De dag voordat ze komt heb ik het druk. De badkamer moet glimmen, eten voorbereiden, zorgen voor een strak bed. Als ze naast me op de bank zit voel ik mijn hart bonzen. We praten, ik struikel over woorden. Hand in hand maken we een wandeling. Tijdens het eten wisselen we kusjes en vertel ik over de gevoelens die ze bij mij oproept. De avond verloopt als het draaiboek van een romantische film. De logeerkamer wordt niet gebruikt.
De volgende dag gaan onze gesprekken meer de diepte in. We praten openhartig, luisteren naar elkaars verhalen over het achterliggende leven en verwachtingen over de toekomst die voor ons ligt. Als we het hebben over onze laatste ‘liefde’ word ik stiller. Ze vertelt over een man waarvan ze nog niet helemaal los is. Iemand die belangrijk voor haar is geweest op een moment dat ze het moeilijk had. Ik weet niet hoe te reageren. Heb ik een concurrent? Kan ik haar alsnog kwijt raken? Tenslotte is het allemaal nog pril. In dit stadium kunnen we beiden afhaken, zonder schuldgevoelens, zonder echt liefdesverdriet. Ik geef de gedachte een plek en blijf positief denken.
Een week later gebeurt iets wat de wereld op zijn kop zet. Ze belt mij en vertelt dat er onverwachts een dramatisch sterfgeval in haar familie heeft plaatsgevonden. Ik stel voor naar haar toe te komen en een paar dagen te blijven. Het is duidelijk dat ze niet alleen wil zijn. Later heb ik begrepen dat het voor haar moeilijk was toe te staan dat ik in haar huis zou overnachten. Als single had ze een levenspatroon ontwikkeld waar mannen wel een rol speelden, maar tegelijkertijd op afstand werden gehouden. Mijn aanwezigheid voelde echter meteen goed. Ik houd haar vast, zeg woorden van troost, luister naar het verdriet. Emoties zwalken. We lachen, huilen, proberen lief voor elkaar te zijn.
De week verloopt turbulent en heb geen idee wat de gebeurtenissen voor invloed zullen hebben op onze relatie. Ze vraagt of ik aanwezig wil zijn bij de uitvaart. We kennen elkaar pas zes weken en ik vraag me af of het passend is. Omdat ze duidelijk maakt dat ze mijn steun nodig heeft, stem ik toe. Tijdens de condoleance, waar ik kennismaak met familie en vrienden, sta ik achter haar. Af en toe raakt ze mij aan. Een droevige gebeurtenis, maar tegelijkertijd voelt het goed om op deze bijzondere dag samen te zijn.
Wordt vervolgd …
16 reacties
NicoleS · 22 juli 2016 op 13:20
Heel bijzonder. Liefde is heel breekbaar maar zo belangrijk. mooi geschreven.
Snarf · 23 juli 2016 op 15:21
Dekseltjes en potjes passen niet altijd op elkaar. Met vertrouwen, gevoel en een beetje aanpassing kun je ze soms toch sluitend maken. Maar … het blijft een kwetsbare combinatie. Dank voor je lieve reactie.
Yfs · 22 juli 2016 op 17:16
Och Snarf,
Hoe eenvoudig was het vroeger op de lagere school. Daar kreeg je een briefje in je knuist geduwd waarop stond “Wil je met me gaan” en dan had je gewoon verkering!
Hoewel ik errug nieuwsgierig ben wat er niet in de logeerkamer gebeurde, siert het je dat je dat voor jezelf houdt.
Die man waar ze nog niet helemaal los van is zit me helemaal niet lekker. Dat riekt naar “relatiestatus : it’s complicated”.
Dat ze als single een levenspatroon ontwikkeld had waar mannen wel een rol speelden, maar tegelijkertijd op afstand werden gehouden, herken ik maar al te goed (kuch) en daarom ben ik extra extra extra nieuwsgierig naar het laatste deel.
Het moge duidelijk zijn dat je mijn volle aandacht hebt! 😉
Snarf · 23 juli 2016 op 15:23
Volgens mij zouden wij een lang gesprek kunnen voeren over relaties … Bedankt voor je support en aandacht.
Meralixe · 22 juli 2016 op 20:15
Ach Snarf, ik probeer met je mee te leven maar het lukt me niet echt goed. Nu ja, enerzijds zit er dan toch ergens een rem op je schrijven daar het autobiografisch is. Toch?
Het is nog al opsommend in de zin van ; en toen deden we dat en de volgende dag gebeurde dit en dan hebben we dat gedaan. Het zijn dan wel veelbetekende stappen voor u maar de lezer wordt er mijn inziens ietsjes te weinig bij betrokken.
Let op, ik zou het niet beter kunnen hoor. Ook ik sukkel bijna dagdagelijks met verhalen die in mijn hoofd zitten maar die eenmaal dat ik ze aan het papier toevertrouw nog niet aan de enkels komen van wat ik werkelijk wou mededelen. Weet je nog, onlangs bij ‘Bob?’ Daar was ik als derde aan de beurt en wezen de vorige twee schrijvers me duidelijk in de richting van een verkrachting. Nu kan ik me daar enorm veel bij voorstellen maar zo iets op ’t papier hameren lukte me toch niet hoor. Ik ben dan maar een beetje rond de pot blijven draaien.
Schrijven… Heerlijk!
Snarf · 23 juli 2016 op 15:26
Het is de waarheid en niets dan de waarheid. Bewust heb ik vermeden er een smeuïg verhaal van te maken en het schrijversgereedschap ‘fantasie’ in de la gelaten. Het ei moest een keer gelegd worden. Na deel 4 (slot) ga ik weer aan de slag met humor, zelfspot en ironie. Dank voor je reactie.
Mien · 23 juli 2016 op 01:03
Een mooie serie waarin je de liefde mooi aftast en afpelt. Ben benieuwd naar je laatste deel.
Snarf · 23 juli 2016 op 15:36
Heb lang getwijfeld of ik ‘Een beetje verliefd’ zou publiceren. Een medecolumnist heeft mij echter over de streep getrokken. Tijdens het voortraject op zoek naar de ware liefde heb ik genoeg stof verzameld voor meerdere columns. Wellicht iets voor de toekomst, maar heb nu meer zin in wat luchtigere teksten. Je feedback, positief of kritisch, is altijd welkom.
Mien · 25 juli 2016 op 08:05
Mag de feedback ook positief kritisch zijn?
Twijfel kan een goede voedingsbodem zijn voor het juiste handelen.
van Gellekom · 23 juli 2016 op 15:36
Zeer genoten van deze column. Mooie Serie inderdaad
Snarf · 23 juli 2016 op 15:43
Fijn te horen dat je mijn ‘love story’ volgt. Ik wacht met spanning op de openbaring van amoureuze voorvallen in het accountantskantoor.
Nachtzuster · 24 juli 2016 op 19:11
Mooi, uitgebreid verslag van een ontluikende liefde met ups en downs. De details doen authentiek aan en geven een intiem inkijkje in het leven van schrijver en partner in spé. Wat mij betreft had het een beetje ingekort kunnen worden tot een drieluik, maar fijn om te lezen.
Snarf · 24 juli 2016 op 22:27
Je hebt absoluut gelijk wat de lengte betreft. Schrijven is schrappen. Was al blij dat ik het volledige verhaal had kunnen inkorten. Eigenlijk minder geschikt als column, maar wilde het delen met medegelovenden. Dank voor je feedback.
Bruun · 24 juli 2016 op 21:42
Deel drie alweer van dit romantische vervolgverhaal. Jammer dat het kennelijk bij vier delen zal blijven; het leest zo heerlijk weg. Complimenten.
Snarf · 24 juli 2016 op 22:39
Dank je wel, Bruun. Het was een ervaring die ik wilde delen. Ben toch meer iemand van de ‘korte baan’ … Volgende columns zullen dus compacter zijn en luchthartiger. Tussen haakjes, ik smul van jouw epistels!
Bruun · 25 juli 2016 op 07:44
Dank je wel, Snarf.