De Stem (13)

Maarten
Diep van binnen voel ik een ballon van blijdschap opzwellen. Terwijl ik richting tram loop onderdruk ik een kleine huppel. Ze lachte naar me! Haar mooie ogen waren zacht, alsof ze mij voor het eerst écht zag.
Wat ziet ze, vraag ik me af.
‘Ja, Maarten. Wat ziet ze?’
De stem laat me niet meer schrikken. Het begint al vertrouwd te worden.
‘Dat weet ik niet, ik kan toch niet in haar hoofd kijken’ reageer ik licht geprikkeld.
‘Wat komt er als eerste in je op?’ dringt de stem aan.
Ik val stil. Wat moet ik zeggen?
‘Niks! Wat een klotevraag! Een sukkel natuurlijk!’ snauw ik, terwijl de tranen in mijn ogen schieten.
In de verte nadert de tram en ik versnel mijn pas.
‘Rennen!’
Dat dacht ik toch niet, denk ik kwaad.
‘Waarom voel je jezelf een sukkel?’
Ik negeer de vraag.

De tram komt schril snerpend tot stilstand. Alle zitplaatsen zijn bezet, de doorgang staat vol en ik grijp me vast aan de stang van de deur.
In het centrum stap ik uit en loop linea recta naar de tabakswinkel.
Er zijn drie mensen voor mij. Terwijl ik wacht lees ik de koppen van de tijdschriften die in een display naast de toonbank staan.
De weg naar succes.
Een gezond gewicht.
Ontwikkel je intuïtie.
De titels suggereren dat ik alles zelf in de hand heb, de grote letters dansen verwijtend voor mijn ogen. Geërgerd wend ik mijn blik af.
‘Zegt u het maar’ mompelt de oude man.
Het verfrommelde lot brandt in mijn zak en aarzelend leg ik het op de toonbank.
De man sloft met het lot naar een beeldscherm
Met mijn handen diep in mijn zakken geduwd, wiebel ik op de bal en hiel van mijn voeten heen en weer.
‘Ik mag u feliciteren! U heeft 50.000 euro gewonnen!’
Verbijsterd kijk ik de man aan. Zijn gegroefd grauwe gezicht straalt, de borstelige wenkbrauwen zitten halverwege zijn voorhoofd en nemen zijn overhangende oogleden mee.
‘Pardon?’
‘U heeft prijs! En wat voor één …’ Hij wappert met het lot in de lucht.
Zwijgend laat ik het nieuws tot me doordringen.
‘Kom op man, reageer!’ roept de stem licht hysterisch.
‘Oh.’
‘U moet naar Den Haag’ zegt de man.
Den Haag?
‘Wat moet ik in Den Haag?’
‘Uw prijs! Het geld. Dat moet u in Den Haag gaan cashen. Om precies te zijn in Rijswijk,’ zegt de man die inmiddels zijn gezicht weer heeft laten hangen.
‘Voor een bedrag boven de 10.000 euro moet u een afspraak maken met het hoofdkantoor. Die zitten in Rijswijk, vlakbij Den Haag.’
Aan zijn stem en gelaatsuitdrukking merk ik dat zijn geduld op is.
‘Mag ik een pakje Camel?’ vraag ik terwijl ik het lot van hem overneem en in mijn zak steek.
‘Neem een slof, dat kunt u zich veroorloven,’ zegt de man sarcastisch.
Ik reken af, loop naar buiten, en word nagestaard door de winkelier.
‘Jezus Maarten, een beetje meer enthousiasme kan ook wel’, zucht de stem.
‘Een normaal mens had een dansje gemaakt, kreten van blijdschap geslaakt of had een gat in de lucht gesprongen.’
‘Ik kan dat niet,’ snauw ik luid.

Een voorbijganger, een man met een grote Walrussnor, kijkt verschrikt op. Met een bocht loopt hij om me heen en gaat de sigarenhandel binnen.
Beschaamd loop ik door. Mijn gedachten buitelen door elkaar.
Wat ga ik met dat geld doen?
Ik denk aan de vraag van de stem.
Het eerste dat in mij opkomt is een nieuw pak.
De winkelstraat oogt gezellig, de straatverlichting werpt een zacht schijnsel op de passanten die met hun aankopen langs me heen schuiven. Ik observeer hun gezichtsuitdrukking en verlang naar een blik van herkenning, een glimp van interesse.
Ze negeren me.
Iedereen wordt in beslag genomen door een eigen belevingswereld.
Niemand ziet aan me dat ik net een groot bedrag heb gewonnen.
Wat bezielt me? Daarnet was ik blij met een glimlach van Lisa. Waarom voel ik nu niks?