Een stem uit de mist

Ik was een bang en dromerig jongetje van een jaar of tien dat met z’n ziel onder de arm liep en zich eigenlijk nergens thuis voelde. Als ik voor de zoveelste keer Alleen op de wereld van Hector Malot las en bij de passage kwam waarin Rémi door rijke mensen op een boot mee uit varen werd genomen, dacht ik met vochtige ogen: Was er maar een boot die míj meenam…, al leek de kans dat een dergelijke gebeurtenis ooit plaats zou vinden me uiterst klein.

Muziek hoorde ik genoeg, meestal via de radio, maar voor m’n gevoel was het tralala-gehalte van de meeste platen die gedraaid werden veel te hoog. Zó ontzettend leuk was het leven nu ook weer niet… Wat ik – achteraf gezien – miste was tegengas in de vorm van melancholie, al kende ik dat woord toen nog niet.

Op een ochtend liep ik door de lege straten naar school. Het was koud en mistig en een fijne motregen daalde loodrecht neer uit de grijze lucht. Het leek ook stiller dan anders, alsof iedereen sliep en nooit meer wakker zou worden.Tot een bestelbusje stopte waarvan de chauffeur dozen met sigaren begon uit te laden. Vanuit de auto dreef muziek door de nevels die ik nog nooit eerder had gehoord maar waarvan ik onmiddellijk in de ban raakte. Ik kreeg het merkwaardige gevoel dat ze speciaal voor mij was geschreven, al besefte ik wel dat dat onmogelijk het geval kon zijn. Ik bleef stilstaan en luisterde tot het afgelopen was en de betovering werd verbroken door de opgewonden stem van een discjockey. Ik had een vreemde gewaarwording: Als deze muziek kon, nee mócht bestaan, dan was er misschien ook wel een plekje voor mij op deze wereld.

Ruim dertien jaar later werd de zanger in New York doodgeschoten.

http://www.youtube.com/watch?v=r1Ksth6Wmco