Nee, vriendelijk zijn ze niet. Wat zeg ik? Het zijn agressieve prutsvliegen die menig mens de stuipen op het lijf jagen. Herkenbaar aan hun taille en zwart-geel, alsof het de kleuren van een banale voetbalploeg zijn. Of, nog erger, die van NVA, (Nieuw-Vlaamse Alliantie) momenteel de best boerende partij in politiek Vlaanderen. Sla er niet naar of ze worden driftig aanvallend. Doe vooral uw mond dicht! Wespen!
Twee in een speciale vorm gemaakte glazen bokaaltjes half gevuld met cola ontsieren het terras maar het helpt. De wespen verlekkerd op het zoet blijven tenminste weg van mijn glaasje cava. Reeds een tiental diertjes hebben wel hun weg gevonden naar de cola maar, dank u wel handige ontwerpers en onderzoekers van dierengewoonten, ze vinden geen terugweg naar hun vrijheid. Zo, dat zijn er toch al een twintigtal minder op deze aardkloot waar ik het vooral gezellig wil hebben.
Waarom denk ik uitgerekend nu aan die dag in Valery sur Somme, die mooie plek aan de Franse noordkust ? Aan die dag, een achttal jaren terug, dat we twee krabben gekocht hadden. Levende, vivante, waarbij de verkoopster er op aangedrongen had ze te koken, te beginnen vanaf koud water. Nee nee, niet water aan de kook brengen en vervolgens de beestjes er in gooien. Koud water in de pot, de krabben er bij en vuur er onder. Ik hoor nu nog alsof het gisteren was het minutenlang durende tumult, het krassende geluid van hun poten en scharen tegen de wanden van de kom, het gevecht, een kansloze strijd tegen het steeds maar warmer en warmer wordende water.
De wespen in het potje vieren feest bij zoveel zoets maar zoeken even later tevergeefs naar de vrijheid. Kan ik hen van hebzucht beschuldigen? Nee, de diertjes volgen hun ingeboren instinct en komen zo bij de cola terecht. Daarna volgt het zoeken naar de uitgang om plichtsgetrouw en onderdanig hun buit af te geven aan de koningin maar, dat lukt niet meer. Totaal hulpeloos kruipen ze rond in de kleverige brei tussen andere lotgenoten en enkele reeds overleden kadavers. Het is een wreed schouwspel, een miniatuuruitgave van Auschwitz. Ik kijk niet helemaal gevoelloos naar het plakkerige strijdtoneel, het dierenleed, resultaat van ons allen onverdraagzame mensenkinderen, vindingrijke mensenkinderen.
Vindingrijke mensenkinderen? Ja, al een vijftal keer schrik ik op van een kort knetterend geluid. Een in neonlicht gehuld rechthoekig bakje vangt vliegen. Op basis van het speciale licht worden ze in eerste instantie aangetrokken maar bij de volgende stap onomwonden geëlektrocuteerd. Ik zal wel nooit wennen aan die akelige toon die deze genocide met zich meebrengt. Wat een verschrikkelijk meedogenloos apparaat is me dat!
“Kom Meralica, we gaan naar huis, eens goed doorslapen zal me deugd doen.”
Een tweetal muggen op de slaapkamer hebben daar anders over beslist.
8 reacties
Mien · 27 augustus 2015 op 17:12
Eten en gegeten worden. Drinken en verdrinken. Wreed is de natuur. Ook die van de mens. In jouw dierenleed mis ik helaas de lieveheerbeestjes. Ze hadden nochtans voor een speels tegenwicht kunnen zorgen. Ik vind het wel een onderhoudende column. :yes:
Pierken · 27 augustus 2015 op 18:14
Op de keper beschouwd heb je zeker een punt. Maar waar leg je de grens? Als je achter/binnenkantje wordt bewoond door tubifex, dan ga je toch ook een kuurtje halen? Heeft het dan te maken met omvang, uiterlijk, intelligentie en/of hoeveel last je er van hebt? Vast wel! Waar legtum de lat voordat je gaat slachten of mededogen toont? Een wesp van een pond met een zeehondenkop die je kunt aaien zou ik toch ook niet het leven uit pletten. Maar vooralsnog de fik in wespen van deze aard en grootte.
Daarnaast heb ik nog nooit een levende kreeft of krab gekookt. En toch eet ik ze. Hypocrisie ten top. Interessant onderwerp ingevuld door gewoonte… Maar genoeg over mijn visie. Goeie column, Meralixe. Stemt tot nadenken. :yes:
Spencer · 27 augustus 2015 op 18:29
:yes:
Esther Suzanna · 27 augustus 2015 op 21:50
Ik vind het heel goed geschreven. Dubbel hoor..met voorbedachte rade, moorden, verzuipen, lokken en pletten…en dan toch gewetensbezwaren? 😯 😀
Nachtzuster · 28 augustus 2015 op 00:50
Op Facebook word je momenteel dood (!) gegooid met kansloze honden in dodenstations in Spanje. Ik scroll daar snel doorheen omdat ik dat leed niet kan aanzien. Tevens heb ik een gruwelijke hekel aan wespen en sla ik op de vlucht voor zo’n rakker, maar heb ook medelijden bij het zien van een wespenvanger. Hoe krom kan je mind zijn? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik dit een goede column vind van jou.
Yfs · 28 augustus 2015 op 12:46
Elke column die dierenleed onder de aandacht brengt heeft bij voorbaat al mijn goedkeuring! Het is echter nooit eerder bij me opgekomen om daarbij te denken aan wespen, vliegen, muggen etc.
Het aantal muggen lijkjes wat ik op mijn naam heb staan is ontelbaar. Ik heb ze geëlektrocuteerd en vervolgens het verkoolde ding triomfantelijk geplet met de voet van het schemerlampje op mijn nachtkastje. Heerlijk!! :evilgrin:
Met de kreeften heb ik al medelijden als ik ze met elastieken om hun scharen in een bak met water zie liggen terwijl ze geen idee hebben wat ze te wachten staat.
Heel goed geschreven Meralixe. Zoals Pierken al aangaf een column die tot nadenken stemt. :yes:
Ferrara · 28 augustus 2015 op 22:37
Muggen worden in de slaapkamer door mij ongenadig afgestraft als ze mijn bloed willen drinken. Buiten gebruik ik een rookspiraal waar ze met een enorme bocht voor uitwijken en dus in leven blijven. Vliegen en wespen mogen van mij komen buurten. Als je rustig blijft en geen zoetigheid in de buurt hebt zijn ze redelijk snel verdwenen.
Maar een pannetje mosselen, hoe zielig ook, ik smul er met graagte van.
Dierenleed. Mooi onderwerp voor je column.
Meralixe · 30 augustus 2015 op 07:20
Ook hier mijn dank voor het reageren. Denk nu vooral niet dat Meralixje een diervriendelijke groene jongen is hoor. Enkele situaties van uit een totaal andere hoek bekijken was mijn doel. En, vooral de stemmingen in de column doen wijzigen en omslaan. Bijvoorbeeld, alinea één met voornamelijk de haat en het ongeduld en dan verder het egoïsme van de mens, als die het maar naar zijn zin heeft. Dit geplaatst in dagdagelijkse situaties waar geen mens bij stil staat.
Heb ik dan toch het diervriendelijke hart van sommige lezers geraakt? Volgende keer schrijf ik wel onder de noemer ‘ enkel voor niet gevoelige lezers’ of zo iets. :-))