Donderwolk

Een dreigende donderwolk hangt boven het land.
Het kan haast niet anders, dan dat deze snel tot ontladingen zal leiden. Het zal gaan donderen en bliksemen. De goten zullen vol water staan omdat de afvoeren de overvloed aan regenwater niet kwijt kunnen. Iedereen zal natte voeten krijgen en met soppende sokken in doorweekte schoenen lopen.
Dat geldt niet alleen voor de mensen die met angst op de lichtflitsen wachten en bij elke flikkering van een straatlantaarn alvast angstig dekking zoeken. Het geldt ook voor de groeiende groep die uitkijkt naar het schouwspel en zich verwachtingsvol verheugt op de oorverdovende rollers die tijdens de heftigste buien niet op lijken te houden. Zij voelen nog geen angst, maar zullen toch stil worden als hun eigen huis onverwacht getroffen wordt door een bliksemschicht, die zich door alle opgeladen spanningen heen een weg zoekt naar een ontladingspunt.

Ik kijk naar de wolken en besef dat het onvermijdelijk is. De ontlading zal plaatsvinden, er lijkt geen ontkomen aan.
Het is nu alleen hopen dat er goede bliksemafleiders zijn.
Of dat het ergste overdrijft.
Of dat het snel voorbij is.

Of is er nog een kans dat het uiteindelijk allemaal mee zal vallen? Dat we wennen aan de zwarte wolk en er dan geen aandacht meer aan besteden? Dat we leren leven met de dreiging boven ons hoofd en niet eens merken dat het intense antraciet langzaam vervangen wordt door lichtgrijs en uiteindelijk gewoon oplost in het niets?
Maar stel je eens voor dat er van links, of van rechts, of van beide zijden tegelijk, nog meer dreigende wolken komen, die als enige doel hebben het verdrijven van de al bestaande dreiging. De ontlading kan dan alleen maar heftiger worden. Ik word haast bang als ik daar aan denk.

Voorlopig kijk ik af en toe naar de lucht en constateer dat de donderwolk er nog steeds is. In het land voel je de spanningen toenemen, allemaal potentiële inslagpunten. Het lijkt me verstandig er voor te zorgen om zelf geaard te blijven.