Een tandje erbij

Mijn broer heeft zijn werkzame leven voornamelijk doorgebracht in de bouw. Daarover kan hij smakelijk vertellen. Op feestjes en partijen schudt hij de ene na de andere anekdote zo uit zijn mouw. Een van die verhalen wil ik jullie hier niet onthouden.

‘Het was tijdens het wereldkampioenschap voetbal in 2010. Ik werkte in Eindhoven op de nieuwbouw van een groot bejaardenhuis. Tijdens de schaft kwam de uitvoerder, een beetje gespannen, onze keet binnengelopen. Hij tikte met z’n ring op de tafel en zei: “Mannen, luister; het gaat te langzaam hier op deze bouw. We zijn al vier weken achter op schema. Er moet echt een tandje bij, want anders halen we het niet, en dan zijn de gevolgen voor de aannemer. En dat willen we niet. Hebben jullie misschien nog voorstellen?” Kevin stond op, een klein jong bouwvakkertje uit Helmond. En die zei, op z’n plat Helmonds: ”Vandoag nie, mer mérrege wél!” “Hoezo?” vroeg de uitvoerder. “Waarom vandaag niet?” “Umdè” vervolgde Kevin, “umdè ik mérrege ‘t kunstgebitje van ons oma meeneem. Die is toch al doad, en doar zitte nog téndjes zat in.” De uitvoerder keek of hij het in Keulen hoorde donderen, en wij kwamen niet meer bij van het lachen. De beste kerel wist niet hoe hij het had. Hij draaide zich om, en met een: “Val toch allemaal kapot jullie” banjerde hij de keet weer uit.’