Het verbaasde mij dat ik zelfs via google niets tot heel weinig kon vinden van de kazerne waar ik de diensttijd ‘lichting 1984’ heb door gebracht. In de Johannes Post Kazerne was het dat ik in dienst zat, nou ja, was er meer niet dan wel, maar daar heb ik het later nog wel over.

Laat ik maar bij het begin, beginnen.

In Den Bosch heb ik mijn opleiding genoten, nou ja, genoten. Hoe de kazerne werd genoemd weet ik niet meer, zoveel indruk heeft deze gemaakt. Wat mij nog wel is bijgebleven dat ik daar een enerverende eerste nacht heb mee gemaakt. Voor het eerst een nacht op een toegewezen bed slapen met dekens die je haast rechtop kon zetten door extreem veel stijfsel en een kussen die als baksteen dienst had kunnen doen. Ach, je maakt het er maar het beste van.

Na dus een drukke eerste dag waarin we onder ander ons leger kloffie kregen was het bed zeker welkom. Op de kamer was het kennis maken met andere dienstpikkies. Met ons zessen lagen we op een kamer, en zagen onze dienstplicht als een vervelend en noodzakelijk kwaad. Er was een jonge die duidelijk wat afstandelijk hield, die niet zijn naam vertelde en als enige conversatie had ” ik wil hier niet zijn”. Om 11 uur was het licht uit en ‘verplicht’ slapen. De nachtrust werd ruw verstoord door dat plotseling het licht aan ging en dat opleiders zich als kippen zonder kop door het gebouw renden.

Na telling van onze kamer bleek dat we met vijf man waren en dat we de jonge zonder naam misten. Via de brandtrap had hij kans gezien om boven op het dak van het gebouw te klimmen. Daar stond hij dus, en met zijn armen flapperend en met een luid “kukelukuuuu” wist hij de hele kazerne op stelten te zetten. Wat er daarna met hem is gebeurt, weet ik niet, maar ik heb hem nooit meer gezien.

Na mijn opleiding ben ik dus geplaatst op de Johannes Post Kazerne waar ik ben begonnen als monteur van onder andere vrachtauto’s. Dat heeft niet zo lang geduurd, ik paste niet zo goed in het team. Ik werd al snel overgeplaatst naar een andere compagnie. Ik kon niet over de hiërarchie die in het leger heerste en ook de bevelen van met name de hogere rangen van personen die jonger dan mij waren. In de meeste gevallen legde ik zo’n bevel naast mij neer. En dat moet je beslist niet doen in het leger, al snel kreeg ik het stempel ‘extreem lastig’ op gedrukt. Mede daar door kreeg ik ook taken te doen die als ‘disciplinair’ werden gezien.

Een voorbeeld was onder andere dat als er wc’s schoon gemaakt moesten worden, dan was ik de aangewezen persoon daar voor.  Meestal wist ik mij tussen het ochtendappèl en avondappèl regelmatig te drukken. Ik was dan op bezoek bij mijn opa en oma die niet zo ver van de kazerne woonden. In de meeste gevallen misten ze mij niet eens, en ook op exercities buiten de kazerne wist ik mij te drukken. Na een aantal keer met succes mij gedrukt te hebben kreeg ik een waarschuwing en werd er extra op mij gelet.

Na een oefening op vrijdag gehad te hebben werd ons gezegd, dat als wij ons wapen droog en schoon in de wapenkamer hadden af geleverd dat wij dan naar huis konden en van het weekeind konden genieten. Ik dacht ‘dan ben ik snel klaar’ en na het droog en schoon te hebben gemaakt was ik een van de eersten die het wapen aanbood voor controle. De controle werd gedaan ‘mijn’ Luitenant welke een paar jaar jonger was dan mij, en mij regelmatig moest hebben. Na controle van mijn wapen kreeg ik te horen dat het niet schoon was. Ik nam het wapen weer mee en maakte het nogmaals en zeer uitgebreid schoon, en omdat mijn Luitenantje de controle deed zorgde ik er voor dat het super schoon was.

Zelfverzekerd leverde ik mijn wapen bij hem af. “Blaauwbroek, het lijkt de sahara wel! Het wapen ziet er niet uit, en er is gezegd dat hij droog moest zijn, het lijkt wel of je hem in een vat met olie hebt gedaan”. Ver***, ik wist het! Hij moest mij weer hebben. “Man, het wapen is super schoon en droog, wat lul je nou klein kind”, “Klein kind?” “Ja, klein kind, zo noem ik je. Je bent een schop onder je kont niet eens waard”. “Daar heb jij het lef niet voor Blaauwbroek”.  “Draai je maar om!”

Tja, en wat doe je dan als hij zich omdraait, op een presenteer blaadje toch?

Ik heb hem toen een flinke trap onder zijn kont gegeven, en of ik dat met aanloop gedaan heb kan ik mij niet goed meer herinneren, maar dat zal zeker wel zo zijn

Het gevolg was dat ik mij moest melden bij de Kapitein en aantal weekeinden ‘achter’ de wacht heb gezeten.

Categorieën: Algemeen

6 reacties

Esther Suzanna · 4 juli 2015 op 20:32

Haha…het is wat rauw maar een leuke anekdote.

Er staan wel aardig wat taalfouten in.

Wel een beetje een ‘kroegverhaal’.

🙂

JanNeMan blaauwbroek. · 4 juli 2015 op 22:43

Wees mild met mij, het is de eerste keer.

Yfs · 5 juli 2015 op 07:52

Ik zou bijna zeggen, wees mild met ons ( lezers). Wij moeten er iets van vinden! 🙂

Taaltechnisch rammelt het inderdaad een beetje hier en daar.
Daar kun je vaak zelf achter komen door het nog eens hardop te lezen. Je hebt dit verhaal duidelijk geschreven alsof je het aan het vertellen was aan een vriend in de kroeg!

Ook hier geldt “meer is minder’ en had het dus wat mij betreft compacter gemogen.

Welkom op CX en hopelijk was het niet de laatste keer! 🙂

Nachtzuster · 5 juli 2015 op 16:11

Ja sorry, maar dit is toch echt niet goed. Op zich kan het best een leuk verhaal zijn/ worden, maar iets dat zo slordig geschreven is, met taalfouten en niet kloppende zinnen, leest voor mij als een opstel van een puber. En als jij van lichting 1984 bent, dan heb je ruim de volwassen leeftijd bereikt. Ik kan het niet mooier of milder voor je maken.
Verder eens met Yfs haar tips. Met een volgende column die met iets meer zorgvuldigheid geschreven is zal je ook meer reacties ontvangen.

Uiteraard ook een welkom vanaf hier.

Meralixe · 7 juli 2015 op 07:30

Welkom op column x. 😥

We zien wel hoe uw schrijven zich verder zal ontwikkelen maar bij deze had ik moeite om de column helemaal uit te lezen.
Te weinig spankracht?
“De nachtrust werd ruw verstoord door dat plotseling het licht aan ging en dat opleiders zich als kippen zonder kop door het gebouw renden.” ?:-)
Op naar de volgende maar dan wel hardop lezen en de kromme zinnen er uit werken…. :inlove:

Mien · 7 juli 2015 op 08:05

Ben wederom blij dat er bij mijn lichting een overschot aan leeftijdgenoten waren waardoor ik niet werd opgeroepen.
Ik had wel mooi voor paal gestaan als haan. Een rol op mijn lijf geschreven. Kukelekuuuuuu … 🙂
Leuke column. Mooi dagboek van een zandhaas.
Welkom op CX.

p.s.
Eens met schrijfadviezen Yfs

Geef een reactie

Avatar plaatshouder