Een sterfbed, verkoopt u dat? (Uit de dossiers van Accountantskantoor van Gellekom en Fröhlich)

Samen met mijn compagnon , Fröhlich run ik een accountantskantoor.
In verband met een klus zijn wij nu in Epe terecht gekomen. Onze cliënt, een eigenaar van een beddenhandel is zijn dochter kwijt, deelde hij telefonisch mede. Waarschijnlijk drugs, maar dat ligt nogal gevoelig hier, in God’s lokale paradijs op aarde.
Voor wij de beddenzaak opzoeken, wil ik eerst nog een krant scoren voor de terugreis.
Het is zondag en hoewel de last van de leer steeds minder drukt in Epe, blijft toch het offer aan de sociale controle en de concessie aan de gevoeligheden van de oudere generatie.
Er wordt dus kerk gegaan, koffie gedronken en gewandeld met het hele gezin.

Toch nog een winkel open waar ze kranten verkopen. Bladerend in een NRC, seculiere tegenhanger van rechtzinniger leesstof elders in de krantenhanger, hoor ik stemmen achter mij.
Kennelijk een dominee tegen een gelovige: ’vanmiddag preek ik niet, Hannes, want ik heb jullie iets te vertellen’(?)
Fröhlich moet erom lachen. Hij heeft een hekel aan dominees. En aan kerken in het algemeen.
Komt nog van vroeger toen Fröhlich op de lagere school godsdienstles kreeg. Meneer pastoor vroeg toen of hij nog wel ging bidden voor het eten.
‘Ik niet’, zei Fröhlich toen. ‘Mijn moeder kan namelijk heel goed koken’.
Dat kwam hem op drie uur kolenhok te staan.
Ik houd mijn hart dus vast nu.

Dan draait Fröhlich zich om naar de dominee: ‘weet u dat u slimmer bent dan Einstein?’
‘Nou, nou’, glimt de dominee. ‘Waar hebben wij dat aan te danken?’
‘Kijk,’ zegt Fröhlich. Van Einstein wordt beweerd dat hij zo slim was dat maar tien mensen hem begrepen. Maar van uw preek begrijpt helemaal niemand iets.’
Voor het uit de hand kan lopen trek ik Fröhlich de winkel uit. Laat de krant maar zitten.

Een kwartier later staan wij in “Mudderkulk-bedden en matrassen B.V”.
Donkere gordijnen, donker behang. Ik vraag of Fröhlich een zaklantaarn bij zich heeft. De eigenaar, die zich niet voorstelt, en ons kennelijk ook niet herkend als zijn accountants vraagt of Fröhlich met zijn sigaartje ergens anders de boel kan gaan vervuilen.
Daarna bekijkt hij ons van top tot teen en vraagt arrogant of wij genoeg contanten bij ons hebben. ‘Wij zijn namelijk gespecialiseerd in kwaliteitswaar,’ zegt hij.
Ik snap meteen waarom zijn dochter, vol drugs, dit mausoleum luid gillend ontvlucht is.

‘Ik wil een nieuw bed uitzoeken,’ zegt Fröhlich.
‘Nogmaals, kunt u zich dat veroorloven?,’ vraagt hij met zijn voetzool irritant tikkend op het donker Amerikaans eiken op de vloer.
‘Dat denk ik wel,’ zegt Fröhlich. ‘Ik zoek een sterfbed. Hebt u dat?’
De man vertrekt geen spier, dat moet ik hem nageven
‘Eh.. waarom een sterfbed?’
‘Omdat het zou kunnen dat ik misschien een keer dood ga,’ antwoord Fröhlich.
‘Misschien? Dus u weet het niet zeker? Dan zou ik u een twijfelaar adviseren,’ reageert de man.
Voor het eerst staat Fröhlich met zijn mond vol tanden.
Daarom stel ik voor deze zaak te laten schieten.

Fröhlich knikt en steekt een sigaartje op. De lucifer ’schiet’ hij achteloos op een ruim uitgestald waterbed..Een Vivera Royal ad 5300 euro.
Leverbaar in zwart, zand en ecru..
Slaapklaar aan huis gemonteerd…
Had ik het al gehad over die rancune van Fröhlich? Je went er niet aan..

By the way: Mijn boek , De Jansen Story, dat ik schreef is nu ook in Amerika onder de pakkende titel THE JANSEN STORY uitgegeven . Ik bedoel maar, waar CX al niet toe kan leiden Mijn boek nu ook in Amerika uitgegeven (haha)