Quatorze Juillet 2016, het is feest in Frankrijk, het is feest in Nice. Op de boulevard, de Promenade des Anglais, is het druk met feestvierende mensen. De vuurwerkshow is zojuist afgelopen en de feestende menigte trekt richting de gezelligheid van barretjes en restaurants. Ze lopen waar ze lopen willen, want de weg is afgesloten voor voertuigen. Het is tegen 22.30 uur als een witte vrachtwagen de afzetting negeert. Bij het plaatselijke kinderziekenhuis draait de chauffeur zijn witte vrachtwagen de boulevard op, op weg naar twee kilometer dood en verderf. Met een waanzinnige snelheid vliegt de vrachtwagen door het feestende publiek, met de intentie om te doden, zoveel mogelijk te doden.

Binnen enkele minuten slaat de feeststemming over in blinde paniek. Mensen gaan rennen, niet wetend waar naar toe. Waar begint veilig en waar eindigt de hel? Mensen worden restaurants ingetrokken, of kruipen weg in een portiek. Achter hen komt de ‘Witte Dood’ al zigzaggend dichterbij, vergezeld door het gegil van in doodsangst verkerende mensen en het verschrikkelijke ploppende geluid van mensen die geraakt worden. Lichamen vliegen als kegels door de lucht. Een jogger, nietsvermoedend zijn dagelijkse rondje rennend, wordt een seconde later vermorzeld onder de grote wielen van de truck. Een gezin, dat net een ijsje heeft gehaald, vindt later die nacht hun dochtertje terug, herkenbaar aan haar knuffeltje, dat nog naast haar ligt. Een fietser probeert zigzaggend de vrachtwagen te ontwijken, terwijl de vrachtwagen alles op zijn dodenrit meesleurt, paaltjes, bomen, mensen. Hij haalt het niet. Enkele moedige mensen wagen hun leven door aan de deuren van de vrachtwagen te gaan hangen, in een dappere, maar tevergeefse poging, om het monster achter het stuur tot stoppen te dwingen. Achter de vrachtwagen blijft een spoor van verdriet achter, rood gekleurd door het bloed van onschuldige mensen. Mannen, vrouwen, kinderen, de dood heeft vandaag geen echte voorkeur. Een man loopt verdwaasd tussen de platgereden lichamen door, de verschrikking negerend, op zoek naar zijn dierbaren. Verderop klinken schoten door het lawaai van tientallen sirenes heen, wanneer de vrachtwagen doorzeefd wordt door politiekogels, de chauffeur dood in zijn stoel achterlatend.

Iedereen spreekt zijn afschuw uit over alweer een aanslag op weerloze mensen, die niets anders wilden dan gezamenlijk genieten van een feest. Wereldleiders vallen over elkaar heen om de eerste te zijn die zegt dat dit nooit meer mag gebeuren. Maar het gebeurt toch. En het gebeurt straks weer. Op de Promenade des Anglais heeft de wereld een zwarte rouwrand gekregen.

Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl


Jan van Oranje

Onder het kopje 'In naam van Oranje...' publiceert columnist Jan van Oranje al enige tijd zijn goed gelezen columns. De columns zijn te lezen in Viva! Magazine maar ook op: www.janvanoranje.nl, facebook.com/jan.v.oranje, janvanoranje.blogspot.com en op twitter.com/janvoranje. Oh ja, Jan heeft extreem dyslectische vingers, dus vergeef hem zijn kleine schrijffoutjes.

11 reacties

NicoleS · 18 juli 2016 op 18:27

?

Yfs · 18 juli 2016 op 19:56

Mooi gevonden, de titel!

“De dood heeft vandaag geen echte voorkeur”
Mooi!

Ondanks dat je het allemaal heel erg mooi verwoord hebt, las ik het als een ‘verslaggeving’ zoals er meer te vinden zijn en mis ik een stukje van jezelf, bijvoorbeeld wat het met je doet, wat je voelt etc.

Het valt me trouwens op dat je nooit reageert op columns van anderen. Dat is best jammer! 😉

    Jan van Oranje · 24 juli 2016 op 12:49

    Het is niets meer dan een spontaan ontstaan stukje tekst, geschreven in de emotie van het moment. Ik reageer niet op columns van anderen omdat ik zelf nog niet zo lang schrijf en dus gedacht heb dat meer ervaren schrijvers niet echt op mijn mening zaten te wachten. Maar misschien heb ik dat verkeerd ingeschat.

Snarf · 19 juli 2016 op 00:15

Tja, ben het met Yfs eens. De tekst is perfect, geen speld tussen te krijgen. Wat ik mis in deze column is persoonlijke emotie. Naar mijn idee is ColumnX een medium om gelezen te worden die reacties oproept. Een wisselwerking tussen schrijver en lezer. Je schrijft gedisciplineerd en bewonder je taalvaardigheid, maar mis feedback op het werk van anderen. Positief of kritisch, beiden dragen bij tot de ontwikkeling van een schrijver.

Mien · 19 juli 2016 op 07:34

De verslaggever staat stokstijf. De situatie minutieus beschreven. Filmisch. Mad Max on the run. Apocalyps now. Te bizar voor woorden, de werkelijkheid.

Dees · 19 juli 2016 op 10:33

Goed geschreven, dat voorop.

Ik vraag me alleen sterk af waarom je zo uitgebreid de gebeurtenis zelf beschrijft. Mensen hebben het gezien en gehoord en gelezen van getuigen uit eerste hand, waarom dat toch nog eens ‘dunnetjes’ over doen?

En voor de duidelijkheid, dat vraag ik me echt af, het is niet bedoeld als een verkapte bom van kritiek.

    Jan van Oranje · 24 juli 2016 op 12:54

    Dees, ik heb dit geschreven om het machteloze gevoel kwijt te raken. Het was niet eens bedoeld als column. Door het op te schrijven had ik de hoop dat ik het ‘waarom’ zou begrijpen. Maar heel eerlikk gezegd heeft het allemaal niets geholpen.

Esther Suzanna · 19 juli 2016 op 11:24

Het nieuws wel gehoord maar bewust niet gezien. Nu wel. Knap geschreven.

NicoleS · 24 juli 2016 op 13:16

Ik stel zeker prijs op jouw mening, Jan. Die is niets minder waard dan die van mij of wie dan ook , zelfs al schreef je nog maar een dag. Verder waardeer ik je werk. Je schrijft prima

Geef een reactie

Avatar plaatshouder