Ze had een echte balkonboezem. Van die siliconeborsten die aan de onderzijde kunstmatig waren opgeduwd en aan de bovenzijde werden geschoord door een tweetal zwarte bandjes die vanwege de totale omvang eerst in de buurt van haar schouders haar donkere vel raakten. Het omhullende rood, geel, zwarte truitje was laag uitgesneden. Zelfs zo laag dat het geheel vrij lag te bakken in de brandende Franse zon die rond het middaguur een klein hoekje van het pleintje had veroverd. Place des Artistes. Een prachtig met kasseien geplaveid plein wat werd omzoomd door hoge terracotta-gele woonblokken met van die typisch blauw houten luiken en gemodelleerde roestige hekjes.

Het was marktdag in Forcalquier en drommen toeristen verdrongen zich aan de kraampjes die de straten van dit stadje hadden ingenomen. Op de Place des Artistes stonden de bio-kramen geparkeerd van waarachter een contingent vrije sandaaldragers allerlei bio-rotzooi aan de toerist probeerde te slijten. Een wat groter gedeelte van het idyllische pleintje was bestemd voor de terrasjes-horeca. Vandaar dat ik daar op een gietijzeren stoeltje zat te genieten van én een glas rode jerrycan-wijn én het bruinende balkon schuin tegenover mij.

Ze had wel iets prettigs over zich. Zoals ze keek. Ze leunde met haar elleboog op het tafeltje en haar hoofd rustte scheef op haar hand die haar donkerrode losse haar wat opduwde. Met haar vrije hand poetste ze dromerig over het beeldschempje van een telefoon die samen met een pakje sigaretten en een aansteker vóór haar op het tafeltje lag.

Met haar mooi gevormde lippen zoog ze aan een rood rietje wat uit een vol glaasje knalgele drank stak en keek daarbij met van die mooie, zwartomrande en alles doordringende ogen schuin in mijn richting. Ik nipte een beetje verlegen aan mijn wijn en probeerde mijn aandacht op een toerist te richten die bezig was met de aanschaf van een onzinnig stuk bijenzeep. Maar steeds weer schoof mijn vizier vanuit een zelfsturende regie richting balkonscène.

Ik voelde me wat onrustig worden en nipte twee, drie keer achtereen aan de wijn. Zij zoog, maar het gele niveau daalde niet echt. Ondertussen bleef ze over het schermpje aaien en mij onverwachts aankijken. Ik toverde een glimlach, maar mijn toverij bleek niet meer van wat het dertig jaar geleden was. Te traag. Ik wachtte gespannen op de volgende blik van boven het balkon maar tevergeefs. Ze richtte zich op, keek vluchtig op haar horloge en dronk, ingegeven door het misschien wel verrassende tijdstip, het gele vocht nu zonder rietje in drie slokken weg.

Ze schoof haar stoel naar achteren, stak snel een sigaret op, pakte haar tasje en haar telefoon die net op dat moment een zwoel Frans melodietje ten gehore bracht. Ze keek intuïtief op het schermpje en nam toen op. “Allo Mama, oui (ja) Mama, ici (hier) Francois Mama”. Een zware door drank en nicotine aangetaste mannenstem dreunde als een dragonder over het plein en weerkaatste tegen de muren…

Ik schrok wakker uit mijn romantische droom en bekeek vol ongeloof het “creature” wat nu in vol ornaat langs mijn tafel schoof. Hij gaf me en passant een knipoog en ik knikte beleefd terug.

Terwijl ik mijn wijn in één keer naar binnen goot en zocht naar de reden van mijn miskleun kon ik maar tot één conclusie komen: het was hoe dan ook een prachtige boezem…

Brompot.

Categorieën: Algemeen

Bart

Bart Vlasblom, 63 jaar en met pensioen. Inmiddels vijftien jaar actief als columnist. Werkwijze: Met een kritische blik dagelijkse ontwikkelingen volgen. Zowel op politiek, maatschappelijk als persoonlijk terrein. Dit alles uitvergroot en op een humoristische wijze weergegeven. Brompotcolumns zijn "columns met een knipoog..."

9 reacties

evil-ine · 19 september 2014 op 13:26

Super. Je hebt gevoel voor sfeer dat eigenlijk door bijna alle zinnen heen heel ‘pittoresk’ doorschemert. Ook een verrassend einde met een knipoog, die blijft wel hangen. Ben zelf wel eens op stap geweest met….sodeju soms verbleekt mijn vrouwelijkheid erbij. Respect :-*

trawant · 19 september 2014 op 13:59

Naast de boezem schilder je het Franse pleintje met verve!
Het kwam voor mijn ogen tot leven, knap gedaan.

De pointe is wel een oude bekende, maar allez een hele fijne column, met zorg gecomponeerd.

Pierken · 19 september 2014 op 14:01

Mooie zwoele opbouw! Had het zonder deze clou al een sterk stukje gevonden. Die anticlimax geeft hem nog een extra zetje. Eentje uit het boekje inderdaad, maar nog niet eerder zo getimed gelezen. :yes:

troubadour · 19 september 2014 op 16:38

Oude wijn in een nieuwe kruik, maar wel een mooie.

Dees · 19 september 2014 op 18:57

De eerste zin vind ik geweldig, die alleen al kan het stukje dragen. De rest is ook mooi en de clou heb ik nog niet eerder gelezen, dus prima!

Frans · 19 september 2014 op 22:27

Mooi maar verwarrend

Mien · 19 september 2014 op 23:10

Ik had voortdurend het zigeunermeisje voor ogen … En laat dat nu een van mijn favoriete kunstwerken zijn. Peoples art. Mooie column, schilderachtig opgetekend. :yes:

pally · 20 september 2014 op 18:51

Heel filmisch beschreven. En ‘Balcon’ boezem, geweldig!

Bart Brompot · 20 september 2014 op 19:13

Dank voor de reacties. Het was een heerlijke dag op een prachtig plein. Magnifique..

Geef een reactie

Avatar plaatshouder