Waar het vandaan komt weet ik niet maar het is een feit dat mannen, echte dan, iets met knetterende scheten hebben. Daar vindt de voorliefde voor knalvuurwerk zijn oorsprong. Volledig in de hand gewerkt door bezorgde moeders want, scheten laten is vies, zo is ons geleerd. Moeders vergeten hierbij dat de ontlading die een goede scheet met zich meebrengt, letterlijk een uitlaatklep vormt, zowel geestelijk als lichamelijk. Alle opgekropte lucht – meestal een gevolg van moeders verrukkellukke kookkunst, te snel eten – maar ook van agressie, frustraties en wat dies meer zij wordt in één bevrijdende knal of als een reutelende natte prøøøt (modder in de goal) uit het lichaam verwijderd. Ab-so-luut bevrijdend. Maar moeders begrijpen dat niet. En later je vrouw ook niet. Doe het maar eens in bed. Maak de furie in haar wakker. Maak van je Poppeduifje een Goeie Mie*).

Zélf doen ze het ook niet. Zeggen ze dan. Maar owee als je op een verkeerd moment de verkeerde deur opentrekt en ze kijkt je stompzinnig glimlachend aan als een op masturberen betrapt klein jongetje. Voor je kunt reageren is het met je gebeurd. Een verstikkende ziekmakende stank grijpt je bij je keel, je kunt geen woord meer uitbrengen, je snakt met tranende ogen naar lucht en wil maar één ding: weg. Heeeeel ver weg van dit naar giftige moerasdampen stinkende monster. Want alleen de deur dicht doen is niet voldoende. Deze putlucht heeft een ruikwijdte van een kruisraket. En ze is sneeky, dat moordwijf van je. In 9 uur Lord of the Rings is géén wezen te vinden dat zoooo gemeen en achterbaks te werk gaat om zijn doodsvijanden te elimineren. En dit is dan je lief…

Enfin, scheten laten is vies, zo is ons geleerd. En dus zoeken wij alternatieven. Als we klein zijn spelen we cowboy en indiaantje met de klapperpistooltjes die we met carnaval ooit hebben gekregen. Later kijken we hoe vader, die heeft het al lang niet meer makkelijk, het vuurwerk verantwoord voor je afsteekt. Jij brandt van verlangen om zelf te mogen knallen en als die feeks niet kijkt laat je vader je een kanonslag afsteken. En dan die knal. En die zwavellucht. Mmmmm. En surrogaat scheet. Op dat moment voel je je één met je ouwe heer, twee handen op één buik. ‘Dit neemt ze ons niet meer af he pap?’ zeggen je ogen. En hij kijkt je aan met die intens gekwelde blik die zegt ‘Ja, mien jong…’

Later bouw je diezelfde band op met je beste vrienden. Je deelt alles, de wijven, de brommers, je Guust Flaters, je Candy’s, het bier (mmmwoah) maar vooral de lach om een knetterende, pruttelende of natte reutelende scheet. Hoe harder hoe beter. The vetter, the better. En de vrouwen? Ze begrijpen het niet.

Mijn vrouw begrijpt mij niet…

*)De beruchte Leidse gifmengster Maria Catherina Swanenburg, oftewel Goeie Mie, die tussen 1881 en 1883 27 mensen met een mengsel van arsenicum en zwavel naar de andere wereld hielp om het geld voor hun overlijdensverzekering te kunnen opstrijken.


4 reacties

Kees Schilder · 17 december 2003 op 17:25

Ik snap m.Daarom snapten mijn ex-en mij ook niet
Maar niet getreurd, ik schijt dus ben ik

deZwarteRidder · 17 december 2003 op 17:52

klopt ……helaas….
net zo stereotype als , na de opmerking in de herfst : “wat een wind he??….. tegen je vrouw zeggen: Zal ik er nog een laten!!”

make my day!!
Rich@Rd

pepe · 17 december 2003 op 22:26

Wat een rare wezens zijn mannen EN vrouwen toch, hij kruipt bij het moordwijf en zij neemt de scheet voor lief.

Echte liefde kan dus wel een scheetje hebben 😛

Godspeed · 18 december 2003 op 10:48

En ik dacht steeds dat de riolering bij jullie niet in orde was, als ik op bezoek kwam.:-D

Zal in het vervolg eerst een lucifer aansteken, voordat ik huize Viking binnen stap.;-)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder