Douchemuts

Zoals gewoonlijk rond de kerstdagen wordt er door echtgenoot weer veel geklust in ons huis. Een overblijfsel uit de tijd dat hij nog werkte en dan een extra aantal dagen achter elkaar de tijd had.
Het is zo gebleven uit een patroon dat je niet zomaar opnieuw breit. Dit jaar moet ons aan de muur vastgeklonken Tv-toestel in de zitkamer, met kabel en al naar de eetkamer worden verhuisd. We hebben de illusie dat we dan nog minder gaan kijken, wat ons lees- en gespreksgedrag zal bevorderen. Zwaar wordt er geboord in de tussenmuur, het gat blijkt eerst te benauwd voor de kabels, maar dat wordt fanatiek bijgetrild. Het dringt door tot in mijn achterste kiezen

De bedoeling is een sophisticated houten omhulsel precies op maat van de TV te creëren, uit onze al eerder in columns genoemde voorraad oude ledikanten en de afgedankte piano. Alles wat ons huis uit wordt gesleept, komt na een bedenktijd in de carport, gewoon weer binnen om een andere gedaante aan te nemen. Echtgenoot steunt en zweet en ik hoor aan zijn tandgeknars en binnensmonds gevloek dat het niet zo soepel loopt. Maar dat stelt mij gerust, het hoort bij het concept. De lijst past blijkbaar niet goed. ‘klote hout, helemaal scheef’, sist hij tussen zijn tanden door.

Ik maak het allemaal live mee omdat ik in de aangrenzende keuken als troost voor het geploeter flensjes aan te bakken ben, met een witblauw gespikkelde douchemuts op, want ik heb net mijn haar gewassen. Nou ja, de dikke walm die om mij heen hangt is die muts wel bekend, al ruikt het een beetje anders dan douchegel.

‘Lukt het niet?’ vraag ik, richting de heet verblindende bouwlamp, die het project bij moet lichten. Echtgenoot kijkt verstoord op en geeft geen antwoord. Hij stommelt de trap af naar de boomgaard, sleept een nieuw stuk pianohout naar binnen en slaat de eerste lijst weer niet al te zachtzinnig uit elkaar. Dan volg ik het even niet want mijn flensen dreigen te verbranden.

‘Ja, nu past-ie precies, hè hè, wat een klote ding, zeg’.
Tijdens het klussen wordt zijn vocabulaire altijd wat beperkt. Maar dat komt goed als we straks minder TV gaan kijken, al doen we dat al niet veel. De stapel flensjes in de oven stijgt. Twee grillig dikke mislukkelingen liggen als dieren op het aanrecht. Ik stop ze in de koelkast om morgen weg te gooien.

De TV staat als een ingelijst schilderij schuin tegen de muur te wachten om opgehangen te worden en deurtjes te krijgen. De vloer er om heen is een slagveld van zaagsel, stof, stukken hout en kromme spijkers, maar voor vandaag is het klaar.
We kauwen naast het slagveld op onze warme pannenkoeken, dik besmeerd met stroop, jam en boter. Daarna kijken we zielstevreden naar het journaal, fraai omlijst door de nieuwe schepping. Ik merk bij het weerbericht dat ik nog steeds mijn douchemuts op heb.

De jassen en sjaals in ons gangetje ruiken nog dagen lang wat flenserig.