Drie maanden

Zit in een café in Zaandam achter een kop koffie. De kroegbaas vraagt waarom ik zo chagrijnig kijk.
‘Omdat ik hier zit’, antwoord ik. ‘Zaandam is niet het eerste waar je aan denkt als je er een vrolijke dag van wilt maken.’
‘Zit wat in’, zegt hij. ‘Daarom gaan er hier stemmen op om de naam te veranderen in Saddam.
Dat trekt toeristen, begrijp je wel?’
Ik begrijp er niets van maar ik houd verder mijn mond maar.
‘Jezus, er kan bij jou echt geen lachje af he?’, dramt hij door.
‘Klopt’, zeg ik. ‘Ik ben op weg naar een van mijn beste vrienden. Hij heeft net te horen gekregen dat hij nog drie maanden te leven heeft. Met een beetje mazzel, vier maanden. Hij is ongeneeslijk ziek. Dan ga je niet voortdurend in een deuk bij elke randgrap van een imbeciele kroegbaas uit Saddam.’
‘Heeft hij “K”, fluistert hij witjes.
‘Nee hoor, hij heeft het hele alfabet. Van onder tot boven onder de KANKER!!!’. Het laatste woord schreeuw ik hem toe waardoor hij geschrokken terugdeinst.
‘O’, zegt hij na een tijdje. ‘Weet je wat het is? De mensen eten tegenwoordig niet goed meer.
Te weinig groente en fruit is funest heb ik laatst op TV gezien’.
‘Zou kunnen’, antwoord ik. ‘Laat ik daar dan maar meteen verandering in brengen. Geef me om te beginnen maar een appelpunt. Met veel geslachtsroom want dat is weer goed voor de bestrijding van vrije radicalen’
En terwijl hij een appel punt gaat halen peins ik me suf wat ik moet zeggen tegen mijn vriend die ik straks zie. ‘Hoe gaat het met je?’, is wel erg cynisch wanneer je dat vraagt aan iemand die zijn doodvonnis heeft gehoord.. Of, kop op man, ze kunnen veel tegenwoordig’ lijkt me ook niet zo’n handige opmerking .
Intussen komt de kroegbaas terug met een appelpunt of iets wat daar voor moet doorgaan.
Ik prik een beetje in de smurrie en er komt een muffe meur uit een stuk verbrand klokhuis dat onder een beetje slagroom zit weggedoken.
‘Jezus man, waar heb je dit opgegraven ? Uit een van de martelkamers van Saddam? Die vriend van mij heeft hier zeker veel klokhuisgebak gegeten? Als je dit gegeten hebt zonder tussentijds te kotsen helpt geen enkele chemokuur meer’.
Beledigt loopt hij weg en ik sta op eb leg wat geld op de bar.
En terwijl ik de deur uitloop roept hij: ‘kop op, ze kunnen veel tegenwoordig”.
Ja, ze kunnen veel tegenwoordig maar dat zal mijn vriend niet meer helpen. Hij houdt er vandaag mee op. Vrijwillig. En hij staat erop dat ik daar bij ben…