Het boek dat Briele leest is van ongekende schoonheid en megaspannend. Hij vreet de letters, woorden, zinnen en houdt het boek zo nu en dan ver van zich vandaan. Te eng om door te lezen. Maar Briele durft haast niet te pauzeren. Hij zit de hoofdpersoon op zijn hielen. Eigenlijk zit ie in zijn nek. En de hoofdpersoon weet dat. Hij sleept lezer Briele met zich mee. Tijd voor conversatie is er nauwelijks. Briele zou wel willen. Klopt het wel wat de schrijver over zijn hoofdpersoon schrijft? Het liefst zou Briele het de hoofdpersoon vragen. Maar deze geeft geen krimp. Die heeft wel wat beters te doen. Hij rent van pagina naar pagina. De schrijver houdt hem amper bij. En dat ook nog eens in Times Roman. Hij struikelt bijna over de schreven en wurmt zich tussen de zinnen door. Op de hielen gezeten door dat vreselijke monster.
Ook Briele slaat het beest van zich af. Soms voelt hij de adem van het beest tegen zijn blote voeten kriebelen. Het stinkt ook nog eens verschrikkelijk. Naar bedorven eten. Een aaseter is het beest. Stevig drukt Briele zijn teennagels in de rug van de hoofdpersoon. Om hem aan te sporen sneller te gaan. Het is een kwestie van seconden en dan lust het beest hun rauw. Maar het lukt niet om naar de volgende pagina te komen. Waarom niet? Vraagt Briele zich af. Al snel wordt het duidelijk. De tekst die op de pagina geschreven staat is niet de minste. Hier stopt het verhaal. En Briele leest hardop in gedachten. ‘Beste lezer, ik wil u rekenschap geven. Indien u deze pagina omdraait begaat u mogelijk een grote fout. Er is geen weg meer terug. U zult ook niet vrolijk worden van wat er nog te lezen staat. Aan u de keus. Maar ik zou het wel weten. Ik zou het niet doen. Het kan mogelijk het einde betekenen.’
Het einde betekenen! Wat bedoelt de schrijver daar nu mee? Is dit een dubbele boodschap? In dit fictieve verhaal, zoals het stond beschreven op de flap? Of is dit verhaal toch niet zo fictief als het zich doet voorkomen? De vieze adem van het beest die is toch ook levensecht. De hoofdpersoon houdt stil en denkt hardop na. Net als Briele. ‘De dood of de gladiolen!’ En beiden draaien ze de pagina om. De rest is geschiedenis. Iedereen leefde nog lang en gelukkig.
19 reacties
StreekSteek · 19 oktober 2016 op 13:32
Zo moeten de horror thrillers geschreven worden. Vergeef me mijn bemoeizucht, Mien, maar ik was gestopt na “En beiden draaiden ze de pagina om”. Of had de laatste alinea weggelaten. Maar goed, ieder zijn smaak.
Mien · 19 oktober 2016 op 16:15
Dank voor je reactie Streek. Had gekund, de laatste zin weg. Heb dat zelfs overwogen. Toch vind ik hem passen als afronding. De laatste zin is zowel alles- als nietszeggend. De lezer kan er verder mee, maar het hoeft ook niet. Tot zover mijn re-feedback.
NicoleS · 19 oktober 2016 op 14:25
Spannende thriller. Zat gespannen te lezen. Sommige thrillers lezen echt zo. Goed gedaan?
Mien · 19 oktober 2016 op 16:17
Dank Nicole. Een spanningsboog binnen een kwartier geschreven en nog ietsiepietsie bijgeschaafd. Ik ga me maar niet wagen aan langere versies. Veel te eng. 😉
Snarf · 19 oktober 2016 op 20:38
Knap dat je met weinig woorden zoveel spanning weet op te roepen. Heb de tekst drie keer gelezen om de suspense een plaats te kunnen geven. Ik sluit mij aan bij StreekSteek v.w.b. het weglaten van de laatste zin. Het ontneemt de mogelijkheid om verder te gruwelen in mijn eigen droombeeld over de afloop … Graag gelezen!
Mien · 19 oktober 2016 op 23:30
Dank voor je reactie. Bijzonder dat je niet over de laatste zin weet te springen. Tot drie keer toe. Op die manier blijft het gedachtengoed beperkt tot een gruwelijk sprookje. As good as it gets. De schrijver en lezer zal het er vooralsnog mee moeten doen. 😉
Mien · 19 oktober 2016 op 23:33
Het blijft ook nog eens de vraag of Schiaparelli nu wel of niet geland is? Morgen weten we het, zeggen de wetenschappers. Believe it or not.
J.oost · 20 oktober 2016 op 00:13
Binnen een kwartier, ik neem mijn petje voor je af (y)
J.oost · 20 oktober 2016 op 00:14
(y) Da’s een duimpje omhoog, maar dat werkt hier blijkbaar niet.
Mien · 20 oktober 2016 op 00:29
Die duim zit aan het petje vast denk ik. Maar toch bedankt. 😉 🙂
Nummer 22 · 20 oktober 2016 op 10:23
Geweldig geschreven. Ik heb genoten! Chapeau!
pally · 20 oktober 2016 op 13:12
Heel goed geschreven, maar zou de laatste alinea weglaten, Mien. Te weten hoe snel het geschreven is, voegt voor mij niks toe.
Mien · 20 oktober 2016 op 13:49
Dank voor je reactie pally. De meningen verschillen hierover. Mart Smeets, niet de minste, haalde even bij DWDD Bob Dylan en Leonard Cohen aan in commentaar op de keuze voor de Nobelprijs Literatuur 2016. De ene geeft geen reactie en de ander verdient meer. Het is nooit goed. Maar … twee jaar schrijven aan Halleluja of tien minuten aan I and I, dat is toch wel een verschilletje. Ja, waar hebben we het dan over. 😉
Esther Suzanna · 20 oktober 2016 op 15:19
Het leest zoals het geschreven is, de boeken die ik zo lees kan ik vaak herlezen, de jacht door de tekst is meer intuïtief screenen, de haast bijna onaangenaam. Toch gaat het elke keer zo. Haha, goed in tekst gevat, Mien.
Mien · 20 oktober 2016 op 15:25
Dank voor je reactie. Eens met je ervaring. Eenmaal gegrepen door een tekst, hoe kort of lang dan ook, je vreet en herleest je er doorheen. Bij Tolkien heb ik regelmatig gedacht, wil ik eigenlijk wel doorlezen? What reveals on the next page! Misschien dat ik hem maar weer eens moet herlezen. Maar dan wel in groot letterformaat. Ai. Dan moet ik mijn armen waarschijnlijk een meter spreiden om het boek open te houden. Als dat maar gaat lukken? 🙂 In ieder geval het bed op leesstand.
Bruun · 21 oktober 2016 op 09:01
Een meeslepend verhaal over een meeslepend verhaal. Top geschreven!
Mien · 21 oktober 2016 op 09:10
Dank Bruun, heb je reactie opgetakeld en binnen gehesen. 😉
emaessen · 21 oktober 2016 op 21:21
Michael End “die unentliche Geshichte”? Dat is toch wel een poos terug. Ik heb niet zoveel met fantassy.
Mien · 22 oktober 2016 op 01:11
The Neverending Story ooit als kind opgeslurpt. Prachtig.
Dank voor het compliment.
Zonder fantasy no reality. 😉