Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.
Laatst racete er iets langs mij heen toen ik de Jumbo uitliep met een half kilootje blauwschimmelkaas. Bleek een e-bike te zijn. Dat is zo een stalen ros met een batterij waarop al die wat ouderen en jong bejaarden tegenwoordig verongelukken. Even verderop kwam hij met piepende band tot stilstand omdat er een gezinnetje eenden overstak.
Racen op zo een ding is regelrechte zelfmoord voor die generaties. Ze hebben leren fietsen op houten wielen, rijlessen gehad in een DAF Variomatic en toen ze hun eerste auto kochten werd dat een 1.1 liter Kadett. Met wind mee stuurde die toch al gauw in 49 seconden naar de honderd. Het zijn ook deze mensen die nu overgeleverd zijn aan het openbaar vervoer en we weten allemaal hoe snel dat gaat. Ze hebben alle ontwikkelingen in sneltreinvaart langs zich heen zien suizen waardoor ze permanent achter de feiten aan liepen. Ontwikkelingen als computers, de euro, reality TeeVee, de V&D failliet en internet om er maar eens een paar te noemen. Dat ging gewoon veel te snel voor ze. Heb je na een avondje flink comazuipen in een bruin café vijftien jaar in een nest liggen uitbrakken, werd je wakker in een B-film waarin de billen van Kim Kardashian 3D in je gezicht werden geduwd. Zo snel ging het voor ze.
En dan nu, anno 2017, op de laatste paar haltes van hun bestaan, krijgen ze de elektrieke fiets door hun strot geramd. En daar mogen ze zonder helm op. En die gaat hard. Veel te hard. Dat kan dus niet goed gaan. En dat gaat het ook niet. Bij iets van 90% van de ongelukken met zo een opgevoerde fiets zijn de wat ouderen en jong bejaarden betrokken. Omdat ze simpelweg nooit snel zijn gegaan in hun leven.
En terwijl ik verder mijmerde tijdens mijn wandeling werd ik aangesproken door een echte bejaarde achter een glimmend looprek met gele tennisballen onder de poten. Ze vond mijn mijmeringen vaak leuk en vroeg zich af waar ik mijn inspiratie vandaan haalde om elke keer weer zo een stukje te schrijven. Toen ik haar ging uitleggen dat ik regelmatig ondersteboven hing om de echte wereld te aanschouwen keek ze me vol medelijden aan. Hoofdschuddend stak ze het lege zebrapad over. Langs haar sjeesde een wielrenfiets en een e-bike die een wedstrijdje reden.
Maar het is echt zo wilde ik zeggen. Zo stroomt mijn inspiratie. Ik hang echt omstekop om de wereld weer in normale toestand te zien. Ik zet daarbij ook steeds vaker een virtual reality masker op om de absurdistische realiteit wat te manipuleren en het proces te vertragen. Of versnellen. Maar ik was te laat om ad rem te reageren. Ze was al weg. Verderop knalde de wielrenfiets in de SRV wagen van Smit & Zonen. Senior liet van schrik zijn rekje met melkflessen vallen. De e-bike had gewonnen.
B.B. Springfield
3 reacties
Nummer 22 · 7 oktober 2017 op 18:30
Mooi verhaal… e- bike fietser ben ik en die e- bike van mij is helmplicht vrij. Ook heb ik gazelle trommelremmen 3 versn. 25 jaar en een rollator, scootmobiel( opgevoerd), rolstoel, model sport en 2 stokken van kreupelhout maar dit terzijde sprak de medoum bejaarde mevrouw van den Heuvelop (78). Mijn 45km auto heeft lederen stoelen van antilopen leer
Arta · 9 oktober 2017 op 12:00
Leuk stuk, Bastiaan!
E-bike-terrorisme is ook doorgedrongen in het zuiden 😀 Ik ben al een aantal keren bijna van mijn sokken gereden… Je hoort ze niet aankomen, hè?
Wayan · 9 oktober 2017 op 14:09
DE VERKEERSPOLITIE OP HET EILAND BALI
Als westerling omgaan met de Indonesische verkeerspolitie is even moeilijk als voetballen in een porceleinwinkel, maar dat voelt de modale Indonesische politieman intuïtief ook zo aan. Op hun eigen volk kunnen de agenten ongestraft hun machtswellust, hun onbeschoftheid, en hun inhaligheid botvieren, maar met een blanke ligt dat enigszins anders.
Daar zijn een aantal redenen voor. De verkeerspolitie heeft van hogerhand bevel gekregen om vriendelijk te zijn tegen vreemdelingen, niet uit menslievendheid, maar omdat er financiële belangen op het spel staan. De regering heeft namelijk beslist dat het jaar 2009 het ‘Visit Indonesia Year’ is. Elke westerling moet dus als een toerist beschouwd worden die de economie stimuleert.
Een tweede reden voor hun vriendelijkheid is dat de agenten achter elke blanke een geheimzinnige macht vermoeden die men een ambassade noemt. Die ambassade zou wel eens boze woorden kunnen influisteren in het oor van een enorm hooggeplaatste overste, of zelfs een minister kunnen interpelleren, en dan worden zij bij hun chef op het matje geroepen, wat in dit land een heel onaangename belevenis is.
Een derde reden is dat men dient op te passen met die westerlingen omdat zij verduiveld geniepig te werk kunnen gaan, wat bewezen werd door het optreden van een Canadees echtpaar. Toen een poltieman hun tegenhield omdat het voorwiel van hun gehuurde moto iets te ver voorbij het rode verkeerslicht stond, handelde hij als naar gewoonte door hun voor te stellen om hem dadelijk te betalen, of een halve dag te verliezen in het politiekantoor. De Canadezen betaalden, maar filmden tersluiks de hele scène met hun mobieltje. Alles was later mooi te zien op het internet : de overhandiging van de dollars, de politieman die het geld in zijn broekzak stak, en vooral het totaal ontbreken van enig officieel ontvangstbewijs.
Dat verhaal kwam op de voorpagina van elke Balinese krant. Tevergeefs voerde de politieman aan dat hij van plan was om het geld te delen met zijn oversten, die dit geld in een fonds storten dat dient voor het betalen van het schoolgeld voor kinderen van politiemannen. Erger nog, de oversten beweerden dat zo’n fonds niet bestaat, en dat zij nooit geld ontvangen van hun ondergeschikten. Er moest een zwart schaap gevonden worden, dus de politieman werd geschorst zonder wedde in afwachting van een intern onderzoek.
Omdat het in Bali algemeen bekend is dat politiemannen inderdaad hun onwettige afperserijen delen met hun oversten, en dat dit geld helemaal niet dient voor de school van kinderen van politiemannen, werd er gegniffeld in de pers, maar op bedekte wijze, want de joernalist wil natuurlijk later niet het mikpunt worden van politiecontroles, of erger…
Vooral tegen het einde van de maand worden de controles verscherpt, omdat het maandsalaris van elke politieman dan al volledig uitgegeven is, en er dus wat poen moet binnenkomen. Hele straten worden afgezet met dranghekken, en iedereen wordt gecontroleerd. Zo vangt men veel vis, want er is altijd wel iets aan te merken op een voertuig. De buit is enorm. Het bedrag van de boete, dat geheel in de zakken van de agenten verdwijnt, wordt vastgesteld zoals op de markt (afbieden en onderhandelen), en ook wel naargelang de kapitaalkrachtigheid van de wetsovertreder. Wie mooi gekleed is, betaalt meer. En een mooi en lief meisje betaalt minder, of geheel niets.
Het is natuurlijk beter om de politie totaal te vermijden, maar daar is wel enige geografische kennis voor vereist. Op bepaalde kruispunten zitten er altijd twee agenten in een houten hokje, maar er zijn een heel aantal wijken waar er nooit politie te zien is. Als je in de tropische hitte geen helm wil dragen en mocht je rijbewijs niet meer geldig zijn, kan je met je motorfiets nog altijd via omwegen, binnenwegen en kleine straatjes je doel bereiken zonder langs dat hokje te moeten rijden.
Vorige maand had ik het ongeluk dat een binnenweg was afgesloten voor alle verkeer wegens een religieuze processie. Nu moest ik wel de gewone weg nemen die onvermijdelijk leidde naar het hok waar altijd twee agenten zitten te loeren.Toen ik met mijn pas gekochte elektrische brommer zonder nummerplaat, zonder rijbewijs, en zonder helm voorbij hun controlepunt flitste werd ik tegengehouden, maar dat had ik voorzien. Ik had een print-out van een Indonesische website op zak waarin beweerd wordt dat een elektrische motorfiets geen gewone moto is en er dus geen nummerplaat, rijbewijs noch helm nodig is.
Ze geloofden mij. Het hielp natuurlijk ook dat ik aan hun naamplaatje kon zien dat zij Javanen waren met Islamitische namen, dus ik gooide er een paar verzen van de Koran tussendoor (die ik in het Arabisch kan opdreunen) en ik hoefde niks te betalen. Moslims zijn altijd blij als ze in een westerling een geloofsbroeder menen te herkennen.
Ik ben dan toch maar meteen naar het hoofdkantoor van politie gereden om te vragen of wat er op die website staat juist is. Mijn aankomst veroorzaakte een vrolijke opwinding. Een motorfiets die geen benzine nodig heeft ? Dat moesten ze eens uitproberen, want ze hadden zo’n model nog nooit gezien. Grootmoedig stond ik hun toe om mijn motorfiets uit te testen. Twaalf agenten reden onder luide toejuichingen om beurten als gekken rondjes op de parking.
De commissaris zei mij wel dat ik toch een rijbewijs, nummerplaat en helm nodig heb, maar toen ik hem vroeg mij het betreffende wetsartikel te tonen werd zijn uitleg nogal vaag. Ook als je een kar met paard hebt, zei hij, moet je een rijbewijs hebben. Maar geen helm, voegde hij er aan toe.
Ik heb daar een gezellig uurtje doorgebracht, en kreeg zelfs thee aangeboden. Als ik bier had gewild, zouden ze mij ook dat gegeven hebben, zover ging de gastvrijheid en vriendelijkheid wel. Net voor ik afscheid nam van die vrolijke bende krabbelde de commissaris iets op een papiertje, drukte er een stempel op, en zei dat dit een toelating was om naar huis te rijden zonder in orde te zijn met de verkeerswet, maar dat ik zo vlug mogelijk moest zorgen voor een helm, rijbewijs en nummerplaat.
Later bleek dit helemaal niet nodig te zijn, want een elektrische brommer valt niet onder de Indonesische wet over brommers die op benzine werken…
Lieve mensen, heerlijke toestanden…