Een slecht verhaal – Deel 6.1

‘Jongen.’ Zegt vader tegen zijn zoon, ‘pappa en mamma maken zich zorgen over je.’
‘Oh?’ Antwoordt Wathadje.
‘Ja, OH! JA!! Daarom heeft pappa vanavond een meisje uitgenodigd. Tineke heet ze. Ik ken haar van de damvereniging.’
‘Pap, ik heb niks met vrouwen. Dat weet je dondersgoed!’
‘En ik heb haar verteld dat je vanaf je dertiende een erectie hebt.’
‘Waar was dat nou weer voor nodig, pa?!’
‘Ja, dat weet ik niet. Ik wist zo snel geen andere aanleiding om haar uit te nodigen. Wat had ik dan moeten zeggen?! Dat het uit is met je fiets?!’
‘Pahaa! Ik heb niks met vrouwen!’
‘Dan maak je maar zin, jongen. Ze is hier om acht uur.’
‘En wat vindt mamma er van?’
‘Zij vroeg mij of je fris op de piel was. Die is dus net zo enthousiast als ik. Ondanks haar gehavende motoriek is ze direct begonnen met een taart te maken. Dus trek je mooiste terlenka aan en begin in godsnaam niet over je fiets.’

Even over achten wordt er aangebeld bij huize De Vries. Vader doet open.
‘Hallo’… Met haar ogen op haar telefoon gericht loopt Tineke, alsof ze er woont, rechtstreeks naar de achterkamer. Soepeltjes schuift ze zich aan de eetkamertafel alwaar moeder zit en Wathadje bijschuift.

‘Hoi, ik ben Tineke.’
‘Hallo,… Hoe ben je hier?’ Vraagt Wathadje.
‘Met de fiets.’
‘Oh, wat voor fiets heb je?’
‘Een mountainbike’…
‘Mountainbikes zijn voor homo’s.’
‘Wat?!’
‘Voor homo’s, mountainbikes, want het is geen dames- noch herenfiets. Ze hebben een plugstang halverwege.’
‘WATHADJE?!’ Interrumpeert vader… ‘Welkom Tineke! Zal ik je jas aannemen?’
Na een kort voorstelrondje vanaf de kapstok gaat vader naast zijn vrouw zitten en probeert het ijs te breken.
‘Zo, je vertelde laatst op de vereniging dat je voor een krant schrijft.’ Vraagt hij geïnteresseerd. ‘Welke?’
‘Wat leuk dat u dat vraagt. Ik schrijf voor het Sufferdje van onze gemeente. Met name middenstand.’
‘En? Bevalt dat?’

Heen en weer kijkend vanaf en naar haar mobiel antwoordt Tineke; ‘Ja, daar ben ik nog niet helemaal uit. Mijn therapeut helpt mij daar nu een beetje mee op weg’… Voorzichtig vlijt ze haar mobiel op de tafel en drukt op afspelen. Een drillende kakofonie vult vervolgens de slechte akoestiek van de naargeestig ingerichte eetkamer;

‘… oemenwinkel. Scheur je los en ga eens echt schrijven, meid! Schoffeer jezelf maximaal. Fok de gevestigde orde. Wil je MIJN reet zien?! Laat je eens op orde schoppen door iemand die voor jou met binnenvetoplosser alle ruimte creëert om dat mak geslagen lam uit haar lijden te verlossen. Wat nou ‘zen’! Diep daar binnen in jou, voorbij schil vier of vijf, ligt nu die tijger tam zijn zegeningen te tellen met die kutstukjes van je. En jij staat dat toe?! Moet dat arme beest daarmee zijn leven weggooien? In een kooi!!? Zo dood gaan? Kneus dat je daar zit!’…
‘Kneus?’
‘Ja, kneus! Tineke!’ Schalt het vanuit het mobieltje. ‘Je hebt je laten vormen door dat opgedrongen walgelijke sjabloon van op je tenen lopen in wat iedereen wil lezen! Dat is windstiltegebie-hied!! Geen frisse wind door je haar! Je moet rammen met die hap. Jouw talent en oerdrift moeten via jouw gut-feeling prevaleren. Altijd! Schrijf trut! Je hart uit je hemd! Alles mà-hàg! Niemand ontneemt jou dat en niemand temt jouw’…. Tineke drukt haar toestel op stop.
….
‘Nou, zo gaat het nog even verder. Een beetje confronterend, maar ik denk dat ie wel een puntje heeft.’ Zegt ze, kijkend naar haar telefoon.
Nee, dat begrijpt vader dan ook wel weer en antwoordt;
‘Ja, misschien heeft hij wel gelijk… Wil je een stukje taart en wat limonade?’
‘Ja, graag’…

Moeder trekt zich niks aan van het gezelschap. Onverstoord hangt ze over haar schoenendoos waarin ze langzaam voorgelijmde miniatuurvoorwerpen plakt.
‘Hier, moet je opletten.’ Zegt Wathadje, zijn weglopende vader negerend, zijdelings tot Tineke.
Terwijl moeder, al kwijlend, een loofboompje in het tafereeltje laat zakken trekt Wathadje plagend de kijkdoos naar zich toe. Geconcentreerd maakt moeder haar handeling af en lijmt het boompje op het tafelblad…