Een rondje

Het loopt tegen zessen. Ik wrijf over mijn buik en kijk naar buiten. Op dieet zijn vind ik vreselijk. Ik heb al uren trek.
‘Je moet afleiding zoeken,’ adviseert mijn vrouw.
‘Ga dan sporten, of maak een wandeling. Kom eens in actie.’
Ze werpt me een misprijzende blik toe. Ik bespeur een vleugje afgrijzen in de grijze ogen. Het afgrijzen is nieuw. Sinds de vakantie ben ik iets aangekomen. Volgens mijn vrouw zeker tien kilo, daarom moest ik van haar op dieet.

Ze wil al een tijd geen seks meer met mij. Ik ben totaal onaantrekkelijk, deelde ze mij gisteren nog openhartig mee, vanwege die dikke pens.
‘Zo was je niet toen we trouwden, Harry,’ mopperde ze.
Zijzelf lijkt ook niet meer op de persoon die ik trouwde vijftien jaar geleden, maar ik waak ervoor om zoiets te melden. Vroeger had Babet een lief gezicht met lang donker haar. Toen de kinderen geboren werden knipte ze haar lange lokken af. Tegenwoordig heeft ze een kort, grijs koppie. Ze kan niet tegen verf, zegt ze. Het lieve waar ik ooit op viel is ook verdwenen. Mijn vrouw heeft een hard, verbitterd gezicht. Ze is is ongelukkig, en dat komt door mij, vertelt ze me vaak.

Naar buiten kijken helpt niet om mijn hongergevoel tegen te gaan. Ik mag geen suiker, vet en andere troep. Niet eens een boterham, want daar zitten gluten in, en mijn vrouw heeft gelezen dat die niet gezond zijn. Er bestaat glutenvrij brood, maar dat kost een vermogen en het smaakt naar zemen lappen. Ik sta op en neem mijn jas van de kapstok.
‘Ik ga een rondje lopen,’ deel ik mee, ‘Afleiding zoeken.’
Babet kijkt niet op en staart naar de televisie. Niet storen wanneer ze naar RTL Boulevard kijkt. Een gouden regel hier. De kinderen zijn boven.

Buiten is het helder. Ik wandel eenzaam door de straten en bevind me al snel voor de deur van Arnolds, de plaatselijke snackbar. De geur van gefrituurde kroketten kringelt me verleidelijk te tegemoet. Af en toe komt er iemand naar buiten met een heerlijk ruikende volle plastic zak. Ik kijk vluchtig om me heen en sluip ongezien naar binnen, mijn gezicht half verscholen in de kraag van mijn jas. Wat ik ga doen is crimineel, maar mijn schreeuwende hongerige lichaam laat zich nu niet meer wegsturen zonder iets vet en ongezonds genuttigd te hebben.

Ik bestel een bal gehakt, een patatje oorlog en een frikandel speciaal. Kwijlend verlaat ik met de dampende buit de snackbar. Ergens in een nis achter een verlaten gebouw schrans ik alles naar binnen. Ik heb nog nooit zo heerlijk gegeten. Verboden maaltijden smaken het beste, constateer ik.
Na het eten loop ik nog een stuk en ga naar huis.
‘Je hebt gelijk, wandelen helpt, ik heb geen honger meer,’ lach ik met een stalen gezicht tegen Babet, die nog televisie kijkt.

‘Zie je wel dat ik gelijk heb, maar jij luistert nooit,’ sputtert ze nog na.

Goed, het is een kanjer van een leugen, maar schuldig voel ik me niet. Vanaf vandaag ga ik elke dag een rondje lopen. Het blijkt wonderen te doen als je trek hebt.