De Tattoïste

Ik wilde al lang een derde tattoo. Door bepaalde fases in mijn leven – gelukkig niet alle – vormde zich de behoefte aan een blijvend symbool dat uiting zou geven aan de betekenis van die intense emotie die de gebeurtenis of ervaring bij mij had opgeroepen.
Een grote verloren liefde leidde tot een kleine delicate roos op mijn schouder.
Een akelig agressief virus werd verslagen door een grote roze roos met daaromheen bladeren en takken met doorns. Symbolisch voor de stekende pijn die het virus veroorzaakte. Ik prikte terug.

Niet ver van mijn woonplaats werd de International Woman Tattoo Convention georganiseerd. Vanuit de hele wereld zouden vrouwelijke tattoïsten hun creaties tonen en hun vaardigheden demonstreren.
Als bezoeker kon je kijken, inspiratie opdoen of een tattoo laten zetten.
Ik had al een ontwerp.
De voorletters van mijn zoons, verbonden door een cirkel, gevangen in een hart in zwart en rood. Het gemis dat mij sinds 2006 gevangen had gehouden had ik inmiddels losgelaten en deze tattoo was het symbool voor de verbondenheid met mijn kinderen. Dat ik steeds minder aanwezig ben in hun leven maakt mij niet minder moeder.

De hal waar de convention plaatsvond was goed bezet met stands en bezoekers. De zachte muziek, de smaakvolle en harmonieuze decoraties en het gezoem van de tattoo machines creëerde een Zen sfeer. De mannen en vrouwen die rondliepen en degenen die getatoeëerd werden moesten wel vrouwvriendelijk zijn. Het vooroordeel dat de tattoo wereld een ‘mannending’ is had ik in ieder geval al lang losgelaten. Hier regeerden de vrouwen.
Veel tattoïsten waren druk bezig met kleine maar ook grote ontwerpen op geheel ontblote bovenlijven, benen en billen. De stand waar mijn aandacht naar uit ging was klein. De voorbeeldboeken toonden strakke gotische letters en scherpe lijnen. Simpel. Puur. Sierlijk. De Tattoïste, met lang zwart haar, samengebonden in een staart was nog bezig met een tattoo op een kuit en wat ik zag beviel mij. Ragfijn en scherp. Zij keek op van haar werk en haar donkere ogen keken mij vol aandacht aan. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk. De meeste tattoïsten gingen geheel op in hun kunst. Zij daarentegen zag mij en stopte. Ik wist instinctief dat zij mijn ontwerp moest uitvoeren. Ze vroeg of ik over een half uur terug kon komen. Ik liet mijn grove schets bij haar achter.

Een half uur later zat zij gebogen over mijn schets die ze op overdrukpapier had gemaakt. Hij was iets anders uitgevallen maar voor mijn gevoel kwam haar schets zelfs dichter bij wat ik wilde. Vanaf dat moment kwam ik in een soort roes. Zij deed haar voorbereidingen, zette alles klaar en begon. Toen het af was keek ik naar mijn onderarm. Het was mooier dan ik had verwacht. Zij had van de tattoo iets gemaakt wat ik niet in mijn schets had getoond. Ik kon mijn vinger er niet op leggen.

Die avond bleef ik naar mijn arm kijken. Ik besefte opeens dat de tattoo informatie gaf die zij niet had kunnen weten. De letters van mijn jongens stonden diagonaal. De onderste was iets kleiner en stond dicht tegen het hart en de cirkel. De bovenste was iets groter en stond verder weg maar was verbonden door een krul. De cirkel op mijn arm leek meer op een ei, het hart leek meer op een rode vlek. Ik werd er onrustig van en probeerde het van mij af te zetten. Het was tenslotte maar een tattoo. Ik ging douchen en naar bed.

’S morgens keek ik gelijk naar mijn onderarm. Na een paar seconden schrok ik. Het leek of het ei bewoog. Was het een adertje dat klopte onder de bolling? Hoe kon er trouwens een bolling zitten? Ik bleef gefascineerd staren tot alle lijnen dansten. Ik sloot mijn ogen, ik was vast nog niet helemaal wakker. Na een douche en een kop koffie keek ik weer. Nu schrok ik echt. Het ei was nog boller, het hart om de cirkel was nog verder uitgevloeid alsof het ei in een plas bloed lag. De letters waren nog wel verbonden maar stonden van het ei afgekeerd, alsof ze nog even vasthielden maar weg wilden draaien. Ik kreeg een heel akelig gevoel en ging op zoek naar het kaartje van de Tattoïste dat ik had meegenomen. Ik vond het in mijn tas en zocht een telefoonnummer. De ene kant van het kaartje was bloedrood. Er stond een zwarte driehoek op en in een hoekje stond een klein onleesbaar symbool. Iets Gotisch. De achterkant was zwart en verder stond er niks op. Ik kreeg het koud terwijl tegelijkertijd het angstzweet mij uitbrak.

Op internet vond ik het contactnummer van de hal waar de beurs was geweest. Ik belde het nummer, vroeg naar de organisator en kreeg een man aan de lijn. Ik vroeg hem naar het telefoonnummer van de Tattoïste. Ik beschreef de exacte plek waar de stand had gestaan en de vrouw. Hij zette mij een moment in de wacht terwijl hij ging zoeken in zijn bestand.
Toen hij terugkwam aan de lijn klonk hij heel ongemakkelijk. Ondertussen bestudeerde ik mijn tattoo. Het leek wel of deze elke keer veranderde. Er liep een fijne lijn door het midden van het ei. Een rode uitvloeiing ging richting mijn elleboog. Eén letter was los en de krul maakte geen contact meer. De man aan de andere kant van de lijn zei: ‘wij hebben geen informatie over de vrouw die u beschrijft, op die plek was geen stand. Dat deel van de beurs was afgesloten voor publiek in verband met werkzaamheden’. Zijn woorden kwamen heel langzaam binnen. Ondertussen staarde ik verdwaasd naar mijn arm en als in slow motion zag ik het ei openbreken. De telefoon viel uit mijn handen en alles werd zwart.