Een slecht verhaal – Deel 9 (slot)

Wat vooraf ging in een themacolumn zonder het lidwoord ‘de’:
https://www.columnx.nl/een-slecht-verhaal-deel-3/ 

—————————–

Veertien maanden later overleed de moeder van Wathadjepatatje. Ze was gevonden in een weiland met een schaar in haar oog. Niemand weet wat er gebeurd is en dat blijft ook zo, want in het politiedossier staat:
‘Causale doodsoorzaak annex corpus delicti: Schaar van het merk Solingen tot voorbij linker macula. Dactyloscopie: Negatief. Ballistiek: Eigenhandig/Concursus idealis. Anale visitatie: Geen volontair. Bindend advies: Zaak niet aanhangig maken vanwege abusievelijke suïcide. De facto: Seponeren.’

Nou, daar begreep Wathadjepatatje natuurlijk geen ene reet van, maar hij vond het goed zo. Hij had wel wat anders aan zijn hoofd. In de tussentijd had hij wat af gescharreld op Fietsplanet.nl en zijn klootzak gebrand aan vele elektrische fietsen. Hij verlangde terug naar zijn roots. Daarboven op die berg, samen met zijn eerste grote liefde; Zijn dames-Gazelle.
Maar de vraag of dat gemis wederzijds was maakte Wathadje onzeker. Hij had haar destijds immers de berg afgeschopt, omdat ze niet meedacht in het huishouden.

‘Kunnen jullie niet in relatietherapie?’ Opperde zijn vader monter.
‘Met een fiets, vader?! Voel jij je wel helemaal lekker in je hoofd?! De relatietherapeut ziet mij al aankomen; “Zo en wat is het probleem?!”’
Nee, dat begreep zijn vader dan ook wel weer, maar hij wilde best meegaan voor eventuele steun en aanvulling.
Met dat voorstel stemde Wathadje in, waarna hij meteen een afspraak maakte bij een psycholoog. Zijn grote liefde vond hij vervolgens na een niet al te lange speurtocht, zonder slot, terug als station-fiets op het plein. ‘De hoer’ was haar koosnaampje in het dorp.

Nog geen week later zaten vader, Wathadje en zijn fiets op de canapé tegenover een norse therapeut.
‘Zo en wat is het probleem?!’ Vroeg hij.
Vader nam het woord en legde de hele situatie uit.
Na een ongemakkelijke stilte antwoordde de therapeut: ‘Ik zou het zeer op prijs stellen als u mijn praktijk nu verlaat.’
‘Zie je wel vader!’ Schreeuwde Wathadje, terwijl hij het stuur van zijn fiets vastgreep.
‘Hoe kunt u zo cru zijn?! Ziet u niet dat mijn zoon lijdt?!’ Viel zijn vader hem bij. ‘Waarom begrijpt u zijn hulpvraag niet?!’

‘Nou stel, hè?… Even hypothetisch’, antwoordde de therapeut, ‘ik ga vanmiddag naar huis. Na een dag lang hard werken met imbecielen zoals u en uw zoon. En ik zeg tegen mijn vrouw: “Vrouw!? Ik ben verliefd op een ander.” Waarna zij geschrokken vraagt op wie en ik dan zeg: “Op de vaatwasser.” Wat denkt u dan dat haar reactie is?’

‘Een fiets is geen vaatwasser!’ Reageerde Wathadjepatatje fel.

Nee, dat begreep de therapeut dan ook wel weer, waarna hij, gelet op het recentelijke verlies van hun moeder en vrouw, hooguit een nieuwe tandem wilde voorschrijven. Meer kon hij niet voor hen betekenen. Gelaten keerden vader en zoon terug naar huis.

‘Willen jij en je fiets nog wat limonade en een sprits?’ Vroeg vader bij thuiskomst.
‘Nee, dank je wel.’ Antwoordde Wathadje wijzend naar zijn Gazelle. ‘We gaan naar mijn kamer. Tour de France kijken. Vanaf nu gaat het niet alleen meer over mij.’
Dat vond zijn vader fijn om te horen.