Dure pauze

Plichtsgetrouw draait de draaideur haar volautomatische rondjes. Ik lift een half rondje mee naar buiten en houd halt onder de luifel van het kantoorpand, waar ik mijn brood verdien. Het regent pijpenstelen. Ik zucht hardop en onderdruk de neiging om onverrichterzake terug naar binnen te gaan; afspraak is immers afspraak.

Met tegenzin loop ik de plensbui in, met in mijn hand een doorzichtig zakje met zweterige kaasboterhammen. Snel probeer ik mijn capuchon op te zetten om de verwilderde haardos rondom de helikopterlandplaats op mijn hoofd te behoeden voor het neerdalende hemelwater, maar ik grijp mis. Da’s waar ook, die heb ik laatst in een impulsieve bui van mijn jas afgeritst. Ook dat nog. Ik buig voorover en been haastig naar mijn 300 meter verderop gelegen bestemming, terwijl ik verwoede pogingen doe om mijn boterhammen op te eten voordat ze zijn veranderd in een brintapapje.

Als een verzopen kat stap ik de kapsalon binnen. Een elektronisch geluidssignaal ontketent een Pavlov reactie bij de dienstdoende kapster. Met jeugdige pasjes huppelt ze naar de balie waarop een paar ondefinieerbare haarproducten staan uitgestald en staat me te woord.
‘Kan ik u helpen?’
‘Ja, ik heb een afspraak.’
‘Onder welke naam?’
Met militaire precisie highlight ze met een geelkleurige marker mijn naam op haar afsprakenlijst. Ze maant me even plaats te nemen aan de lectuurtafel en hervat het kortwieken van haar huidige klant, een vrouw van middelbare leeftijd met een Nana Mouskouribril.

In afwachting van mijn hoognodige knipbeurt probeer ik mijn gedachten te verzetten. Daarbij word ik gehinderd door stampende beats die op slechthorendenniveau uit de luidsprekers schallen. Het doet me terugverlangen naar mijn vroegere kapper; een traditionele muzakloze knipnicht die zich tegen betaling van 12 euro zonder poespas over mijn kapsel ontfermde. Hij is er helaas onlangs mee gestopt. Als gevolg van een faillissement, naar ik begreep.
Terwijl de seconden van mijn lunchpauze gestaag wegtikken, blader ik vluchtig door de stapel glossy vrouwentijdschriften en open lukraak wat apps op mijn telefoon. Onderwijl dringt de geur van peroxide mijn neus binnen en doet mijn brintamaaltijd van daarnet bijna weer omhoog komen.

Na een minuut of tien verlaat mijn voorgangster het pand met een kortpittig kapsel en word ik gewenkt door de jonge kapster. Ze is hooguit een jaar of twintig en maalt haar kauwgom als ware ze een betonmolen. Het kaartje op haar rechterborst verraadt dat ze Monique heet.
‘Moet het gewassen worden?’ vraagt ze smakkend. Het lijkt me gezien de plensregen weinig zinvol en ik sla het aanbod af.
‘Wilt u iets drinken?’ vervolgt Monique haar vragenvuur, terwijl ze me naar de stoel begeleidt.
‘Glaasje water graag,’ antwoord ik dorstig en plof neer.

Niet veel later wordt een glaasje lauwwarm water voor me neergezet op de kaptafel. Monique voorziet me van een elastische halsband en een groot uitgevallen slab, die mijn armen en benen volledig bedekt. Als ze alle rituelen heeft voltrokken, zet ze het op een snoeien.

Terwijl de plukken haar me om de oren vliegen, trekt de graatmagere verschijning een register met afgezaagde gespreksopeningen open en pikt er een regelrechte klassieker uit.
‘Wat een weer hè?’
‘Nou,’ antwoord ik kortaf en neem een slok van mijn water in de hoop dat ze me verder met rust laat.
Daar denkt Monique echter anders over. ‘Ga je nog op vakantie?’ vervolgt ze.
‘Dat gaat je geen reet aan,’ antwoord ik in gedachten, maar uit beleefdheid geef ik haar een summiere beschrijving van mijn vakantieplannen.

Hoewel Monique haar best doet door standaardvragen op me af te blijven vuren, lukt het ons niet om een animerend gesprek aan te knopen. Ik ben nu eenmaal geen Chris Zegers die spraakmakende anekdotes op voorraad heeft, en ook Monique lijkt een weinig spannend leven te leiden. Ik probeer de kou nog uit de lucht halen met de grap of ze hier tijdelijk werkt of permanent, maar die wordt niet begrepen en resulteert in een bloedserieus relaas over haar arbeidsvoorwaarden.

Twintig lange minuten later ben ik weer helemaal het heertje en begeef me naar de kassa om de rekening te voldoen. ‘Dat is dan 23 euro 70,’ verkondigt Monique met een enthousiasme alsof het een koopje betreft. Ik probeer de neiging om terug te rekenen naar guldens te onderdrukken. Tevergeefs.

Een halve kilo haar lichter en 52 gulden 14 armer ren ik door de regen terug naar kantoor.