor? Rare benamingen waar ‘reidel’ perfect in het rijtje paste.

“Meralixe, haal eens bij Jef de reidel?” gebood Rik me nors.(stielmannen spreken altijd nors) Ik naar Jef: “O, ik denk dat Gerard hem het laatst gebruikt heeft, ginds, die met die rosse kop en die peuk in de mond” (stel je voor, men mocht nog roken, in een meubelatelier nota bene) Ik naar Gerard aan de overkant van het stoffige gebouw.” Hm, Gerard, de reidel a u b”
“Aha, maar die is gisteren weg geweest voor reparatie hoor, vraag het eens aan Miel, die weet er meer van.” Miel zijn toegemeten werkdomein was ongeveer een vijftal meters verwijderd van de plaats waar ik even tevoren in ’t zweet mijn aanschijns stond te schuren tot mijn vingertoppen er pijnlijk dun van werden.
“ De baas heeft hem het laatst gehad” zei de man voorovergebogen over zijn schouder heen.
Ik naar boven langs de steile trap, beleefd kloppend op de deur van de baas ZIJN heiligdom dat toezicht gaf over het onderdanige gepeupel, zijn werknemers.

“De Reidel die Rik nodig heeft zou hier moeten zijn” stamelde ik rood oplopend.”Dedju” zei hij zich woedend richtend tot de lachende gezichten in het atelier, “ moet er hier niet meer gewerkt worden ?!!!” Ik, nog net een oorvijg ontwijkend, rende zo vlug mogelijk naar de eigen werkplek, kop in de grond.

Pesten op het werk mocht toen nog.