de vrolijke chinees

1. Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.

De vrolijke Chinees

Of beter gezegd; de vrolijke Chinezen. Want het zijn er veel heden ten dage. Het waren er natuurlijk al heel veel, maar nu valt het des te meer op omdat er tegenwoordig massaal gereisd wordt door deze fijne medemens. Dat doen ze overigens bijna nooit alleen of gezellig met zijn tweetjes. Zo lijkt het. Zelden ook zie je een compleet gezinnetje van drie. En voorlopig ook nog geen gezin van vier of meer. Zal nog wel een jaartje of tien duren, schat ik zo. Gezinnetjes met meer dan één kind zijn er nog niet zo heel veel en reizen met baby’s is bij niemand echt geliefd. Het krijgen van een tweede kind was tot 2015 namelijk strafbaar. Althans in de meeste gevallen. Boeren op het platteland mogen twee kinderen nemen, sorry, krijgen als het eerste kind een meisje is. Maar dat is logisch. Dat snapt iedereen. De cijfers inherent aan dit post-Song Jian-verzinsel liegen er overigens niet om. Wellicht interessant hier te melden dat meneer Song Jian werd geïnspireerd door onze eigenste populatie theoreticus Geert Jan Olsder. Hiep hiep hoera en maar één keer beschuit met het liefst blauwe muisjes. Hou ze vast, hier gaan we;

Sinds 1970 zijn 403 miljoen spiraaltjes ingebracht en zijn er 196 miljoen keer twee zaadleiders onderbroken. De een-kind-politiek gold per koppel dus buiten de deur verwekken was eventueel een mogelijkheid voor wie zin had. Over het aantal selectieve abortussen wil ik het in dit vrolijk bedoelde stukje liever niet hebben. Om de voortkabbelende vergrijzingsgolf tegen te gaan, zal ook dit beleid zeker versoepelen en op den duur grotendeels sneuvelen. Gelukkig maar, want hoe meer in groepjes reizende Chinezen hoe beter.

Een groepje op reis zijnde Chinezen is zeker niet zoals andere groepsreizen. Niet zoals stellen of stelletjes, oudere stellen of in de relatiemarkt reizende ouderen die op zich nog wel open staan om in de categorie reizende stelletjes te gaan reizen. Een reizend gezelschap Chinezen is echt wel anders. Is bijna fenomenaal, een bezienswaardigheid op zich en een moetje om tenminste vijf minuten in stilte te aanschouwen. Wat een zalige heerlijkheid is dat. Sinds ik het fenomeen ontdekte, werd het mijn ding om altijd en overal, waar ook ter wereld en ik welke situatie of omgeving dan ook, met ze op de foto te gaan. En niet even een vluggertje, neen, echt poseren zodat iedereen er paletti op staat. Maar wel in één shot om die spontaniteit erin te houden. Daar word ik namelijk extreem kortstondig blij en ontiegelijk lang heel vrolijk van. Het doet wat met mij. Zowel op het moment zelf als lang daarna. Het maakt mij simpelweg gelukkig. Als ik het even nodig heb, pak ik zo een foto, kijk er naar, neem hem diep in me op en loop een week lang fluitend de deur uit.

Bij ons thuis, op de luxe toilet, hangt een tornado gefotografeerd verleden waar vrienden en familie naar je kijken terwijl je je ding doet. Ergens in het midden prijkt een foto van mij met een groepje Chinezen rechtopstaand voor de toren van Pisa. Zomaar een foto genomen door mijn vrouw ergens in het voorjaar op een bewaakt moment. Moet in 2002 geweest zijn. En het is juist deze ene foto die altijd naar mij kijkt. En blijft kijken. Negen intens vrolijke blikken en de mijne. Warme blikken, vol begrip en geluk. Zomaar een groepje intens gelukkige mensen die samen gaan kijken naar een suffe toren. Maar het gaat deze mensen niet alleen om Pisa. Net zo min dat het hun niet gaat om die toren. Het is niet zo dat ze daar zijn om die toren van hun lijstje te kunnen schrappen om vervolgens per touringcar door te jakkeren naar de Piazza dei Miracoli. Het zijn geen Amerikanen die in sneltreinvaart bezienswaardigheden tot zich snacken of Japanners die hun camera de sightseeing laten doen. Het zijn mensen die oprecht genieten. Die genieten van alles en die het gewoon ontzettend gezellig hebben zo. Toevallig daar, maar wel altijd met elkaar. Want dat is namelijk wat het is. Dat is de magie van deze reizende Chinese gezelschappen. Ze zijn altijd blij. Echt blij. Aandoenlijk blij. Gewoon blij om gelukkig te zijn. En altijd met elkaar. Of juist met elkaar.

Wat een heerlijkheid. Wat een genot. Zo is het hoe mensen met elkaar moeten zijn. Er springt er nooit eentje bovenuit, er is er nooit eentje die het hoogste woord voert en is er nooit meer dan één die zijn mond niet op standje lach heeft staan. Een echte lach zoals een lach bedoeld is. Die aandoenlijke lach waar je vrolijk van wordt. Als je je ogen sluit en nadenkt over deze mijmering dan ga je het voelen. Het klopt namelijk echt. Groepjes reizende Chinezen zijn altijd collectief blij. In harmonie.

Of ze thuis ook blij zijn, weet ik niet en boeit me niet. Zolang ik ze maar kan blijven zien reizen. Met elkaar.

B.B. Springfield