Een essay

Mijn jongste zoon meldde tijdens het koken: ‘Ik ga voor Nederlands een essay over jou schrijven.’
(In het vierde jaar van het VWO heet een opdracht die je moet voordragen voor de klas geen spreekbeurt meer, maar een essay).
Het mes waarmee ik een paprika te lijf ging, bleef onverrichter zake in de lucht hangen en verwachtingsvol keek ik hem aan, wachtend op de absurdistische grap die komen ging.
‘Over mij?’ riep ik, alvast anticiperend op een totaal imbeciele doch slappe lach opwekkende reden.
De appel valt tenslotte niet ver van de boom.

‘Ja, over hoe je schrijver bent geworden,’ zei hij.
‘Ik was altijd al schrijver, alleen niet voor publiek. Wat wil je daarover vertellen dan?’ vroeg ik verbaasd.
‘Nou. Dat je vroeger altijd al schreef voor jezelf, en toen wij klein waren deed je dat nog maar weinig, omdat je het te druk had, en dat je tien jaar geleden ernstig ziek bent geworden en niet meer op kantoor kon werken. Toen ging je weer schrijven, en daarna kreeg je allemaal toestanden door instanties en toen ben je bezwaarschriften gaan schrijven en andere mensen gaan helpen. Toen dat na jaren strijd allemaal weer goed kwam, waar ik ontzettend trots op ben want dat is je gelukt omdat je goed kan schrijven, ging je verhalen schrijven en tenslotte een boek. En nu ben je bijna klaar met je tweede boek,’ ratelde hij achter elkaar door terwijl hij ondertussen de uien in miniatuur stukjes had gehakt.

Een beetje stil van zijn verhaal keek ik hem aan en zei: ‘Ik weet niet of dat nou zo interessant is voor een essay en of het een geschikt onderwerp is om aan je klas voor te lezen.’
‘Ik vind van wel. Het toont aan dat je van alles wat negatief en moeilijk is iets positiefs kan maken. Dat is jou gelukt dus kan het anderen ook lukken.’

Natuurlijk heb ik hem daarna even gesmoord in een langdurige knuffel.