De Stem (18)

Hans
De geur van nat asfalt en diverse soorten brandstof bezwangert de lucht.
Als hij richting ingang loopt snuift hij vergenoegd de geur op die hem aan de oneindige autoritten met zijn ouders onderweg naar hun vakantiebestemming doet denken.
Soms verlangt hij naar die tijdloosheid van zijn jeugd, een tijd zonder restricties en verwachtingen, versterkt door de herinnering aan de letterlijke bandeloosheid.
De achterbank van vaders stationwagen was neergeklapt, over de koffers waren dekens gedrapeerd en de ruimte werd het speelveld van hem en zijn broers.
Ruzies die ontstonden als één van hen won of vals speelde tijdens hun spel werden door zijn vaders zware stem vanachter het stuur gelijk de kop ingedrukt.

Hij sluit de auto af en loopt naar de ingang.
Bijna alle keukens, van Thais tot fastfood zijn vertegenwoordigd in het wegrestaurant, dat als een aquarium boven de snelweg hangt.
Terwijl hij de trap beklimt lopen er voor hem twee franssprekende jongens van een jaar of acht. Ze ruziën over een blijkbaar net bij de benzinepomp aangeschafte speelgoedtruck met het logo van Shell op de oplegger.
Hij glimlacht om hun hoge jongensstemmen en even denkt hij aan zijn eigen jongens.
Die zijn niet meer geïnteresseerd in speelgoedauto’s.

Doelgericht beweegt hij zich door de drukke gangen, wringt zich langs de rijen van wachtenden op de uitgifte van voedsel en begeeft zich naar de Sushibar.
Roderik Smulders zit op de afgesproken plek, aan een tafel in een kleine nis die wordt afgescheiden door een Japans aandoende wand van latwerk en melkwit rijstpapier.
Hij is niet alleen.

Lisa
Vandaag heeft ze zich maar weer mooi gemaakt. Haar los, een beetje make-up. Ze heeft even geen behoefte aan de blikken van mannen op straat of in de tram dus heeft ze gekozen voor een lange broek en laarzen met een lage hak.
De herinnering aan het akelige voorval met Hans is iets naar de achtergrond geschoven, al wordt ze wél nerveus bij de gedachte aan een ontmoeting op de zaak. Wat moet ze tegen hem zeggen?
Eigenlijk heeft ze zin om hem de waarheid te vertellen. Zo ga je toch niet met vrouwen om! Eerlijkheidshalve is ze bang voor hem, vooral door de sluimerende agressie. Die kent ze maar al te goed van haar vader.
Ze begrijpt niet meer waarom ze zich tot Hans aangetrokken heeft gevoeld.

Voor ze gisterenavond in slaap was gevallen had ze liggen woelen, piekerend over haar situatie en haar drijfveren. Onzekerheid had toegeslagen.
Ze wil niet op haar vader lijken.
Welke vader zet zijn kind het huis uit?
Oké, het appartement is officieel van hem, maar hij heeft legio appartementen en huizen die heus niet allemaal bewoond zijn. Waarom moet ze eruit? Voor haar broers?
Volgens haar hebben zij geen haast om op zichzelf te gaan wonen.
Zij daarentegen wel, en ze is niet van plan om weer thuis te gaan wonen.

In het eetcafé had hij harde taal gesproken. Op haar smeekbeden reageerde hij amper.
‘Waar moet ik dan heen?’ had ze verschrikt uitgeroepen.
Zijn kille blik was alles behalve vaderlijk geweest.
‘Regel het!’ had hij haar voor vertrek uit het café nog toegesnauwd.

In haar overpeinzingen verdiept was ze haast onbewust bij kantoor aangekomen.
Ze groet de receptioniste, die vandaag een ravenzwarte coupe heeft. Ze lijkt wel een toverbal, en met dat binnenpretje pakt ze de toegestoken tag van haar aan.
‘Oh, Lisa, er is een pakketje voor je bezorgd’ zegt de vrouw en verdwijnt onder de balie.
Haar zwarte hoofd duikt weer op met in haar handen een middelgroot pakket.
Lisa pakt het van haar aan en schudt het verbaasd heen en weer. Het voelt licht.
‘Dank je wel,’ en loopt met het pakket in haar handen naar de toegangsdeur van de werkvloer.
Terwijl ze onhandig met de tag en de doos manoeuvreert, zwaait de deur open.
Het is Maarten.