De Stem (20)

Barbara
De jongens zijn net thuis. Toch is het stil.
Daan heeft zijn tas in de keuken laten liggen. Die zit dus te gamen in plaats van huiswerk maken.
Thijs werkt aan een project, in de studeerkamer van Hans.
‘De computer van pap is sneller. Vindt hij vast wel goed,’ had hij gezegd.
‘Als je maar niet aan zijn spullen komt, je weet hoe hij kan reageren,’ had ze hem op het hart gedrukt.
‘Is er geen chips?’ had Daan gevraagd en pakte een blikje Fanta uit de koelkast. Hij was naar boven vertrokken.
‘Niet eten of drinken op papa’s kamer hoor,’ had ze tegen Thijs gezegd.
De boterham werd snel naar binnen gepropt, gevolgd door enkele slokken melk uit het pak.

In tien minuten tijd was het aanrecht een slagveld geworden.
Het tijdschrift waar ze aan de bar in bladerde toen de jongens thuiskwamen ligt open op een artikel over authenticiteit. – De kunst van jezelf zijn – . De titel blijft hangen.
Hoe weet je wie je bent?
De schaal met koekjes is onaangeroerd, de theepot staat onder de muts warm te zijn.
Zuchtend staat ze op, zet de boter en vleeswaren terug in de koelkast. Ze gaat weer aan de bar zitten en schenkt zichzelf een kop thee in.

Ze denkt aan Erik. Het gestolen uur was anders verlopen dan ze zich had voorgesteld.
Toen ze hem ontmoette op de expositie had ze eerst gedacht dat hij een bezoeker was. Hij bleek de kunstenaar. Zijn schilderijen waren licht pornografisch, in abstracte vormen op doek waren de vrouwelijke geslachtsdelen onmiskenbaar.
Hans was zeer enthousiast geweest. Zij licht geshockeerd. Eigenlijk wilde ze dat soort schilderijen niet in huis. Er hing al genoeg naakt. Ze vond het smakeloos. Toch intrigeerde de kunstenaar haar, zijn blik was waarderend over haar lijf gegleden en terwijl hij met Hans in gesprek was, keek hij haar voortdurend aan. Het had haar opgewonden.
Een man die vagina’s bestudeert. Het had iets verontrustends maar ook spannends.
Hans en hij hadden visitekaartjes uitgewisseld.
Ze was gevleid geweest toen hij naar het huis belde.
‘Ik heb meer werk thuis, misschien kan dat je meer bekoren,’ had hij flirterig gezegd.

Hij liet haar zijn studio zien. Nergens schilderijen, witte muren, de lampen, de chaise longue met kussens.
Intuïtief, of juist niet, werd het haar meteen duidelijk dat zijn belangstelling niet naar haar uitging, maar naar haar bereidwilligheid haar benen te spreiden.
Ze was zeker niet de enige vrouw die bij hem thuis werd uitgenodigd.
Hij had haar op de sofa getrokken.
‘Lijkt het je wat?’ had hij plagerig gezegd alsof hij gedachten kon lezen.
Ze was opgestaan en had naar zijn ‘andere’ werk gevraagd.
‘Dit is mijn andere werk, ik fotografeer ook,’ had hij geantwoord.
Onrustig had ze op haar horloge gekeken en zei: ‘Ik moet gaan, mijn jongens komen zo thuis.’
Bij de deur pakte hij haar bovenarmen vast.
‘Denk er maar over na,’ had hij in haar oor gefluisterd.
Toen ze de hal instapte kwam er een man de trap op. Ze kende hem ergens van.
Erik had haar naar zich toegetrokken en haar demonstratief gekust.
Het was een rare situatie geweest, met z’n drieën op die kleine overloop. Genant.
Terwijl ze in haar thee blaast, voelt ze het schaamrood naar haar wangen stijgen.
Ze herinnerde zich waar ze Erik’s buurman van kende.
Van een personeelsfeest van de zaak. Hij was een stille, van hem hoefde ze niks te vrezen.
‘Mam!’
Thijs komt met een verwilderde blik de keuken in.
Verbaasd kijkt ze naar haar zoon, hij ziet bleek en kijkt geschrokken.
‘Ik denk dat je even mee moet komen, je moet iets lezen,’ zegt hij met overslaande stem.