Voordat ik in mijn auto stap, kijk ik nog één keer achterom.
Oma staart naar buiten lijdzaam en aangeslagen.
Als een aangevreten standbeeld, getergd door haar ouderdom.
Ik zie haar mond bewegen, ze staat weer hardop in zichzelf te praten.
Als een paspop in een etalage, zo stokstijf staat ze voor het raam.
Ik vind het moeilijk om te zien en krijg bij ieder bezoek aan oma weer een brok in mijn keel.
Ik zwaai nog een keer vlug, ze ziet het niet meer en zwaait niet terug.

Opa was haar alles. Haar beste vriend, haar maatje voor het leven.
Maar toen hij was doodgegaan heeft ze dagenlang alleen maar voor zich uit zitten staren.
Ze wist het allemaal niet meer.
Ze maakt niets meer schoon en langzaam trad er vervuiling op.
Steeds vaker praatte ze verward over haar kinderjaren en zo af en toe liep ze nog tot laat met haar poppen over straat, die ze had bewaard van toen ze zelf nog een kleine oma was.
Ik weet ook nog die ene keer dat ze een hele nacht zonder kleding voor een koude haard was gaan zitten. Ze wist het niet meer.

Vlak voordat ze naar een zorginstelling ging vroeg ze me nog: ‘Je weet toch wel, dat als ik later groot ben, ik dan ga studeren.
Misschien verhuis ik dan wel naar de grote stad en vraag ik mijn vader om mooie nieuwe kleren. Of een nieuwe fiets, zodat ik zelf naar school kan fietsen’.

Heel soms als ze helder was dan vroeg ze weleens: Waarom heeft God mij nog niet weggenomen.

Oma liet ons in de steek. Geestelijk had ze ons verlaten.
Haar ogen flets, haar haren meer bleek dan grijs.
Ik zou zo nog zo graag eens met haar praten.
Mijn dochtertje van 2 en mijn vrouw had ik graag aan haar getoond.

Verzorgingstehuizen voor demente bejaarden zijn de kleuterscholen van de dood.

Categorieën: Algemeen

3 reacties

Nummer 22 · 26 juli 2018 op 20:05

Beste I-Pat, de laatste zin greep mij aan. Je raakte mij diep. Hoe mooi beschreef je eenzaamheid van een zichtbare leger geworden wereld. Wij zullen nooit weten – als we dat zou willen – wat er achter de fysieke wereld en uitgesproken worden – gebeurd.

De oma van mijn echtgenote begroette mij met ‘dag Fred wat goed dat je er bent, staat de koets voor dan gaan we naar huis. Hier is er toch niets meer te doen’. Mijn echtgenote en ik gaven haar en knuffel, een kus en liepen weg. Buiten huilden we. De Hemelse Berg in Oosterbeek… De naam alleen al…

Compliment I-Pat!

    I-Pat · 27 juli 2018 op 06:26

    Wow! Wat een mooie reactie.
    Dank je wel. Het is mooi voor mij dat het je raakte. Voor jou zijn er wellicht weer herinneringen die terugkomen, dat kan ook mooi zijn, toch?

Nummer 22 · 28 juli 2018 op 09:31

Ja, vele mooi herinnering die ik koester. Die Oma was modern in haar gedachten! Al
omstreeks haar 80e levensjaar ontmoette ik haar voor het eerst. Een kleine vrouw in de boerderij waar ze geboren. In het voorhuis zag ze mij en zei’ W. heb je een tropische verrassing meegebracht, kom hier jongen dan krijg je een kus’

Ik was en ben nog steeds de enige ‘ licht getinte’ in een oer hollandse boeren familie. Wat ik allemaal heb ervaren en geleerd kan ik nog wel in columns zetten.

Groet, E

Geef een reactie

Avatar plaatshouder