Zoals gewoonlijk ga ik , net zoals veel andere studenten, elke ochtend met het openbaar vervoer. Als ik de bus in de verte zie naderen, begin ik te twijfelen over zeer belangrijke dingen. De belangrijkste beslissing die ik moet nemen is ongetwijfeld of ik m’n hand omhoog moet steken om aan te geven aan de buschauffeur dat ik mee wil. Na wat flinke ophef in m’n hersens neem ik het geniale besluit om niet m’n hand op te steken, maar om een beetje naar voren te lopen. Dit vindt de buschauffeur blijkbaar goed genoeg en stopt.
Als ik eenmal de bus in ben gekomen constateer ik dat het behoorlijk druk is. Er staan een stuk of wat mensen in het gangpad. Helemaal achter in de bus zie ik nog één plek vrij, die overigens wordt beschouwd als een plek waarvan het maatschappelijk geaccepteerd is dat die vrijgelaten wordt. Maar dit terzijde. Ik ben vastbesloten om daar te gaan zitten, omdat staan toch niet echt word gezien als een fantastische bezigheid. Wat behoorlijk belangrijk is dat het ik het besluit snel neem, want als ik namelijk even blijf staan, zal het des te raarder zijn om er na een tijdje alsnog daar te gaan zitten.Wurmend door een menigte van medestudenten, die genoegen hadden genomen met staan, besef ik dat ik nogal opval. Teruggaan is geen optie spookt door m’n hoofd. Ik ging verder. M’n eindbestemming was in zicht. Uiteindelijk moest ik uiteraard de overbodige en geforceerde vraag ’mag ik hier wel zitten’ stellen. Er werd in koor gezegd ja hoor.
Eindelijk is er sprake van rust. Muziek luisteren maakt het eigenlijk nog wat fijner om in de bus te zitten. Dus dat ga ik doen. Vervolgens word ik geconfronteerd met de deprimerende realiteit nadat ik even helemaal opging in het muziek dat ik luister. Dat er eigenlijk deze dag een deadline is voor een verslag. Die gedachte vervaagt gelukkig snel weer. Het gene wat ik veel interessanter vind was het feit dat m’n gedachtes opeens van het muziek overging naar de realiteit. Dit gevoel heb ik nog nooit bewust geanalyseerd. Het gevoel dat je opeens gaat nadenken en dat je er eigenlijk een beetje van schrikt dat je gaat nadenken. fascinerend.
10 reacties
Nachtzuster · 28 maart 2015 op 14:10
Welkom op ColumnX! Best een aardig debuut. Ik merk aan je schrijfstijl dat je nog redelijk jong bent, denk ik? Je bent in ieder geval een denker en dat heb je goed overgebracht in deze column. Wat ik mij afvraag is waarom angst en walging jou zo fascineert. Is dat waar je zelf mee kampt en zoja, dan lijkt het mij interessant om daar eens wat meer over te lezen.
Een puntje: in de tweede alinea switch je van tegenwoordige tijd naar verleden tijd terwijl dat helemaal niet hoeft. Als je gewoon in de tegenwoordige tijd blijft leest dat prettiger (in deze context dan).
Succes hier! :rose:
vincent · 28 maart 2015 op 14:50
Het is niet zo dat ik zelf kamp met angst, maar walging uiteraard wel. Iedereen wel eens denk ik. Het gaat dan vooral om walging om situaties die vaak voorkomen en herkenbaar zijn. Bij bijvoorbeeld ongemakkelijke en geforceerde gesprekken. Dit soort situaties blijven me interesseren en zetten me aan het denken. Dat ik nog redelijk jong ben heb je denk ik wel gelijk in.
Wat ik eigenlijk wel nog even moet melden is dat ik er niet zo veel tijd in heb gestoken, puur omdat ik er niet heel serieus mee bezig was.
Bedankt voor de reactie.
Nachtzuster · 28 maart 2015 op 19:54
Dat is heel eerlijk van je, dat je er niet zo serieus mee bezig was. Bedenk je wel dat de lezer en reageerder er wel serieus mee bezig is en daar naar reageert. Die steken moeite in het lezen van jouw stukjes en in het plaatsen van een gerichte reactie. Wil jij dat de lezer jou serieus benadert, neem dan in eerste instantie jezelf serieus met hoe je iets instuurt. En dan heb ik het niet over het onderwerp of de invulling van een column, want die kan en mag zo absurd zijn als je zelf wilt schrijven, maar meer over de moeite die je er zelf in wilt steken wil je nuttige feedback krijgen. Op deze site word je anders ‘beoordeelt’ dan op een facebookblog. Niet strenger, maar anders.
Nogmaals succes!
arta · 28 maart 2015 op 20:52
Ik heb jouw stukje heel serieus 😉 gelezen. In de eerste alinea werd ik al geïntrigeerd door jouw gedachtengang. Juist doordat het ‘ uit de losse pols’ is geschreven komt het heel ontwapenend over en werd ik niet alleen getriggerd verder te lezen, maar ook benieuwd naar jouw volgende stuk, dat je, wat mij betreft, vooral niet te serieus moet nemen, maar wel ff op taalfouten moet checken.
Net als in de warme reacties van onze Nachtzuster wil ook ik jou hier welkom heten!
troubadour · 28 maart 2015 op 21:07
Heel bijzonder Vincent. En je kunt er oud mee worden. Bewust en onderbewust spelen een spel en worden vrienden..De geest ziet het en wordt jouw metgezel. Blijf schrijven!
Suzanna · 28 maart 2015 op 22:07
Mooi.
Mien · 29 maart 2015 op 00:21
Deed me denken aan Terry Pratchett.
Meer van dit graag.
vincent · 29 maart 2015 op 05:30
Allemaal hartstikke bedankt voor de reacties! Nachtzuster je hebt gegarandeerd gelijk. Hier ga ik absoluut aan werken, maar zoals Arta al zei is het ook belangrijk dat het enigszins uit de losse pols wordt geschreven. schrijffouten moeten ongetwijfeld niet meer voorkomen in mijn stukken. Wederom bedankt.
Meralixe · 29 maart 2015 op 07:52
Welkom op column x. Alles is al een beetje gezegd. Op naar de volgende? Niet onaardig hoe je via een dagdagelijks ritje met de bus een eigenzinnige inkijk geeft op uw dagelijkse leven. :yes:
Frans · 29 maart 2015 op 10:16
Na het lezen van uw verslag van een busreis ga ik denk ik weer eens met het openbaar vervoer. Kan ik mijn logge vette lijf tegen allerlei strakke jonge meisjeslichamen wrijven. Voor u een vet verhaal vol walging. En ik, ik, oud en gefrustreerd, vol angst dat het hoogtepunt tijdens de erotische tocht komt voordat ik de stoel achterin heb bereikt.