We proberen elkaar twee keer per week te zien. Ik word meegenomen naar een kookclub. We gaan een dag zeilen met een vriend. Ze maakt geen geheim van mijn aanwezigheid in haar leven. Binnenkort gaat ze met een vriendin op vakantie en ik zie er tegenop haar een tijdje te moeten missen. Ze stelt voor om daarna samen een paar dagen op Terschelling door te brengen. Ze is verzot op de Wadden en wil me deelgenoot maken van haar passie.
Tijdens haar afwezigheid wisselen we dagelijks sms’jes. Tussen de regels door lees ik dat ze nadenkt over onze relatie. De berichtjes maken duidelijk dat ook zij me mist. Ik voel me opgelucht en blij. Zou ze geleidelijk toch hetzelfde gevoel krijgen dat ik al een tijdje heb? Misschien is de tijdelijke scheiding goed voor het rijpingsproces. Ik ben al weken verliefd, haar gevoelens zijn nog in ontwikkeling.
Op de boot naar Terschelling denk ik terug aan de momenten die we reeds samen hebben doorgebracht. Zullen we de komende dagen elkaar beter leren kennen? Of zal de romance als een zeepbel uiteenspatten? Ik twijfel nog steeds of ik haar kan behouden. Verschillen in karakters? Andere interesses? Niet los zijn van het verleden? We maken strandwandelingen, fietsen door de duinen, genieten van de natuur, en van elkaar. Ik ervaar de week als een droom, de tijd vliegt.
Naast alle rozengeur en maneschijn moet ik wennen aan haar directheid in het nemen van standpunten en reacties op mijn gedrag. Als ik iets doe of zeg wat niet in goede aarde valt, ervaar ik haar houding soms als aanvallend en heb dan de neiging me af te sluiten. Gelukkig weet ze mijn gedrag goed in te schatten en haalt me terug uit mijn isolement. Ze maakt duidelijk dat verschil van mening of inzicht iets anders is dan ruzie. Ik moet daar beter mee leren omgaan. Het gevoel dat we bij elkaar passen wordt steeds sterker. Blijkbaar hebben we het vermogen elkaar te accepteren zoals we zijn.
Een paar dagen geleden ontving ik een verrassend sms’je van mijn ‘meisje’. Voor het eerst maakte ze duidelijk dat ze gevoelens van verliefdheid voelt. Mijn geduld wordt beloond, eindelijk is zij door de bocht. Ik voel me als een prins op een wit paard. Joepie …!
Na drie jaar latten en twee jaar samenwonen ga ik op mijn knieën en vraag haar ten huwelijk. Hoewel we beiden, onafhankelijk van elkaar ooit hebben gezegd nooit meer te zullen trouwen, gaat het toch gebeuren. Drie maanden geleden hebben we ‘Ja, ik wil’ tegen elkaar gezegd.
18 reacties
Mien · 26 juli 2016 op 13:06
Nu nog het verdere vervolg leven en schrijven. ?
Mooie serie Snarf. Love is and stays in the air.
Snarf · 27 juli 2016 op 21:32
Zo is ’t maar net. You only live once …
Pierken · 26 juli 2016 op 14:34
Rechtdoor geschreven, Snarf. Iemand die het zo mooi vanuit het midden kan beschrijven is m.i. bezig met wederzijdsheid. En daar draait een levensvatbare relatie op. Alles begint bij interesse. En dat bieden jullie elkaar plenty zo te lezen. Blijft bijzonder om te zien dat er ééntje (jij) al even in het midden stond en zij langzaam naar je toe liep en onlangs uiteindelijk stil stond bij het altaar om je dezelfde onvoorwaardelijkheid te beloven. Een slow motion oerknal biedt langer spektakel. En hé, je bent geen 16 meer. Dus dat je dit over vier delen hebt uitgesmeerd; Het zij je vergeven 😉 Gefeliciteerd!
NicoleS · 26 juli 2016 op 15:51
Prachtig vervolg van een bijzondere en mooie liefde. Heb er van genoten. En ik wens je veel geluk toe.?
Snarf · 27 juli 2016 op 21:36
Dank je wel, Nicole.
Snarf · 27 juli 2016 op 21:34
Wat een fraai verwoorde reactie! Leest als een schilderij. En inderdaad … less is more.
Snarf · 27 juli 2016 op 21:39
Lees mijn reactie iets lager … less is more.
Snarf · 27 juli 2016 op 21:55
Er gaat iets mis, Pierken … mijn reactie staat lager dan de bedoeling was. Proost.
Meralixe · 26 juli 2016 op 20:46
Van harte gefeliciteerd met je speurtocht naar echte liefde in tijden van LAT relaties waar men er meestal op uit is het elkaar bijzonder gezellig te maken op zondag of zo. Enkel voor de lusten maar niet voor de lasten zeggen wij hier in Vlaanderen.
Ik merk in je schrijven dat jullie het hogerop durfden te zoeken.
Snarf · 27 juli 2016 op 21:37
Inderdaad, we hadden het lef om JA te zeggen.
pally · 27 juli 2016 op 12:13
Ik heb ze, vanwege mijn vakantie niet allemaal gelezen, maar ga dat alsnog doen. Mooi onopgesmukt geschreven. Enne, levens ervaring kan echt helpen bij een relatie denk ik. Feli.
Snarf · 27 juli 2016 op 21:41
Dank je wel, Pally.
Dees · 27 juli 2016 op 12:25
Het is een mooi verhaal. Wel heb ik tijdens de hele serie het gevoel dat je nog een treetje lager had kunnen gaan. Iemand zei het al eens eerder, het is best opsommend, maar er zit nog een wereld aan gevoel op alle fronten onder en achter die je niet helemaal aan lijkt te durven op papier.
Snarf · 27 juli 2016 op 21:42
Je voelt het goed aan. Ben al verder gegaan dan ik aanvankelijk wilde. Sommige zaken houd je liever voor jezelf.
Bruun · 27 juli 2016 op 13:26
Eind goed, al goed. Mooi slotstuk van een aangename reeks romcolumns. Veel geluk toegewenst!
Snarf · 27 juli 2016 op 21:44
Dank je wel, Bruun. Het gaat na de wittebroodsweken nog steeds goed.
Snarf · 27 juli 2016 op 22:10
Dank columnisten voor jullie reacties tijdens de vier afleveringen. Werkt inspirerend ??
Yfs · 28 juli 2016 op 22:32
Een prachtig laatste deel Snarf. Geschreven met een bijna voelbare sereniteit! Gefeliciteerd!
Ik heb ontzettend genoten! 🙂